Ik herken het van de drie momenten dat ik mijn twee katten en mijn hond in moest laten slapen. Alledrie oud, versleten maar tussen de oren nog springlevend.En nu sta ik weer op dat kruispunt. Natuurlijk worden paarden geen 50. En je weet op het moment dat je er één aanschaft dat er automatisch een moment van afscheid komt.
Enfin.. waarom ik hier een bericht post. Bij mijn collega's of kennissen kan ik niet terecht voor advies of ervaringen. En ik merk gewoon dat ik al een paar weken echt super gestressd ben. Dus als iemand advies of tips heeft, deze zijn op dit moment heel welkom.
Ik heb sinds 2000 een grote KWPN-er van 1.73. In juni wordt hij 25, ik heb hem dus bijna 16 jaar. Hij staat sinds 9 jaar huis aan huis. Het is een erg lieve en eigenwijze lobbes met een hartje van goud. Sinds zijn 18e staat hij qua wedstrijden op pensioen. Tot 2 jaar geleden gingen we gewoon lekker nog het bos in. Vanaf 2013 wordt hij niet meer bereden. Dat komt omdat hij rechtsachter wat kreupel begon te lopen. Gezien zijn leeftijd dacht ik aan artrose, ik heb hier nooit een dierenarts voor laten komen omdat die op zijn leeftijd toch niets meer kunnen doen. Maar goed, hij was (en is) nog gewoon blij, gaat de wei op, staat naast zijn vriendjes en kan 24/7 naar buiten in de paddock. Hij is levendig, springt en bokt.. alleen wel met een hupsje achter. Opstaan na het rollen gaat niet meer zo makkelijk maar sinds een half jaar staat hij op de Equiflex (met MSM en glucosamine) en de kruidenmix van de paardendrogist (soepel).
Wat is dan het probleem zul je denken? Dat is de hoefsmid. Niet de smid zelf, maar het bekappen... Gezien zijn grote en zware lijf wordt dit voor hem (en vooral mij) steeds meer een erg stressvolle aangelegenheid.
De problemen spelen als de smid zijn gezonde rechterachterbeen optilt/kapt en hij achter dus op zijn slechte been moet steunen. Ik had met de smid al afgesproken dat hij het rechterbeen niet meer zo hoog op moest tillen.
Soms lijkt het alsof hij dan door zijn 'slechte' been wil/gaat zakken, niet genoeg kracht meer heeft.. ik ben zelfs bang dat hij een keer helemaal omvalt/onderuit zakt. Ik heb het idee, ook als ik hem zie draven, dat het probleem in zijn kniegewricht zit.
En dan nu, hoe verder? Ga ik gewoon zeggen, het is nu genoeg geweest? Zijn er nog andere opties/oplossingen? Je kunt me geestelijk bijna bij elkaar vegen. Ik wil morgen mijn dierenarts even bellen om met hem te overleggen of en hoe we hier, uit medisch oogpunt, nog iets mee kunnen. De laatste paar weken spookt het woord 'inslapen' echter steeds vaker door mijn hoofd
Maar goed, de ervaringsdeskundigen zitten hier. Tips, adviezen zijn zeer welkom.