Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-21 14:14

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-21 14:14

Alvast bedankt voor de reacties allemaal!

Ik heb vandaag haar "moeilijk" voetje relatief snel van de grond gekregen. In ruil daarvoor bleef één van de achterhoeven staan, dat was echt voor het eerst in 10 jaar

Ik heb hem uiteindelijk wel te pakken gekregen, maar het was voor het eerst dat ze die niet meteen gaf, ik hoef normaal maar te wijzen en ze geeft hem al. Ik heb zowel op zachte ondergrond als op beton geprobeerd vandaag, en krijg toch de indruk dat ze beton makkelijker vind, ze staat alleszins veel stiller op beton terwijl ze op de wei zelf moeilijker deed en meer moeite met haar evenwicht leek te hebben.

Ik probeer haar nu een pas achteruit te zetten, en dan snel genoeg te zijn om het been dat ze dan verzet te pakken te krijgen. Helaas heeft ze nogal snel door dat ik haar om de tuin probeer te leiden

Tamary mijn smid heeft er geen problemen mee. Die wist ook op voorhand dat het zo zou gaan, ik heb haar uitgebreid ingelicht en ben hier heel eerlijk in geweest. Smid weet dat ze voor ons iets meer tijd moet vrij maken, en dat ik haar zo goed mogelijk probeer te helpen en van een koud drankje ed voorzie. Fijne samenwerking zo

Sisheh beide smeden kunnen het idd wel - ik denk dat ik tegen hetzelfde aanloop als wat Zwerte zegt - de aarzeling, omdat je weet dat ze het niet fijn vind, waardoor je helemaal niet meer overtuigend overkomt. En dat maakt dat ze, letterlijk, het been zal stijf houden. De smid komt binnen 4 weken weer naar stal (niet voor mijn paard), dus mocht ik dan nog steeds zo sukkelen, kan ik haar idd zeker wel om hulp vragen.

Misty12 ik heb vandaag idd geprobeerd om de hoef gewoon te kantelen en de teen nog op de grond te laten rusten, maar hoe leg ik uit dat dat de bedoeling is, want paardje dacht natuurlijk weer dat ik de voet volledig wilde optillen...

Ik zou al blij genoeg zijn met kantelen haha. Volgorde, ik heb er ook al aan liggen denken - meestal doe ik eerst de achterste hoeven omdat ze daar nooit (behalve vandaag dan) moeilijk over doet. Misschien moet ik dat ook anders proberen aanpakken.

Iriscope, Montgri en Heleennn, dat zijn idd wel dingen die ik kan proberen, dankjewel!

Peetstap het zou echt ideaal zijn als ze gewoon een dutje doet als ik op stal ben, dan kan ik idd haar hoefjes op die manier uitkrabben :')

Het gebeurt wel, maar helaas zeker niet dagelijks. Liggen op commando hebben we ook nooit onder de knie gekregen, en doordat ze 24/7 buiten staat rolt ze wanneer ze daar zin in heeft en kan ik dat niet zo makkelijk triggeren. Want als ze rolt, mag ik er ook wel gewoon bij.
Het is nu ruim 5 jaar geleden dat ik haar om een buiging gevraagd heb, en die kent ze idd ook nog. Als ze nog maar dénkt dat ik het wil vragen, begint ze al. Dus idd, ze kent alles wat we geleerd hebben nog wel! Vandaar dat ik in de OP ook de clicker aanhaalde, omdat dat volgens mij het enige is wat haar blijvend zal kunnen overtuigen om de voetjes te geven wanneer ik het vraag. Ik zal haar af en toe wel eens kunnen foppen door haar een stap te laten verzetten oid, maar dit zal niet blijven werken, en ik zou gewoon veel liever hebben dat ze hem gééft, en niet dat ik hem echt te pakken moet krijgen.

Duhelo je beschrijft het idd heel mooi en accuraat. Buiten het hoefjes geven, is ze nog vrij oké. Geen 100%, dat geef ik grif toe, maar ze is nog lang niet op. Ik kreeg net telefoon van stal terwijl ik hier aan het typen was - ze hebben haar zonet op de zomerwei gezet om haar eigen wei te kunnen bemesten, en ik kreeg telefoon met de melding "IK HEB HAAR ZIEN GALOPPEREN" :')

Ze is nog lang niet op, en ze is nog lang niet zo ver om al te gaan. Het is niet omdat ze niet correct loopt, dat ik haar maar moet opgeven. Ik gooi een hele appel ook niet weg omdat daar 1 plekje op zit

Ze is mijn beste vriendin, en hoewel we nooit meer zullen rijden, heeft ze wel een waardig pensioen en is ze wel happy. En zolang dat zo is, hoef ik nog geen zware beslissing te nemen, en mag ze perfect imperfect zijn

Koend Dankjewel!! Ik rol ook elke ochtend kreupel en stijf uit mijn bed, maar dat is geen reden om te zeggen "oke stop, het is genoeg geweest". Natuurlijk heb ik een mond en kan ik gewoon voor mezelf spreken, en is het voor een paard nog anders, maar hoewel je ziet dat ze kwaaltjes heeft, is ze nog veel te goed om al te laten gaan.

Wat ik hier ook al las: een weidepaard hoeft niet elke dag uitgekrabde hoeven te hebben. Dat is ook mijn doel niet, zo ineens na 10 jaar

En gelukkig vragen haar hoeven daar ook helemaal niet om, maar ik zou het wel fijn vinden dat ik ze kan optillen of gewoon al kantelen wanneer ik het nodig vind. Zodat ze niet een dag moet staan wachten tot de smid een kiezel komt los peuteren. Of ik hem er uitkrijg door echt de hoef te tillen, te kantelen of terwijl zij neerligt maakt mij niet zoveel uit, als het maar lukt.

