. Die boeren willen niet graag grond missen, das algemeen wel bekend denk ik, en meestal staan ze ook in hun goed recht natuurlijk ,omdat ze het nodig zijn voor hun bedrijf. Zo hebben dus alle paardeneigenaren bij ons in de buurt precies genoeg grond voor hun eigen paarden. 3 paarden erbij is dan erg veel. Met de meeste ben ik echt wel goed bevriend en ik ken bijna iedereen wel die hier in de buurt paarden heeft, maar 3 paarden extra voor een paar weken is gewoon een te grote belasting voor hun eigen weides. En dat snap ik heel goed.
Ik heb ook maar net genoeg voor 3. 24/7 ga ik niet redden, maar zeker wel elke dag overdag bijvoorbeeld. Dat moet nu met dit nieuwe gras wel eerst weer opgebouwd worden, maar ik hoop ze straks gewoon elke dag lekker op de wei te kunnen zetten.
En als ik ooit zelf zo ver ben dat ik een eigen huisje met grond heb, dan wil ik graag het principe van de Paddock paradise en van de HIT-actief stallen aanhouden. Dan benut je een klein stukje grond optimaal.
Ik heb dit principe ook besproken met mijn ouders (waar ik nu woon) maar die snappen niet waar al die heisa voor nodig is
't zijn geen paardenmensen en dat zullen het ook nooit worden. Ze vinden ze geweldig hoor, maar hebben er gewoon geen verstand van. En mij pa heeft helemaal vaak zoiets van: "vroeger deden ze dat ook niet en die paarden konden het ook prima redden!" Op die manier zeg maar...

). Het weiland werd toen een tijdje een bende, omdat er telkens geroepen werd dat hij omgemaakt zou worden en dan opnieuw ingezaaid (maar ja, die beslissing was aan mijn ouders, heb ik niet zoveel inspraak op helaas, dus dat heeft even geduurd) met als gevolg dat die gehele bult compleet onder de brandnetels zat.
***
Reden in 2span, en achter heb ik de gaiters eraf gehaald vanwege gevoelige hoefballen. Gaat allemaal prima, maar dan moet er blijkbaar geen hond langskomen. Vloog een hond de weg op richting paarden, hij kwam te dichtbij, dus mijn paard slaat uit begint daarna gigantisch te knijpen etc. Paard weer rustig, wij hadden verder niet veel door tot we de automobilist achter ons hoorde roepen. "Je bent een schoen verloren", hihi, woepsie. Gelukkig hebben we een braaf span en kon ik de schoen (was binnen achterbeen) makkelijk weer aan doen en konden we weer lekker verder rijden 