Bokt.nl

Kymalin schreef:

Hoe is het trouwens met het plakspul van Isabella? Zit het er nog onder? En met dr spierpijn!?

Isapaardje schreef:

Ja dat zit er nog steeds keurig onder ... morgen 4 weken.
Het is rechtsvoor wel wat meer afgesleten dan links. Geen idee waarom eigenlijk. Rechts is haar platste voet en meest gevoelige voet ook. Was dan ook beter geweest als het daar wat dikker was gebleven. Maar kennelijk belast ze die voet meer of zo.

Ze staat nog steeds onder deken in de nacht vanwege die dikke spier op de rug. Zodra ze die te veel belast, wordt hij nog steeds erg heet. Dus smeer ik het in met traumeel en dan een dekentje erop voor de nacht. Wel raar hoor, je shet met een berevacht, als een kadootje moeten inpakken

cow_girl schreef:

Kymalin: de lippen zitten wel goed aan de zijkant hoor... en de voorkant had de hoefsmid heel kort gehouden ivm dat afrollen.

Citaat:

Vanmiddag nog van een stalgenootje gehoord dat haar dochtertje helemaal verdrietig was gisteren. Ze had het toch maar aan haar dochtertje verteld, dat ze Es nog maar een knuffel moest geven omdat ze er vrijdag niet meer zou zijn. Haar dochtertje heeft even bij Es gestaan en haar geaaid en is toen huilend naar haar moeder gerend. Mijn stalgenootje wist niet dat haar dochter zo veel had met Es.

Nou heeft ze natuurlijk niet zoveel met Es als met hun eigen paarden, maar ze mocht haar wel altijd mee uit de wei nemen (en brave Es volgde dan perfect) en er wel eens tuigloos op rondstappen dat soort dingen. Met Es kon dat wel want Es is gewoon een lieverd en een makkelijk paard.

Vanavond met mijn stalgenootje afgesproken bij Es in de stal om 23u. Ik was er een half uurtje eerder en Es lag....ik heb een dekentje gepakt en ben even heel dicht bij haar gaan liggen. Haar adem in mijn gezicht voelen en zij de mijne. Toen kwam mijn stalgenootje met lekkere bakkies warme chocolademelk en koekjes. Vooral die laatste vielen bij Es in de smaak Nu mocht het weer.

Es ging afwisselend platliggen tegen me aan en dan weer kuil eten en dan weer iets schooien bij mijn stalgenootje. We hebben lekker zitten praten met Es tussen ons in, gesproken over hoe ik aan Es ben gekomen en dat ik weet dat ik haar moet teruggeven aan degene die de creatie paard bedacht heeft. Of dat een godheid is of het groter geheel maar ik heb haar nooit gehad, ik heb haar mogen lenen. Dat ik alleen verrekte dankbaar mag zijn dat ik haar op mijn pad heb gekregen en dat al 18 jaar lang. Als Essie plat lag aaide ik haar mooie hoofdje en keek ik naar die lekkere wollige oortjes

Dat Ester streken had en dat het ook een super lief paard is! En dat Es niet mijn droompaard was, verre van maar in de loop der jaren mijn droompaard is geworden. Mocht Timber ooit een veulentje krijgen zou ik erg blij zijn als ze ook maar iets op haar oma zou lijken.

Zo hebben we daar tot net gezeten, mijn stalgenootje is gelovig en vroeg of we voor Es konden bidden.
Dus dat heeft zij dus gedaan en dat was mooi en super lief. Dikke tranen biggelde langs haar wangen dus ik heb haar een flinke knuffel gegeven. We zijn het misschien niet altijd met elkaar eens maar ze is er wel voor mij en voor Es op een moment als deze!

Nog een bakkie choco gemaakt en Es worteltjes gegeven en nog wat kuil. Gewoon een mooie serene avond en het enige wat ik kon denken was, paard morgen ben je van je pijn af, wat fijn voor je!!! De beperkingen van je lijf zijn weg en die pijn.....hoe veel ik je ook zou missen en hoeveel ik ook van je hou, die pijn verdien je niet. Wat fijn voor je als je pijn weg is en zo denk ik er nog steeds over.

Mijn stalgenootje verbaasde zich hoe sterk ik was, ik was zelfs een voorbeeld . Maar ik ben niet sterk, ik vind het alleen verschrikkelijk om mijn paard zo te zien. Mijn geweldige lieve mooie paard verdiend het niet om met pijn te leven.....haar met pijn te zien doet mij meer pijn dan haar niet meer fysiek bij me te hebben.
Aan een kant voel ik me alsof ik mijn beste vriend verraad, aan de andere kant kan ben ik gewoon blij voor haar als ze van haar pijn af is.