Edit: misschien ook nog belangrijk om te vermelden - ik poets mijn paard altijd los op de wei. Ze heeft ook geen halster om dan. Zo ook met het uitkrabben van de hoeven. Mijn paard is er zo eentje die heel veel beslissingsrechten heeft, en gerust mag weg wandelen als het haar niet aanstaat. En dat doet ze ook gewoon hoor haha. Maar, niet dus bij het proberen uitkrabben vandaag en gisteren, ze bleef gewoon netjes staan.
Misschien moet ik voor het hoeven krabben even "streng" zijn en laten zien dat ik wel serieus ben, door het halster om te doen. Dat is het signaal voor "nu heb je even niets in de pap te brokken, nu zijn we serieus".

Bij de smid hou ik haar wel vast hoor

Laatst bijgewerkt door LWDaisy op 02-04-21 14:18, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-04-21 14:16

Geplaatst: 02-04-21 14:16

Duhelo schreef:
Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.

Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...

Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.

Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.

het verschil met paarden en mensen is dat wij kinnen kiezen medicatie te gebruiken om rustig aan te doen. Een paard kan niet kiezen en rustig aan doen brengt al snel stress met zich mee omdat het paard gen natuurlijk gedrag kan laten zien. Veel mensen zeggen altijd ook dat het paard nog zin in het leven heft, of nog zo levendig uit de ogen kijkt. Maar dat is helaas enkel vermenselijking, we kunnen dat soort uitspraken niet gebruiken voor paarden. Want zo werkt het helaas niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-21 14:22

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-21 14:22

Earth schreef:
Duhelo schreef:
Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.

Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...

Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.

Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.

Gelukkig kan ze wel nog fatsoenlijk draven en galopperen in de wei

Ze is alleen vaak liever lui dan moe, en zal zich zelden laten meeslepen door de buren. Dat had ze als 3-jarige ook al.
Tenzij je vuurwerk afsteekt naast de wei, maar dat heb ik niet voor over.

Ze rolt vol overgave, en draaft en galoppeert ook. Niet dagelijks, dat draven/galopperen, alhoewel mijn gras kort genoeg staat om daaraan te zien dat ze wel degelijk sneller gaat dan in stap, en dat gebeurt dus wel. Ik heb een héél chill paard, dat zich zelden gek laat maken

Op wandeling stapt ze vlotter dan een 10-jarige, dan is ze super alert en vrolijk. Maar gewoon op de wei is ze liever lui dan moe

Ik zeg niet dat ik het niet wil zien. Nou ja, natuurlijk wil ik het niet zien, wie wil zoiets wél zien? Maar als het er is, zal ik het zien. Nu zie ik ouderdomskwaaltjes, die niet in die mate zijn dat zo'n beslissing al aan de orde is.

**Geplaatst**: 02-04-21 22:42

Geplaatst: 02-04-21 22:42

Earth schreef:
Duhelo schreef:
Ik snap jullie gedachtegang betreft: geen been willen geven = teveel pijn.
Ik zit in krak dezelfde situatie als ts, 25 jarige trekpaardmerrie, wss artrose op allevier de benen, in combi met cpl.
Paard is sowieso onregelmatig op allevier de benen, als ze eens een drafje doet in de weide loopt ze zo vierkantig als ze groot is.
Voeten geven is een ramp (combi door trauma's en mindere beweeglijkheid.)
Maar, ze stapt prima, staat niet te wiebelen, blijft goed op gewicht, struint lekker met de kudde mee, en staat idd met haar oma blik te kijken als de kinderen idioot aan het doen zijn. Ze gaat nog in een drafje mee als ze naar haar nieuw stukje weide mag. Maar de voeten geven zelf is een probleem.

Bij ts: als paard wél haar voeten geeft bij de smid, ook al moet het in twee keer, dan kan ze het wel nog, en lijkt me dat ze bij ts idd gewoon iets meer probeert dan bij de smid...

Tilten is idd wel een goede, kan je prima uitkrabben.

Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.

het verschil met paarden en mensen is dat wij kinnen kiezen medicatie te gebruiken om rustig aan te doen. Een paard kan niet kiezen en rustig aan doen brengt al snel stress met zich mee omdat het paard gen natuurlijk gedrag kan laten zien. Veel mensen zeggen altijd ook dat het paard nog zin in het leven heft, of nog zo levendig uit de ogen kijkt. Maar dat is helaas enkel vermenselijking, we kunnen dat soort uitspraken niet gebruiken voor paarden. Want zo werkt het helaas niet.

Hangt af van paard tot paard imo. De mijne kan ook wel nog een drafje en zelfs een galopje doen, als het moet / ze wil. Maar voor haar hoeft dat gewoon niet meer, het is gewoon een hele wijze, oude oma, die effectief ook gewoon staat te kijken als de jonge als idioten rondscheuren, je ziet ze gewoon denken van: "ach, de jeugd".
HEt scheelt ook dat ze altijd een "oud" paard geweest is, zelfs toen ze pas 8 was. Gek doen heeft ze gewoon nooit gedaan, ik heb haar nooit weten rodeo geven gewoon omdat het kan. Eens een drafje of een stukje galop naar een nieuw stukje weide en dan was het wel weer prima (terwijl ze onder het zadel als een speer ging.
Moest een van de jonge paarden die nu wel regelmatig idioot doen gewoon omdat het kan, in die situatie komen dan is het al een heel ander verhaal.

Maargoed, dit gaat wel wat offtopic zo

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-21 06:56

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-21 06:56

Duhelo schreef:
Earth schreef:
Ik vind persoonlijk dat als mijn paard niet meer fatsoenlijk in de weide kan draven dat jje al wel iets te ver bent zeg maar. Maar goed, dat is mijn keuze.
Dat vind ik inderdaad ook met het optillen van voeten. Als ze dat al doen als je een voet vraagt, zegt me dat ze bij elke stap pijn heeft. Dat vind ik ook een stap te ver.

het verschil met paarden en mensen is dat wij kinnen kiezen medicatie te gebruiken om rustig aan te doen. Een paard kan niet kiezen en rustig aan doen brengt al snel stress met zich mee omdat het paard gen natuurlijk gedrag kan laten zien. Veel mensen zeggen altijd ook dat het paard nog zin in het leven heft, of nog zo levendig uit de ogen kijkt. Maar dat is helaas enkel vermenselijking, we kunnen dat soort uitspraken niet gebruiken voor paarden. Want zo werkt het helaas niet.

