romeorowan schreef:Komen we ooit weer van die angst (klinkt wel heel erg deprimerend)? Doen ze (te) rustig dan willen we het liefst dat ze helemaal debiel doen, doen ze debiel dan roep ik meteen dat ze rustig moeten doen.
Ik denk niet dat we ooit echt helemaal van de angst afkomen.
Ik zeker niet, omdat Victor toch al voor een tweede keer zwaar hoefbevangen is geweest. Ik weet ook niet of ik zelf een derde (zware) bevangenheid weer door kan maken, ik ben er nu toch al 2 jaar mee bezig en we zijn echt door een hel gegaan. In laten slapen is een moeilijke keuze (en ik weet ook niet hoe ik erover denk als hij toch weer zwaar bevangen is...), maar soms wel de beste. Ik laat hem niet "zomaar" gaan, maar weer door zo'n lange hel...
Maar goed, ik doe er alles aan om hem weer een aantal hoefbevangenvrije jaren te geven en een lichte bevangenheid komen we ook wel door. Ik weet nu al zoveel meer wat "gevaarlijk" is voor Vick en we leren nog steeds bij.
Het is soms wel eens moeilijk hoor, schipperen tussen een "echt paardenleven" en een "hoefbevangenpaardenleven".
Ik wil hem zo graag af en toe verwennen met wortels en appels, of een keer een hele dag op het gras....helaas kan het niet. Maar hij mag wel heel af en toe een half appeltje, een klein paardensnoepje of even op het gras. En hij lijkt er niet onder te leiden.
Hij krijgt wel zo'n beetje onbeperkt hooi, heeft speeltjes in de bak en hij heeft natuurlijk Mouse. Straks gaan we weer wat meer aan het werk en krijgt hij ook meer aandacht. En wie weet kunnen we ooit wel lekker buitenrijden, als meneer zich gedraagt.
Het is wel heel herkenbaar wat er gezegd wordt: ik had het heel erg met het trappen tegen de stalwand. Gek werd ik ervan (mijn slaapkamer grensde zo'n beetje aan z'n stal), maar wat was ik blij toen ik het na de ergste periode weer eens hoorde...HOERA, Vick voelt zich weer beter!!!!!