Geplaatst: 14-09-11 21:39 Na de eerste scan waarin ik het nieuws kreeg dat hij een gat van 5 cm in zijn been had waar normaal zijn pees zat en dat de diagnose niet geweldig was, heb ik er letterlijk 5 maanden bovenop gezeten, ik ging smorgen om kwart over 6 naar stal, paarden voeren, stappen met Villie, werken, overdag kwam hij een uurtje of 4 op zijn postzegel, dan na het werk terug naar stal, weer stappen en dan was ik 's avonds thuis. Ik heb me wat afgesjouwd met zoutzakken in de winter om toch maar te kunnen blijven stappen, ik heb echt dagen gehad dat ik helemaal gek werd van mezelf.
En nadat ik 2 weken geleden de diagnose kreeg dat het been er echt heel erg goed uitzag, dat het weefsel heel sterk terug kwam, dat er geen littekenweefsel te zien was, ja dan weet ik waar ik het voor gedaan heb. Ik ben geen recreatieruiter, ik hou ervan om te trainen met een paard, mijn paard houdt ervan om te werken onder het zadel, hij is geen paard om de rest van zijn leven maar wat op de wei te lopen. In de tijd dat ik hem heb is hij helemaal opgebloeid. Ik moest er gewoon niet aan denken dat hij dadelijk een chronische peesblessure zou blijven houden, dat hij altijd last van zijn been zou blijven houden, en dat ik eventueel zelfs afscheid van mijn maatje zou moeten nemen.
Dat is voor mij de reden dat ik volhoudt.... ik heb gewoon geen andere keuze.
En wat ik gemerkt heb in al die maanden is dat vooral de mensen om je heen, die zelf nog nooit met een peesblessure te maken hebben gehad, het allemaal heel goed weten.... je moet dit of je moet dat... Ze menen het wel allemaal goed, maar de meeste adviezen voelden gewoon heel fout. Ik ben al die tijd bang geweest om iets fout te doen, dat ik door dingen niet goed te doen ervoor zou zorgen dat zijn blessure inderdaad chronisch zou worden. Het is gewoon een grote frustratie. Ik was dan ook super opgelucht (en van de andere kant ook heel verdrietig) dat ik hem na 6 maanden naar een stal heb gebracht die veel ervaring hebben met blessurepaarden en die 10 weken de zorg van mijn paard hebben overgenomen. Daar was hij in supergoeie handen, kon hij weer wennen aan de wei en hoefde ik me er niet de hele tijd meer zorgen over te maken.
Vanaf dat hij terug is zie ik het allemaal ook anders. Ik ben meer relaxter geworden. Bepaalde dingen kun je niet veranderen, je kunt alleen je best blijven doen en dat doen wat jij denkt dat goed is. Je leest andermans ervaringen, tips enz en daar haal je dat uit waarvan je denkt dat dat voor jouw paard zou werken. Verder om de zoveel tijd blijven scannen en er dan het beste van hopen
. 