Hangt af van paard tot paard imo. De mijne kan ook wel nog een drafje en zelfs een galopje doen, als het moet / ze wil. Maar voor haar hoeft dat gewoon niet meer, het is gewoon een hele wijze, oude oma, die effectief ook gewoon staat te kijken als de jonge als idioten rondscheuren, je ziet ze gewoon denken van: "ach, de jeugd".
HEt scheelt ook dat ze altijd een "oud" paard geweest is, zelfs toen ze pas 8 was. Gek doen heeft ze gewoon nooit gedaan, ik heb haar nooit weten rodeo geven gewoon omdat het kan. Eens een drafje of een stukje galop naar een nieuw stukje weide en dan was het wel weer prima (terwijl ze onder het zadel als een speer ging.
Moest een van de jonge paarden die nu wel regelmatig idioot doen gewoon omdat het kan, in die situatie komen dan is het al een heel ander verhaal.

Maargoed, dit gaat wel wat offtopic zo

Ik heb het eens met je

Het scheelt van paard tot paard.
Hier ook - als ze wilt, draaft ze/galoppeert ze - dat is niet zo heel vaak, en dat is gewoon oké. Ik ben gisterenavond nog naar stal geweest om de zomerwei te inspecteren, en paardje stond er heel happy bij, met haar neus tussen het gras. Toen de beerkar voorbij kwam en de buren gek werden, liet ze zich even verleiden om mee te doen, maar niet zo lang als de jonge buurman.

Je moest haar maar eens zien als ze mij met haar eten in mijn handen een praatje ziet maken met iemand. Ze eist service, en wel NU, zoniet springt ze de wei door als een veulen, bokkend en trappend

**Geplaatst**: 03-04-21 11:29

Geplaatst: 03-04-21 11:29

Van mij hoeft ze echt niet te gaan liggen hoor , was meer om aan gegeven dat je met de bij jou bekende clicker methode ze alles vlot kan aanleren zonder enige fysieke dwang.
En dat kunnen ook dingen zijn die niet fijn voelen, zeer doen of oncomfortabel zijn zoals in jou geval voetje geven en houden.
Maar dat weet je allemaal al

Waar je wellicht overheen kijkt, omdat het alweer een tijdje terug is dat je clickert, dat je wel ruimte geeft in haar keuze's. (Hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt $_/-\o_$ )
Geeft ze aan na 1 of 2 seconde voet te willen neerzetten, dan mag dat gerust, en maak je het allemaal eerst kleiner.
Vandaar uit kun je uitbouwen, maar als jou Daisy ervoor kiest heel kort te geven, dan liever 20x kort geven als twee keer lang.
En je kunt haar ook steun geven door zelf op je knieën te zitten en haar hoef zo steun te geven heel laag bij de grond, ipv klemmend tussen je knieën (laatste doe ikzelf vrijwel nooit trouwens, is alleen nodig bij stevig onderhoud.)

Mogelijkheden zat met +R, en het liggen is daar een van.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-21 11:49

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-21 11:49

Peetstap schreef:
Van mij hoeft ze echt niet te gaan liggen hoor , was meer om aan gegeven dat je met de bij jou bekende clicker methode ze alles vlot kan aanleren zonder enige fysieke dwang.
En dat kunnen ook dingen zijn die niet fijn voelen, zeer doen of oncomfortabel zijn zoals in jou geval voetje geven en houden.
Maar dat weet je allemaal al

Waar je wellicht overheen kijkt, omdat het alweer een tijdje terug is dat je clickert, dat je wel ruimte geeft in haar keuze's. (Hoe meer je geeft, hoe meer je krijgt $_/-\o_$ )
Geeft ze aan na 1 of 2 seconde voet te willen neerzetten, dan mag dat gerust, en maak je het allemaal eerst kleiner.
Vandaar uit kun je uitbouwen, maar als jou Daisy ervoor kiest heel kort te geven, dan liever 20x kort geven als twee keer lang.
En je kunt haar ook steun geven door zelf op je knieën te zitten en haar hoef zo steun te geven heel laag bij de grond, ipv klemmend tussen je knieën (laatste doe ikzelf vrijwel nooit trouwens, is alleen nodig bij stevig onderhoud.)

Mogelijkheden zat met +R, en het liggen is daar een van.

Dat kan en mag zeker van mij, ik ben best bereid zelf meer moeite te doen om haar zoveel mogelijk te kunnen ontlasten

Van mij mag ze ook altijd even neerzetten, vaak loop ik na 2 hoeven ook een klein rondje door de wei zodat ze het er weer even kan uitstappen, voor we verder gaan.

Het tilten van de hoef zou wss het interessantste zijn voor haar, het minst belastende. Nu nog even uitpluizen hoe ik haar dit vraag/aanleer haha!

**Geplaatst**: 03-04-21 13:57

Re: Na 10 jr krijg ik die hoef nog steeds niet te pakken - tips?

Geplaatst: 03-04-21 13:57

Als ze kan knielen zonder pijn zou je toch ook zo de voet kunnen uitkrabben of zeg ik iets geks?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-21 21:19

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-21 21:19

cissy schreef:
Als ze kan knielen zonder pijn zou je toch ook zo de voet kunnen uitkrabben of zeg ik iets geks?

Mm ik weet het niet, ik heb het al jaren niet meer gevraagd, ik vind het ivm de artrose te belastend.. Als ik erbij ben als ze gaat rollen, kan dat natuurlijk wel! Helaas is dat niet dagelijks, dat ze rolt gedurende de 2 uurtjes die ik dagelijks op stal ben.

