MarliesV schreef:Hoezo is hij niet sociaal en waar uit zich dit in?
Een paard hoort niet alleen. Ook een niet sociaal paard hoort niet alleen. In uiterste nood naast een ander paard ipv er bij in, maar nooit eenzaam in een weide.
Die van mij is een bitch, echt een merrie en baasje zeg maar, maar staat zeker met andere paarden. Dan maar een keer boos en dreigen, maar zolang ze elkaar niet het licht uit de ogen slaan, moeten ze niet alleen staan.
Dat het nu pas uit kan ook met beestjes ed te maken hebben inderdaad. Maar sowieso is het erg stressvol voor je paard om alleen te staan. Die emmer loopt een keer over.
Een keer boos en dreigen is nog iets heel anders dan idd elkaar het licht uit de ogen slaan.
Mijn merrie was meer van de 2de soort
Geloof me - ik heb tientallen combinaties geprobeerd. Klein, groot, ruin, merrie, onderdanig, dominant, tot aan een ezel aan toe. Maar zij trapte echt elk ander paard in elkaar, trapte hen de stal uit en joeg hen de hele dag door bij het hooi weg - ook als er 8 hopen hooi voor 2 paarden op ruime afstand verspreid lagen.
Sommige paarden hebben gewoon de memo "je bent een kuddedier" nooit ontvangen
Maar: helemaal alleen, zonder andere paarden rond haar eigen wei ging ook niet. Ze had wel nood aan buren. Zolang er maar een draadje tussen stond. Ze heeft op die manier jaar en dag heel gelukkig en rustig kunnen staan. Ze kon als ze wilde over de draad snuffelen (3x per jaar ofzo), en meer sociaal contact wilde ze gewoonweg niet. Zij was uiterst tevreden en relaxed op deze manier - waarom ook niet dan.
Met de jaren is het wel iets gebeterd, dat moet ik wel toegeven. Tegen haar 18 jaar (eindelijk volwassen?) kreeg ze eindelijk dé klik met een ander paard. Helaas werd die verkocht. We hebben het daarna nog geprobeerd met andere paarden, maar echt dé klik kwam er nooit meer. Met 1 ruin was ze wel close, maar dat was dan weer té close - mijn artrose-merrie hoeft geen 8x per dag gedekt te worden
Die 2 werden overdag uiteindelijk een paar uur samen gezet, en daarna weer ieder op hun eigen (aangrenzende) weitjes gezet. Zo konden ze beide ook rustig eten en even bekomen van het tweeling-syndroom, want mijn merrie kon geen stap zetten zonder dat de ruin er hysterisch achteraan rende. Toen hij heel onverwachts stierf heeft mijn merrie een week alleen gestaan, zonder buren, en daar werd ze best onrustig van. Uiteindelijk kreeg ze 2 kleine ruintjes als weigenootjes. Daar had ze niet echt een klik mee, ik heb hen nooit samen zien kroelen, maar die 2 konden haar wel heel goed lezen en bleven altijd mooi op afstand, waardoor het nooit escaleerde. Ze deden wel aan gezamenlijke dutjes, maar wel met afstand tussen hen. Voor de zekerheid apart voor de nacht, om opnieuw rust tijdens het eten te kunnen garanderen.
Ik bedoel maar: ze zijn helaas niet allemaal sociaal. En je kan van andere eigenaars niet verwachten dat zij hun paard maar even opofferen om te testen of er een klik is. Tot daar aan toe als de oren plat gaan en de tandjes bloot zijn, maar als TS een draak heeft zoals ik er eentje had, wil je op den duur niet te veel risico meer nemen.
Ik zou voor een buurpaard zorgen, TS.
Als je een gezelschapspaard van jezelf zou kunnen bekostigen en vinden is dat natuurlijk helemaal top, maar dat is niet voor iedereen mogelijk.
Zorg voor gezelschap, al is het achter een draadje. Zorg voor buren, je zal zien dat je paard meteen flink kalmeert.
Bij mij zijn de schapen van de buren een keer per ongeluk op mijn wei gesukkeld. Die vond mijn merrie dan weer wél oke
Begrijpen wie begrijpen kan haha. Ze is opgegroeid met geiten, misschien daarom