lolclub schreef:Jannepauli: indrukwekkend verhaal hoor, ik ben blij voor je dat Pauli het nu weer zo goed doet

,
heb je haar nu wel weer op de weide staan of durf je dat niet meer aan ?
ben je er ook nog achtergekomen wat de trigger was van de eerste én de tweede aanval ?
beide aanvallen waren in het najaar na -denk ik- een hele zomer gras gegeten te hebben, waren de nachten toen al koud en de dagen nog zonnig, en hoe lang liep Pauli per dag op het gras destijds ?
Is Pauli uiteindelijk toch gaan kantelen/zakken of zijn haar hoefbeentjes steeds in de goede positie blijven staan ?
is het ook het advies van v Nassau geweest om je paard pas weer te gaan berijden als de hoeven eenmalig geheel uitgegroeid zijn ?
Ik denk dat de trigger bij Pauli domweg 'te veel eten' is geweest ( in combinatie met te weinig beweging voor de hoeveelheid gras die ze naar binnen slurpte). Wij kregen nl in 2008 de beschikking over het 2e grote weiland wat we nu hebben en vanaf dat moment liepen de paarden hier bijna 24/7 in het groene gras..
Pauli is een enorme vretert.. die eet in haar eentje een hectare leeg. Het stomme is dat ik niet zag dat ze zwaarder werd: ze is een heel groot paard en daarbij ook nog eens zwaar gebouwd - echt een stoere meid. Ze heeft van zichzelf al een enorme hengsten-nek, brede borst, dikke spieren op de achterhand - ik hoor(de) zo vaak : Jémig wát een hengst heb je daar.. ondanks dat ze maar gewoon een merrietje is! Als je er dan dag in, dag uit met je neus bovenop zit dan zie je die aanwas niet meteen.. totdat het te laat is!
Toen het HB losbarstte woog ze over de 840-850 kg.. terwijl haar gezonde gewicht rond de 700 kg hoort te liggen.
Ze had wel kanteling van het hoefbeen ( beide voorhoeven) maar gelukkig niet dramatisch. Wel waren de zolen erg dun.
Nu ook uit de onderzoeken gebleken is dat ze geen IR, EMS of Cushing kandidate is, geef ik haar wel weidegang maar beperkt: een uurtje in de morgen, en 's avonds weer een poosje - nu ze er aan gewend is krijgt ze ook een graasmasker op d'r neus. Ze blijft nu goed in vorm. De rest van de dag en de nacht staan ze samen op het zand.
Wat de beweging betreft: nee, de arts van de kliniek (Maarten Boswinkel) adviseerde me na het eerste herstel een maand of twee heel rustig aan te doen en dan pas weer de zaak op te pakken. Nu ben ik zo eigenwijs om die periode wat langer te nemen omdat ik die hoeflamellen de kans te geven volledig te herstellen. Dat is misschen grote onzin, maar zo voelt het voor mij goed. We doen natuurlijk wel wat werk: wandelen, wat licht longewerk aan de hand, wat Vrijheidsdressuur-dingetjes, balkjes lopen enzo maar tot nu toe onbelast. De laatste keer dat ik bij Van Nassau was zei hij wel dat ik weer alles mocht doen en alles mocht voeren maar... met mate!