**Geplaatst**: 03-04-21 21:38

Geplaatst: 03-04-21 21:38

Ik vermoed dat jij het zielig vindt en bang bent dat ze pijn heeft, en dat je daardoor niet in staat bent om haar met overtuiging te vragen haar voet op te tillen. Je hebt medelijden, en dat is geen goede leidraad om wat dan ook met een paard te doen. Het is voor haar bestwil dat je haar hoeven normaal kunt verzorgen. Bovendien gaat het al 10 jaar zo, ze neemt je op dit gebied niet mee serieus denk ik..Jullie verwachten allebei dat ze het toch niet gaat doen en dat gebeurt dan ook.

**Geplaatst**: 03-04-21 22:21

Geplaatst: 03-04-21 22:21

Als ze last heeft bij het voetjes geven dan heeft ze toch ook last bij het lopen, of ben ik nou gek.
Een paard met Artrose daar moet je wat mee, je laat ze inspuiten of inslapen. Wij als mensen kunnen eenvoudig niet inschatten hoeveel pijn het paard heeft voor het dier het laat zien. Voort modderen en bedenken dat hij er toch goed uitziet is als je goed bezig wilt zijn onvoldoende. Google eens op painfaice en kijk nog eens goed naar je dier.
Wat we ook besluiten we moeten het vóór het paard doen en niet voor onszelf.

Tip: Ga eerst een kwartiertje wandelen voor je begint met het opnemen van de benen, dan is ze een beetje warm gelopen en gaat het makkelijker.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-04-21 23:08

Geplaatst door de TopicStarter : 03-04-21 23:08

mrie schreef:
Als ze last heeft bij het voetjes geven dan heeft ze toch ook last bij het lopen, of ben ik nou gek.
Een paard met Artrose daar moet je wat mee, je laat ze inspuiten of inslapen. Wij als mensen kunnen eenvoudig niet inschatten hoeveel pijn het paard heeft voor het dier het laat zien. Voort modderen en bedenken dat hij er toch goed uitziet is als je goed bezig wilt zijn onvoldoende. Google eens op painfaice en kijk nog eens goed naar je dier.
Wat we ook besluiten we moeten het vóór het paard doen en niet voor onszelf.

Tip: Ga eerst een kwartiertje wandelen voor je begint met het opnemen van de benen, dan is ze een beetje warm gelopen en gaat het makkelijker.

Ik heb zelf ook artrose, ik kreeg de diagnose op mijn 17de. Knieën, heupen, schouders. Moet ik euthanasie vragen?
Ik bedoel het niet l*llig

Natuurlijk heeft ze al eens last, dat heb ik ook. Is het omdat ik last heb, dat zij dat ook moet hebben? Natuurlijk niet! Integendeel - het zorgt voor begrip. Het maakt dat ik een paard op haar 9 jaar op pensioen heb gestuurd, toen ik haar 6 maanden had, met heel veel liefde. Het maakt dat ik haar niet met een mooier verhaal heb proberen afdanken, dat zij nooit nog zal moeten werken voor mij, maar lekker oud mag worden op haar weitje. Het maakt dat ze elke dag vertroetelt wordt, graag gezien wordt.

Vind jij dat ik een 19-jarige moet laten gaan, die een beetje korter stapt dan het gemiddelde paard? Een paard dat een halve minuut stijf is na een dutje? Dat niet als een veulen rechtkomt na dat dutje?
Ze wandelt dagelijks heel de wei af, draaft en galoppeert hier en daar. Dagelijks? Dat denk ik niet, maar daar is ze lang niet het enige paard in. Ik heb zo'n paard dat eens met haar ogen draait wanneer ik schrik van een muis en daardoor per ongeluk een blik hoevenolie tegen haar hoofd gooi. Zo'n paard dat naast een rijdende tractor rijdt zonder daar echt op te reageren. Zo eentje dat zelden voldoende onder de indruk geraakt van de buren als die zich gek laten maken door een grasspriet die in de wind waait.

Ze staat weer hengstig nu. Draafde heel enthousiast naar de buurman toen ze op de wei naast hem werd gezet door mij vandaag. Maar dan plast ze gewoon eens, en struint daarna vrolijk grazend de wei af.

Ze is niet 100%, dat niet nee. Zoals zoveel andere paarden. Zowel jonger als ouder.
Laat je die gaan? Zodra ze beginnen verslijten, en met de mantel der liefde niet meer bereden kunnen worden?
Want dat zou ik, zoals zovelen ook kunnen doen - compleet aan haar ongemak voorbij gaan, en perse nog willen rijden. Ik zou haar met een onzinverhaal kunnen verkopen. Zelfs weg geven.

Nee. Ik heb dit paard in mijn leven en hart toegelaten, nadat ik mijn eerste paard heb verkocht en zwoer nooit meer een paard te willen. Ik heb beloofd voor haar te zorgen, haar op de eerste plaats te zetten. En hoewel ik zie dat ze ouder wordt en kwaaltjes krijgt, is ze nog veel te goed om haar nu te laten gaan. Want ze is alert, vrolijk, geïnteresseerd. Ze stapt, draaft, galoppeert. Ze staat 24/7 buiten, met een schuilstal, onbeperkt hooi. Altijd gras om haar neus tussen te stoppen. Ze wordt dagelijks geborsteld, ik zorg dagelijks voor een propere wei en stal. Ik ondersteun haar met supplementen. Ik vraag niks, behalve de basis - netjes meelopen naar de piste, wei, wasplaats. Poetsen doe ik altijd los, ze krijgt de keuze om te blijven staan en gepoetst te worden, of weg te wandelen. Ze blijft altijd staan, hoe lang ik ook poets. Ik heb haar nu bijna 10 jaar, en kan je in alle eerlijkheid vertellen dat ik al bijna net zolang weet dat ik haar vroeger dan ik zou willen zal moeten afgeven. Ze zal te veel last krijgen, haar lichaam zal niet meer meekunnen. En dat is k*t, want zonder die artrose zou ze veel glorieuzer oud kunnen worden, zou ik haar daar niet aan moeten afgeven. Maar ik weet dat die realiteit bestaat, en wordt er elke verjaardag opnieuw aan herinnert.. dat dit misschien de laatste is. Dat het over en uit kan zijn. Dat ik die beslissing zal moeten nemen. Als ik haar liggend een dutje zie doen wanneer ik op stal aankom, slaagt mijn hart een slag over. Altijd.

