Vandaag is onze aller, allerliefste Kiekie ingeslapen. We zijn zó vreselijk verdrietig en aan de andere kant ook zo blij dat ze op een mooie, vredige manier ingeslapen is. Maar als moeder is de pijn haast niet te beschrijven als je je kleine grote meid zo dapper ziet omgaan met de hele situatie en het definitieve afscheid. Wat wás ze mooi, wat wás ze lief, maar wat zal ze in onze harten blijven en wat zullen we haar missen

Dit heb ik op Facebook gezet:
2 bruine ogen
ik kijk ze nog één keer aan,
een kusje op je neus
en dan moet je echt gaan,
snap het dan,..
ik had geen keus!!
kon het nog maar
heus,...
de sterretjes zijn weg,
je ogen glimmen niet meer
'sorry het spijt me!'
keer op keer,...
nog één laatste kusje en een
'ik houd van jou'
'vaar wel mijn liefste,..'
Wat ben ik trots op mijn twee kanjers: Sara die het zó super gedaan heeft vandaag terwijl ze haar állerliefste vriendinnetje wegbracht en Kiekie, liefste liefste Kiekie, die ons zoveel jaar heeft laten genieten van haar geweldig lieve karakter, haar tomeloze inzet - ondanks de pijn -, haar grapjes, haar Spaanse pas, haar streken, haar werkwilligheid, haar broodjes bietsen voor het keukenraam, maar vooral om wie ze was en waardoor ze áltijd in ons hart zal blijven: omdat ze er altijd vooral voor óns was ! Lieve lieve Kiek, rust zacht .... XXX