O heerlijk dit! Ik dacht dat ik de enige was die zo dweepte met mijn Karandasj, maar ik zie dat er hier wel meer verliefden zijn
. Ik heb een Karandasj uit 2006 (vm:Mistral) en ben er helemaal weg van. Ik was al jaren gestopt met paardrijden, wilde er ook eigenlijk niks meer mee te maken hebben na aantal vervelende ervaringen (qua sport hoor, drie paarden op rij gehad die niet goed bleken te zijn, eentje moest afgemaakt worden, eentje wordt recreatief gebruikt en eentje loopt als fokmerrie in de wei). Tot mijn moeder dus een driejarige groene Karandasj kocht, eraf viel en met vier gebroken ribben en klaplong zes weken niet kon rijden. Omdat ik het haar niet wilde aandoen erna weer op zo'n druk beest te stappen, heb ik toch maar de rijbroek aangetrokken.
Ik rijd hem nu 2,5 jaar en ben supergelukkig met 'm! Sterker nog, we rijden zelfs wedstrijden en ik ben op een hoger niveau dan ik ooit geweest ben. We hebben net ons M1-debuut gehad, nog geen winstpunt gehaald (terecht), maar hij deed het wel supergoed! En omdat het dus een springpaard is, heb ik zelfs springles genomen, terwijl we het allebei moesten leren. Thuis sprong ik nooit hoger dan 60cm, maar dat veranderde driekwart jaar terug toen ik tijdens de KNHS Instructieweek in Ermelo een keer crossles kreeg. Ik wil zó graag SGW rijden, dat ik vond dat ik me maar over die springangst heen moest zetten. Afgelopen oktober hebben we indoor ons debuut gehad en we hadden de eerste keer meteen een winstpunt in het B-springen. Hij kéék niet eens naar die gekke witte hekken of de muur. Volgens mijn instructeur heeft hij superveel talent en aanleg. Maar aangezien ik geen wereldruiter ben - noch een held, doen we het gewoon rustig aan.
Derde crossles

Indoor springwedstrijd, B-springen

Op deze foto rijd ik nog L1-dressuur en ben ik dus aan het lichtrijden, ik heb maar weinig dressuurfoto's, deze is al 1,5 jaar oud

Wel herken ik wat hier geschreven word; soms ineens iets eng vinden thuis en dat maanden volhouden. Oja, en hij is ook niet echt fan van water. Ik heb nu een paar crosslessen gehad en uiteindelijk doet'ie het wel. Als hij er eenmaal in is geweest, dan vindt hij het echt heel leuk. Maar als we de eerste keer een nieuwe waterbak in moeten, dan lijkt hij er van overtuigd dat er dertig krokodillen onder de oppervlakte zwemmen
. Op de één of andere manier is de mijne wel echt een Karandasj, kennelijk aan z'n oogopslag te zien ofzo. Zeker met springwedstrijden zijn er al een paar keer mensen naar me toe gekomen of het een nakomer van Karandasj is. Dus er is een behoorlijke schare fans volgens mij!

Overigens rijd ik hem nog steeds samen met mijn moeder. Die is er na haar lancering gewoon weer opgestapt, en dat is heel leuk! Ik had niet verwacht ooit nog paard te rijden. Maar nu beheerst hij mijn hele wereld. Zelfs nu ik bijvoorbeeld op mijn werk misschien eruit vlieg ivm bezuinigingsronde, hoef ik alleen maar aan hem te denken en dan ben ik alweer blij. Ik ga nu de regiotraining hier in de buurt met hem doen en ik heb dit jaar de eerste crosswedstrijden opgegeven, superveel zin in!
Goed, *dweepmodus uit*, nu maar weer aan de bak.
Laatst bijgewerkt door MissBay op 18-02-13 14:52, in het totaal 1 keer bewerkt