Wanneer het zover is, zal ik de juiste beslissing nemen. Want ik hou van mijn paard, en probeer haar het beste leven, het heerlijkste pensioen te geven. Wanneer het zover is, zal ik die beslissing kunnen maken.

Maar dat is niet nu - nu, wanneer ze enkel en alleen bij de smid echt tegen iets aanloopt wat haar lichaam minder goed aankan. Dat is echt te vroeg.

Ik vind je tip wel een goede, en die ga ik zeker gebruiken, dankjewel! Tijdens het bekappen lassen we na 2 voetjes ook altijd een korte pauze in; waarin ik met mijn paard een rondje door de wei loop voor we weer verder gaan.

**Geplaatst**: 03-04-21 23:23

Geplaatst: 03-04-21 23:23

De grote truc is: (setting up for succes), maak het je paard zo makkelijk mogelijk om te doen wat jij vraagt.

Laat je paard een wending om de voorhand maken.
Één pasje omzetten kan al genoeg zijn.
Hierdoor wordt het gewicht verplaatst naar het buiten voorbeen en kan je het been waar je bij staat makkelijk optillen. Het paard staat heel goed in evenwicht en vaak lukt uitkrabben dan wel.

Ik heb dit gebruik om paarden die voetjes geven niet kenden dit op een ontspannen manier te leren.

**Geplaatst**: 03-04-21 23:39

Geplaatst: 03-04-21 23:39

Je weet zelf wanneer het tijd is, ze zal het aangeven.. Op een dag zul je bij haar komen en weten dat het zover is. Maar tot dan, geniet lekker van elkaar! Ik heb niet echt tips, behalve wat al gezegd is met de hoef niet optillen maar op het puntje laten rusten als dat wil lukken.. Hoop dat je het voor elkaar krijgt!

**Geplaatst**: 07-04-21 20:14

Geplaatst: 07-04-21 20:14

@LWDaisy: Je zegt het goed, jij bent een mens, jij kunt dus wel aangeven hoe het met je gaat, en voor mensen zijn er andere mogelijkheden.
Ik vind niet alleen dat je iets MOET doen, ik heb dat ook gedaan. Ik heb vorig jaar mijn vriend voor het leven laten gaan omdattie artrose had. En ik had er ook voor kunnen kiezen om in te spuiten of weet ik veel wat voor een therapie te geven.
Ik heb het niet gedaan, ik heb een andere keuze gemaakt gebaseerd op dit paard en mijn ervaring met artrose. Hij had het voorrecht om te mogen gaan voor het een ellendig bestaan voor hem werd.
Maar ik zeg niet dat je dat ook MOET doen. Jij maakt een andere keuze en ik kan natuurlijk ook niet beoordelen hoe je paard er bij staat net zo goed als jij dat niet van de mijne kunt. Maar wat wel opvalt is dat je je tegeover mijn opinie hevig aan het verdedigen bent. Ik snap wel dat jij je uiterste best doet voor je lieverd en er alles voor doet om het goed te laten zijn. Punt is alleen dat we soms stil moeten staan bij de keuzes die we maken en ons af moeten vragen of het het beste voor onszelf of voor het dier nastreven

**Geplaatst**: 07-04-21 20:23

Re: Na 10 jr krijg ik die hoef nog steeds niet te pakken - tips?

Geplaatst: 07-04-21 20:23

Gewoon stoppen met hoeven uitkrabben en loopt ze dan eens niet goed, zorg dat je altijd een pijnstiller op stal hebt. Dan kun je waarschijnlijk wel haar hoeven uitkrabben.

**Geplaatst**: 07-04-21 20:32

Geplaatst: 07-04-21 20:32

bigone schreef:
Gewoon stoppen met hoeven uitkrabben en loopt ze dan eens niet goed, zorg dat je altijd een pijnstiller op stal hebt. Dan kun je waarschijnlijk wel haar hoeven uitkrabben.

Doe je dit nou voor het paard, of voor de verzorger?

**Geplaatst**: 07-04-21 20:35

Geplaatst: 07-04-21 20:35

LWDaisy: ik denk dat het dan eigenlijk is zoals het is. Jij krijgt die hoef niet opgetild omdat jullie een hele relatie hebben waarbij jij op zeker moment ook niet verder wilt vragen, en ik denk dat dat alleen maar goed is. En een hoefsmid heeft een andere relatie die veel doelgerichter is, wat de situatie net anders maakt (voor de hoefsmid en voor Daisy) waardoor het dan wel lukt.

Maar dan nog is het moeilijk in te schatten wat er zou gebeuren als de hoefsmid bv elke dag langs zou komen om het elke dag te doen. Misschien doorbreek je de weerstand en gaat het ietsjes makkelijker na een tijdje. Maar misschien ook levert het veel meer stress op, of lichamelijke last en kan Daisy het nu accepteren omdat het niet zo vaak is. Wie kan het zeggen?

Dus het kan een optie zijn om het gewoon zo te laten, zeker als de hoeven over het algemeen goed zijn. Potje aanleggen voor de smid voor noodgevallen, dat wel. En verder een beetje kijken naar de omgeving: waar mogelijk de mest en modder wat weghouden en niet teveel over puinpaden lopen als je de steentjes er niet zomaar uit kunt halen. Maar verder is het dan een beetje nemen hoe het komt.

**Geplaatst**: 07-04-21 20:46

Re: Na 10 jr krijg ik die hoef nog steeds niet te pakken - tips?

Geplaatst: 07-04-21 20:46

Heb je overwogen te stoppen met duivelsklauw en met de dierenarts te overleggen over pijnmedicatie? Duivelsklauw kan zeker tot op zekere hoogte helpen maar misschien heeft je paard meer ondersteuning nodig. Op die manier kan je eventueel ook kijken of het echt aan de pijn ligt (wat op zich een logische gedachte is natuurlijk als ze zo kreunt etc.

