Melanie5 schreef:Ik ga zo maar eens proberen te slapen, film is bijna klaar.
Nog 14 uur. Lijkt heel lang, maar is toch zo kort.
Weten jullie, normaal ben ik heel nuchter. Maak makkelijk beslissingen, maar nu met hem.. Ik weet niet, er is iets aan hem dat mij gewoon raakt. Al vanaf zijn geboorte is hij mijn favoriet van alle veulens. De blik die hij in zijn ogen heeft. Dan komt hij naar me toe en kijkt zo van: ga jij mij even lekker kriebelen? Hoeveel pijn hij ook heeft, hij blijft vriendlijk en makkelijk. Vandaag zonder verdoving, aan een halster, kon de DA zo in het gat porren. Dat moet ontzettend pijn gedaan hebben. En toch blijft hij staan en komt naderhand een kusje halen. Dan breekt echt je hard als je hem zo ziet. Zo zielig op 3 beentjes. Hij moet rennen, spelen, klieren.
Mochten we morgen niets meer kunnen doen, dan kan hij daarboven lekker gaan spelen met het veulen dat dit jaar bij mij dood geboren werd. Maar het allerliefst houd ik hem nog een hele tijd bij me.
Lieve Rebel, ik hoop dat ik je morgen kan helpen.
Nou is mijn toetsenbord ook lichtelijk aan het verdrinken
