Heel veel sterkte met het verlies van je maatje Banjer. Ik weet precies wat je voelt. Wij hebben onze pony van 25 jaar op 14 februari in laten slapen. Ze liep al een tijdje onregelmatig en af en toe viel ze ineens met rijden omdat ze door haar voorbeen zakte. Dit gebeurde eigenlijk steeds vaker en onze dochter werd er ook erg onzeker van. Wat nu... als ze weer zou vallen? We hebben haar een poosje niet gereden en op een groot weiland gezet. Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we op een grote boerderij wonen, dus wij hebben veel weiland. Hier stond ze met 2 andere paarden en een shetje. Het onregelmatige lopen ging niet over en het werd zelfs een beetje kreupelen. De dierenarts heeft toen een buigproef gedaan en toen hij haar been losliet kon ze geen stap meer zetten. We wisten helaas genoeg. Gelukkig kon ze haar oude dag gewoon bij ons slijten, dachten wij. Maar wat gebeurde...... Ze vond het niet meer leuk om niet te werken. Ze wilde zo graag rijden. We zagen haar wegkwijnen. Ze at nog steeds veel, ze liep ogenschijnlijk vrolijk in de wei, maar ze viel erg in. De blik in haar ogen zei genoeg. We hebben toen ook de keuze gemaakt om haar in te laten slapen. Het moment dat de auto van de veearts het erf op kwam rijden, was verschrikkellijk! Je haalt haar dan uit haar stal en denkt steeds maar: "Heb ik het wel goed gedaan?" Maar ze ging zo rustig en makkelijk heen. Na het eerste spuitje ging ze heel rustig liggen. Toen was het zo gebeurd. En ondanks het verschrikkelijke verdriet, kwam er ook een heel groot stuk rust over ons heen. Je hikt er al weken zo erg tegenaan. Hoe raar het ook klinkt, het gevoel was echt van "het is goed zo". Nog dagelijks denken we aan haar. Vaak met een lach, maar ook heel vaak met een traan. Maar het is goed zo!
Heel veel sterkte!