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-04-21 09:06

Geplaatst door de TopicStarter : 09-04-21 09:06

Ik heb even de tijd genomen om de antwoorden te laten bezinken.

Shadow0 volgens mij heb je gelijk - ik wil niet verder vragen, probeer haar te sparen. De smid heeft een job uit te voeren als die bij ons is, en die kan niet (zoals ik) zeggen "we proberen het morgen nog eens". Die vraagt wél verder, wat begrijpelijk en nodig is.
Ik ben idd dagelijks bezig met de weide en stal te onderhouden, ruim elke dag de poep (en plas in de stal) op, veeg het betonnetje elke dag schoon, en als we de wei af gaan schop ik op voorhand de steentjes al weg, en laat ik haar in het gras lopen terwijl ik op de kiezels loop.

Pijnstillers.. Ik doe het liever niet. Op een bepaald moment raak je daar aan gewend (ondervind ik zelf met mijn prutknieën) en heb je die standaard nodig, en dat moment stel ik liever zo lang mogelijk uit. Ook omdat ik vrees dat ik dan niks meer zié, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik forceer mezelf, zonder het te voelen, makkelijker mét een pijnstiller dan zonder, en volgens mij ben je dan verder van huis.
Natuurlijk kan ik niet uitstellen tot in het oneindige, maar er is imo een verschil tussen een kort ongemak en langdurige/aanhoudende pijn. We zitten nog in de eerste fase, en daarom wil ik nog niet aan de pijnstilling beginnen.

Ik vroeg me van de week af of ik haar hoeven in de stal kan uitkrabben, waarbij ik haar zijdelings tegen de wand parkeer. Ze gaat sowieso hangen en leunen - misschien kan ze de wand gebruiken als steun, zegmaar? Ik heb het nog niet geprobeerd, maar mijn hoofd is er wel mee bezig.

Mrie in hoeverre was de artrose bij jouw paard gevorderd? Wat ondervond jij daar dagelijks van?
Volgens mij is het nog geen tijd bij ons. Ik ben fair genoeg om toe te geven dat ze hier en daar wel eens last ondervind - rechtkomen na het rollen gaat bijvoorbeeld niet even vlot als bij een 5-jarige, maar anderzijds zie ik 10-jarigen ook trillend recht komen. Als het enkel die momenten, en bij het hoefkrabben is - is het dan niet te vroeg? Mijn hart zegt van wel.
Daisy staat sinds vorige week elke dag op de zomerwei, tegen alle verwachtingen in heb ik een vriendje voor haar gevonden. Dat ze hengstig staat helpt daar wel aan haha. Ze gaat 's ochtends met haar maatje die wei op, en ik zet haar 's avonds op haar paddock (heb haar bemestte wei afgespannen) met stal. Haar maatje staat op de wei naast haar, dus dan staan ze nog steeds naast elkaar

Rénnen dat ze doet met haar vriendje, doet me enorm veel plezier om te zien. Ze laat zich niet snel verleiden om in haar eentje een spurtje te trekken, maar die jongere ruin kan haar wel overhalen hoor

De lichtbruine in haar vriendje, de gevlekte vind ze maar niks

Die staat dagelijks anderhalf uur bij Daisy en haar vriendje, en vertrekt dan al terug naar zijn paddock, dus hebben de 2 vriendjes het rijk voor zich alleen. Ze heeft van de gevlekte geen last, eerder andersom... Als die interesse toont, jaagt de lichtbruine hem heel hard weg

Nu ze bijna een week samen staan, is het "hete" er wel af haha, en staan ze gezapig samen te grazen en te kroelen. Aan het haar in de wei zie ik dat ze genoeg op haar gemak is om ook daar dutjes te doen

Ik vind het heel, héél moeilijk oordelen. Ik probeer objectief te zijn. Ik maak me al jaren druk over hét moment - ik ben er dagelijks mee bezig. Iedereen in mijn naaste omgeving drukt me steeds op het hart dat ik dat moment zal herkennen, dat ik het zal weten. Ik geloof dat zelf ook wel, maar anderzijds geef ik meteen toe dat ik bang heb dat de mantel der liefde me zal verblinden. Ik weet het niet. Niet zeker.
Mijn hart gelooft oprecht dat ik het zal weten - en daar op afgaande zeg ik: we zijn daar nog niet. We hebben nog tijd. Er is sprake, af en toe, van ongemak, maar niet pijn in die mate dat het tijd is.

**Geplaatst**: 09-04-21 09:15

Re: Na 10 jr krijg ik die hoef nog steeds niet te pakken - tips?

Geplaatst: 09-04-21 09:15

Ik vind een 19 jarige laten inslapen omdat ze korter stapt geen gek idee nee.
Een paard blijft een vluchtdier. Als ze pijn tonen is er echt pijn, geen ongemakje. Daarnaast wordt het ook niet meer beter, artrose wordt alleen slechter.
Hoeven niet willen geven, kort stappen, bij hoge uitzondering een galopje, klinkt niet als pijnvrij.
Ik zou je adviseren haar eens 2 weken op pijnmedicatie te zetten. Leeft ze daarvan niet op kan je haar lekker laten staan, zie je duidelijk verschil moet je misschien aan een andere keuze denken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-04-21 09:41

Geplaatst door de TopicStarter : 09-04-21 09:41

smurffie schreef:
Ik vind een 19 jarige laten inslapen omdat ze korter stapt geen gek idee nee.
Een paard blijft een vluchtdier. Als ze pijn tonen is er echt pijn, geen ongemakje. Daarnaast wordt het ook niet meer beter, artrose wordt alleen slechter.
Hoeven niet willen geven, kort stappen, bij hoge uitzondering een galopje, klinkt niet als pijnvrij.
Ik zou je adviseren haar eens 2 weken op pijnmedicatie te zetten. Leeft ze daarvan niet op kan je haar lekker laten staan, zie je duidelijk verschil moet je misschien aan een andere keuze denken.