Nu ga ik lekker slapen, ergens voel ik rust.....heel raar maar ik voel rust. Morgen nog een naar moment maar het is goed zo, ze mag gaan. Ik kan haar loslaten, onze reis was mooi en eindigd morgen.
Es is ook een wezen in mijn leven die mij gevormd hebben tot wat ik nu ben, dat is mooi.

Ik zal haar missen in fysieke vorm maar zal haar altijd bij me dragen in mijn hart

Man wat hou ik van dat paard!!!!!!!!!!!

Citaat:

Het is allemaal heel fijn gegaan, het heeft ook zo moeten zijn dat Jeroen (de DA) op ons pad kwam en ons hier in heeft kunnen begeleiden. Wat een mooi mens!

Vannacht slecht geslapen omdat ik bang was dat ze de stal niet uit zou willen en ik niet wilde dat ik haar op onze laatste dag zou moeten dwingen tot iets. Dus uiteindelijk om 7.30u naar stal gegaan, Essie stond al. Alle paardjes eten gegeven en toen Timber naar de bak gebracht en Es mee gevraagd.....ze liep zonder enige twijfel mee.

Die twee samen in de bak laten staan, afscheid nemen hun moment daar hoefde ik niet bij te zijn.......dus over tot de orde van de dag, stalletjes mesten, andere paardjes in de paddock zetten dat soort dingen.

Daarna even naar mijn kanjers gegaan. Foto's gemaakt, geknuffeld en Es had toch al weer een behoorlijk eind afgelegd, dan twijfel je weer even met je hoofd maar in je hart weet je dat het het enige juiste is.

Timber om 9.30u naar de paddock gezet, ik wilde eerst dat ze er bij was, maar als zij onrustig zou worden zou dat voor Es misschien reden zijn om een gevecht aan te gaan dus dat was niet verstandig. Es alvast naar voren gehaald en inmiddels was de hele penny patrouille gearriveerd . Al mijn stalgenootjes en een vriendin waren er om mij te steunen en om Es te knuffelen. Es liet het zich welgevallen en vond de koekjes, appels en wortels zaaaaaaaalig.

Het is heel raar maar het is allemaal gegaan met een lach en een traan, toen Jeroen met zijn auto het erf op reed opperde een van mijn stalgenootjes of we haar niet beter dood konden knuffelen. Dat klinkt heel wrang misschien, maar zo was het niet . Essie was zooooooooo lief en volgens mij wist ze het gewoon.

Ik heb nog wel gezegd tegen Jeroen dat ik haar had zien lopen, waarop hij meteen zei "maar je hebt voor 200% zeker de juiste beslissing genomen". Ik vertelde dat ik dat wist en dat het vandaag, morgen, volgende maand of volgend jaar ook moeilijk zou zijn. Bovendien wordt ik er steeds zekerder van dat het cushing is geweest! Jeroen bevestigde dat op wat kenmerken die ik dus ook al gezien had. Haar vacht was op wat plaatsen weer aan het krullen en haar dikke buik maar geen vet op haar lijf zeg maar. Alleen is het in het bloed verdomde moeilijk aan te tonen.

Jeroen heeft haar eerst even staan aaien en daarna vroeg ik of ik haar nog een appel mocht geven.....neem de tijd was zijn antwoord. Alles is verder heel rustig gegaan, Jeroen nam in alles de tijd en ze was heel snel weg, geen minuut strijd. Ik mijn hand op haar koppie gelegd en alleen maar gezegd, ga maar meissie, het is goed zo. Geen pijn meer, geen krakkemikkig lijf weer. Mooi dat ik haar dat heb kunnen bieden, het is goed zo.

Timber er nog even bijgehaald en die was eerst wat angstig.....ze zocht meteen Es d'r neusgaten op om te ruiken en rook daarna aan haar lijf. Toen ging ze grazen. Wel wat ontreddering in haar ogen. Nog een keer geroken en toen heb ik haar bij de rest gezet. Vanmiddag zal ik haar nog even lekker knuffelen.
We zijn nu samen......Es heeft ons tot hier gebracht en nu moeten we samen verder.

Mijn stalgenootje zei nog "dapper paard" tegen Es, en dat is ze een verschrikkelijk dapper paard!

Mijn dappere meissie en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor elke dag dat ze in mijn leven is geweest en dankbaar voor elke dag dat ze nog in mijn hart zal voorleven