Robijntjah schreef:Ik begrijp je helemaal!
Maar het probleem is ook: Dalijk ga ik al mijn geld erin steken en werkt het allemaal niet, dan heb ik en geen Robijn, en geen geld...
Ik zit er weer echt helemaal doorheen!
Aah wat een vervelende tegenslag dat de verzekering niet wil betalen.
Dit is ook de reden waarom mijn paarden niet meer verzekerd zijn, zelfs toen Des(gekocht en verzekerd als sportpaard) werd afgekeurd voor de sport banketstaaf de verzekering zich er nog onderuit, spat zou nml erfelijk zijn en dus viel het buiten de verzekering en de HKO fase 4 was het gevolg van de spat en dus had ik een kreupele pony maar de afkeuring als sportpaard werd niet uitgekeerd.
Bij Q betaalden ze erg makkelijk toen hij werd afgekeurd, maar ik was verder wel klaar met de verzekering.
Zet zelf geld apart en in noodgevallen(koliekoperatie enz) springen mn ouders bij.
Dat van geen geld én geen paard meer is idd iets wat je moet afwegen.
ik heb uit eigen zak zo'n 7x Tildren betaald, tig foto's/kreupelheidsonderzoeken, spatbeslag enz en een dagelijkse dosis Cortaflex, en dat alles voor een pony die idd grotendeels in de wei stond en af en toe een klein bosritje.
Maar ze was er nog!! En dat was me meer waard dan geld op mn bankrekening!!
Bij Q die wel werd uitgekeerd na afkeuren als sportpaard is zijn geld van de verzekering allemaal in de behandeling gaan zitten, en hij is er nogsteeds, in goede conditie én als rijpaard!!
Maar de kneusjes-stapel hier groeide en groeide en ik ben nu Wisje's laatste onderzoek nog aan het afbetalen bij mn ouders.... tsja ik wil héél graag het huis (weer) uit, thuis wonen na jaren op jezelf te hebben gezeten is niet ideaal nml 
maar ik wil ook mn auto houden, leuke kleren kunnen kopen, kunnen stappen én de paarden houden... dat betekend dat ik in de toekomst geen projectje van mn zieke paarden kan maken zoals ik dat tot nu toe wel altijd heb gedaan.
Als ik al het geld wat in Des(en Q en Wis) was gaan zitten op de bank had gezet, had ik nu wel uit huis geweest en geen lege bankrekening gehad, maar of ik dan gelukkiger was geweest...??? Ik denk het niet!
Ik voel me nogsteeds schuldig dat ik voor Des heb besloten dat het genoeg is geweest, ook al weet ik dat ik voor haar de beste keus heb gemaakt.
Dus ja, zelfs als je uiteindelijk zonder geld en zonder paard zit, denk ik dat het niet helemaal voor niets is geweest, zolang je iig kan genieten met en van je paard ondanks de spat.
Of het verstandig is om er al je ged in de stoppen is een tweede, maar ik weet dat ik het niet anders had willen doen!
Hoewel ik wel meerdere malen voor gek ben verklaard en tuurlijk heb ik liever een gezond paard maar het is nou eenmaal niet anders en het is zo gelopen, dus heb ik er maar het beste van gemaakt op mijn manier, ongeacht wat anderen daar vond vinden en vonden.
dejavu schreef:Vreemd is trouwens wel om je paard te zien net na zo'n treurig bericht. Althans, dat had ik. Paard staat er hetzelfde bij en kijkt nog altijd vrolijk. Toch zie je hem dan ineens met andere ogen. Had jij dat ook? (Ik moest toen trouwens ontzettend brullen.)
Dit herken ik heeeeel erg!!
hier staan de paarden thuis dus ik zie ze echt heel de dag door, en steeds weer kwamen die tranen!
Niet alleen bij des met de spat en de hko, maar ook met de andere paarden, tijdens iedere dip en al helemaal de laatste week voor Des wegging, pff ik kon de stal nog niet zien of ik moest zo erg huilen dat ik nergens meer toe in staat was....
Sterker nog, dat heb ik nu nogsteeds als ik de stal van des zie ook al staat er nu mn andere paard in, of als ik haar halstertje zie, en laatst toen ik haar zadel verkocht....
maar ik voelde me altijd zo schuldig tegen over de zieke/kreupele paardjes, die dan erbij stonden alsof er niets aan de hand was en ik kon dan alleen maar denken aan hoe sombr het er voor ze uit zag.
De laatste avond van des was ook zo'n hel, t arme beestje wist niet dat t haar laatste avondje op stal was en haar laatste keer hinniken om nog meer brokjes enz
Op zulke momenten heb ik soms weleens zoiets van ok wáárom ben ik niet gewoon blijven hockeyen... mn stick sloopte ik regelmatig en kocht dan gewoon een nieuwe! Maar met de paarden ligt dat net wat anders...
toen ik nog op de manege werkte en de meiden zag die gewoon 1 dagje per week lekker naa de manege kwamen, beetje meehelpen uurtje rijden enz dan dacht ik ook weleens van ja wat was die tijd eigenlijk makkelijk en fijn! geen zorgen en gewoon 1 dag per week lol met de paardjes en niet al die ellende die erbij kan komen kijken....
Maargoed nou heb ik met 3 eigen kneusjes en tig geblesseerde/afgemaakte bijrijdpaarden ook wel extreen veel pech en gelukkig geniet ik wel weer van mn hobby dankzij Hilde, maar soms denk ik weleens van had ik maar......