Maak daar nou eens een mens van - denk je er dan hetzelfde over?
Is het fout van mij dat ik op dat vlak vermenselijk?

Een oude hond laat je toch ook niet "zomaar" gaan?
Ik heb honden op 4-jarige leeftijd laten gaan, en honden op 16-jarige leeftijd. Afhankelijk van hun situatie. Ons oudje van 16 had kwaaltjes, onze 4-jarige was vergiftigd en had daardoor nierfalen, en veel pijn. Ons oudje had geen pijn, maar dat zat er, toen ze net geen 17 was, wél aan te komen. Ik vond dat ze geen waardig bestaan meer had - ze begon te dementeren, kon urenlang rondjes in de tuin lopen zoals een vis in een kom zwemt, en ik gunde haar een waardig einde.
Mijn paard is veel alerter, veel vinniger. Vergeet niet dat ik mijn paard volgende maand alweer 10 jaar heb, en dat ik haar kén - ze is altijd liever lui dan moe geweest, nu wel meer dan pakweg 5 jaar geleden, maar dat ben ik op mijn 32ste ook tegenover mijn 22ste.

Ik geloof niet dat mijn paard 24/7 pijn heeft. Oprecht niet.
Ze moet natuurlijk niet meer aan het werk worden gezet, dat zou niet eerlijk zijn. Maar als grasmaaier-zijnde doet het ze prima. Ze is niet het enige paard dat slijtage vertoont, en daarbij komt er ongemak kijken, maar imo is ze de grens naar "ik heb heel de dag pijn" nog lang niet gepasseerd.

Je leest vast wel dat ik dit moeilijk vind, ik merk dat ik voor het eerst moeilijk uit mijn woorden kom.
In snap je in theorie - maar in de praktijk zit ik met een 19-jarige die vrolijk en alert is, die interesse toont, die (wanneer ze daar zin in heeft) nog vrolijk rond rent. Die enkel bij de smid duidelijk toont dat ze last heeft. Verder is het, imo, de normale slijtage voor een paard van haar leeftijd in combinatie met artrose. Ze hoest niet, heeft geen onoverkomelijke allergieën (3 weken per jaar moet ik haar hooi weken), stapt alleen een beetje korter.

En dan komt dat vermenselijken weer kijken - ik stap ook korter dan de gemiddelde mens. Omdat dat fijner voelt voor mijn knieën. Ik stap vrij snel, maar dus wel kort. Ik verzet mijn gewicht in stilstand heel vaak, meer dan mijn paard. Is het omdat ik dat doe, dat zij dat ook maar moet doen? Nee, natuurlijk niet - maar het maakt wel dat ik het gevoel heb dat ik wéét wat zij voelt, dat ik dat kan inschatten, en dat ik denk "last, maar geen pijn, en dus nog niet hét moment". God weet dat ik een zij-slaper ben, en dat ik nu al 2 dagen mijn linkerschouder daardoor nog amper kan bewegen. God weet ook dat ik geen uur kan autorijden met mijn heupen, of 3 minuten gehurkt kan zitten. En toch mag ik blijven.

Ze is niet in topconditie. Maar welk paard met artrose is dat wél? Moet je vanaf ze niet meer in topconditie zijn, zeggen "oke het is zo ver" of zijn daar graden in?
In mijn hart zijn daar graden in. Ga ik daar de fout in, is dat de mantel der liefde die verblind?

Je moet begrijpen dat ik geen mens meer zou zijn. Dat het beste deel van mij zou gaan, als zij zou gaan.
Dat ik zo lang mogelijk wil proberen vast houden aan haar. Ze is de rode draad in mijn leven, het gouden randje rondom iedere dag.

Maar, ik blijf er van overtuigd - ik zou het zien, wanneer het zo ver is. Wanneer het verder gaat dan "last hebben, slijtage, kwaaltjes".

Is het omdat ze niet meer gewerkt wordt? Heeft ze dan plots geen "nut" meer?

Ik schrijf het op zoals het in mijn hoofd opkomt - all over the place, ongeordend, lichtelijk hysterisch en panisch.
Het kan nu toch niet al tijd zijn? Niet wanneer ze enkel bij de smid (2-3x per jaar) écht last vertoont, en verder gewoon lichte slijtage? Er moeten toch zat paarden zijn met slijtage, die ook nog niet op dat moment van laten gaan zijn aanbeland?

Is het omdat jullie haar niet kennen, niet live zien? Want als je het aan mijn stalgenoten zou vragen, zouden die zeggen dat ze nog mee kan hoor.

Ik ga nu op "versturen" klikken, want ik kan nog uren doorgaan als ik dat niet doe.
Ik ben niet boos, ik zoek geen ruzie

Mijn hart zoekt bevestiging, mijn hoofd wilt gekalmeerd worden. Ik vraag niet om me naar de mond te praten, wees eerlijk aub! Maar je laat een paard toch niet gaan, omdat ze hier en daar ouderdoms/artrosekwaaltjes heeft, en het verder gewoon prima doet, en vrolijk en alert is?

**Geplaatst**: 09-04-21 10:10

Geplaatst: 09-04-21 10:10

Maar een paard is geen mens. Dus die vergelijking moet je gewoon niet maken

Ik snap wel waar het vandaan komt, maar een paard is een paard, en geen mens. Punt.

Dat gezegd hebbende, ik weet wat je doormaakt. Mijn merrie heeft ook een aantal jaren met artrose rond gescharreld. We reden niet meer, af en toe een wandelingetje. Dat hebben we zo een jaartje of vijf gedaan. Ze kreeg glucosamine en in de winter duivelsklauw, en daar ging ze best heel goed op. In de zomer van 2017 toonde ze 'moe', het vuur was uit haar ogen. Mijn merrie was een hand vol, had een eigen mening die ook wet was en toen ze dus ineens mat werd, wist ik eigenlijk wel genoeg. Let wel, op dat moment zag ze er nog prachtig uit, zeker voor een paard van 25. Glanzend, goed op gewicht, echt een knap paard om te zien. Toen ze vervolgens ook niet meer mee wilde met een wandelingetje was het klaar. Ik heb haar voor de zekerheid twee weken op metacam gehad, maar ook daar verbeterde ze niet van. Dus toen heb ik haar in laten slapen.

