Letizia schreef:Het leek idd alsof haar been gebroken is, het stomme is dat ze amper reageerde op buigen en wrikken van het gewricht, wel iets, maar niet shocking, 'n zweer? Wie weet...
Ik ben dood moe, van de hele toestand en van de drukte op m'n werk, ben van het weekend vrij, dus even laten bezinken...
Morgen kijken we weer verder, nu wil ik alleen een potje janken...

Dikke knuffel vanuit hier. De meesten hier kennen het machteloze gevoel, het echt niet meer weten gevoel, het zwaard van Damocles wat boven je paard hangt gevoel, houdt het nou nooit op gevoel

Hoefbevangenheid is een nare ziekte voor je paard, maar ons eigenaren sloopt het ook. Je wilt het zo graag goed doen en toch valt hij/zij steeds terug. Het is zwaar emotioneel kl*te.
HEt is net wat JanniPauli en Isapaardje zeggen; in deze fase van de hoefbevangenheid liggen forse hoefzweren op de loer. Ik zeg niet, dat dat het is, maar het ligt wel voor de hand.
Iemand in dit topic heeft mij destijds toen Image zo slecht was eens geschreven:
Image heeft niets aan jouw medelijden, als het ontaardt in mede lijden. Want ik ging er soms echt aan onder door; ik leed mee. Hoe moeilijk deze constatering ook was, het heeft mij wel heel erg geholpen om iets afstand te nemen en goed voor Image te zorgen, maar om niet met haar mee te lijden. Misschien dat jij daar ook iets mee kan.