Ze liep op dat moment niet kreupel, niet eens onregelmatig. Als ze stelselmatig niet goed had gelopen, dan had ik de keuze al veel eerder gemaakt. Onregelmatig = niet goed, punt. En zeker voor een dier wat zo ontzettend afhankelijk is van zijn benen, moet je daar imo niet te lichtvaardig over denken.

Ik vind afgaan op 'als je het weet, dan weet je het' ergens ook wel gevaarlijk. Want je wílt je paard gewoon niet in laten slapen, dat wil niemand. Dus in hoeverre kun je dan nog objectief blijven als je uit gaat van 'als je het weet, dan weet je het'? Probeer echt wel objectief te blijven, niet te vergelijken met een mens (of een appel..) en ten alle tijden je paard voorop te stellen.

Mijn merrie was zo'n 25 toen ze werd ingeslapen, dit was twee dagen ervoor:
Afbeelding

En de zomer ervoor:
Afbeelding

Om maar aan te geven dat je echt niet hoeft te wachten tot je paard een schim van zichzelf is, voor je de keuze maakt..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-04-21 11:03

Geplaatst door de TopicStarter : 09-04-21 11:03

Berdien schreef:
Maar een paard is geen mens. Dus die vergelijking moet je gewoon niet maken Ik snap wel waar het vandaan komt, maar een paard is een paard, en geen mens. Punt.

Dat gezegd hebbende, ik weet wat je doormaakt. Mijn merrie heeft ook een aantal jaren met artrose rond gescharreld. We reden niet meer, af en toe een wandelingetje. Dat hebben we zo een jaartje of vijf gedaan. Ze kreeg glucosamine en in de winter duivelsklauw, en daar ging ze best heel goed op. In de zomer van 2017 toonde ze 'moe', het vuur was uit haar ogen. Mijn merrie was een hand vol, had een eigen mening die ook wet was en toen ze dus ineens mat werd, wist ik eigenlijk wel genoeg. Let wel, op dat moment zag ze er nog prachtig uit, zeker voor een paard van 25. Glanzend, goed op gewicht, echt een knap paard om te zien. Toen ze vervolgens ook niet meer mee wilde met een wandelingetje was het klaar. Ik heb haar voor de zekerheid twee weken op metacam gehad, maar ook daar verbeterde ze niet van. Dus toen heb ik haar in laten slapen.

Ze liep op dat moment niet kreupel, niet eens onregelmatig. Als ze stelselmatig niet goed had gelopen, dan had ik de keuze al veel eerder gemaakt. Onregelmatig = niet goed, punt. En zeker voor een dier wat zo ontzettend afhankelijk is van zijn benen, moet je daar imo niet te lichtvaardig over denken.

Ik vind afgaan op 'als je het weet, dan weet je het' ergens ook wel gevaarlijk. Want je wílt je paard gewoon niet in laten slapen, dat wil niemand. Dus in hoeverre kun je dan nog objectief blijven als je uit gaat van 'als je het weet, dan weet je het'? Probeer echt wel objectief te blijven, niet te vergelijken met een mens (of een appel..) en ten alle tijden je paard voorop te stellen.

Mijn merrie was zo'n 25 toen ze werd ingeslapen, dit was twee dagen ervoor:
[ [url=m/nLxGXJ.jpg]Afbeelding[/url] ]

En de zomer ervoor:
[ [url=m/eLYUJ0.jpg]Afbeelding[/url] ]

Om maar aan te geven dat je echt niet hoeft te wachten tot je paard een schim van zichzelf is, voor je de keuze maakt..

Ik heb net een uur met de vorige eigenaar aan de lijn gehangen

Als ik jouw uitgebreide antwoord lees (waarvoor dank!) denk ik eigenlijk alleen maar des te meer: het is voor ons nog geen tijd. Want mijn Daisy is wel nog alert en vrolijk, ze is helemaal niet "mat" zoals jij dat zo duidelijk omschrijft. Daisy is ook zo'n eigen-mening paard, een open boek, en wat ik zie zien anderen ook - alert, vrolijk, geïnteresseerd.

Ze is van karakter al jaren hetzelfde, heel stabiel: niet snel onder de indruk van dingen. Ze laat zich niet makkelijk meeslepen door groepsdruk van hysterische weigenootjes of buren - nu niet, en als 6-jarige ook niet.

Het is nog geen tijd. Ze is écht oprecht nog te goed om al te gaan.

Maar ik dank je wel voor je antwoord, en ik weet zeker dat ik inderdaad zal weten wanneer het moment daar is. Ook al zal ik het dan nog steeds niet willen - ik zal het wel doen. Want dan ben ik haar verschuldigd

**Geplaatst**: 09-04-21 11:19

Re: Na 10 jr krijg ik die hoef nog steeds niet te pakken - tips?

Geplaatst: 09-04-21 11:19

Graag gedaan! Het was ook vooral om aan te geven dat een paard dus niet kreupel, of mager, of heel ziek hoeft te zijn om toch de keuze te maken. Als ik daarop had gewacht bij Jessie dan was ik écht te laat geweest. Mijn moeder heeft het er heel moeilijk mee gehad, want Jessie galoppeerde een paar dagen ervoor nog in volle galop door de wei met de rest van de groep. Maar ja.. dat is één moment, daar maak ik zelf geen keuze op. Mijn grootste angst was om te laat te zijn, om geen keuze durven te maken. Jessie was een heel trots, eigenzinnig dier. Om die af te laten takelen tot iets heel verdrietigs 'want ze is niet kreupel' 'ze gaat mee met de rest' of 'ze is nog niet mager of ziek'..

Liefde is loslaten, ook als je dat zelf nog helemaal niet wil.