Geplaatst 
Het betreft een 11-jarige Friese ruin, die Z1 dressuur loopt.
Vorig jaar de overstap gemaakt naar het Z1, wat behoorlijk pittig voor ons allebei is. Allebei voor het eerst Z1. Ik met de nodige onzekerheden, hij is thuis het zwarte schaap in de kudde en dus niet een echte lefgozer op het wedstrijdterrein. Het is een prachtige fries, maar hij weet het zelf niet zeg maar.
Waar we de B t/m M1 zijn doorgevlogen, en ook het M2 best snel hebben gedaan... Is het Z1 een mega obstakel. We hebben in een jaar tijd net 1 winstpunt gehaald. Oké, nu moet ik zeggen, tussen november 2017 en gisteren hebben we geen wedstrijd gereden.
Ten tijde van het M1/M2 rijden hebben we ook nog in een meertal/showteam gereden, wat verschrikkelijk veel energie van hem heeft gevraagd. Hij liep hierin echter wel altijd braaf mee, geen voorpaard, maar qua energie ging het altijd erg lekker, hij trok zich wel op aan de rest. Als we zelf op concours gingen, dan was hij een stuk minder energiek.
Na enige tijd ben ik dan toch maar naar mezelf gaan kijken. Ik zag daar geen reden toe, ik ben immers nooit echt nerveus voor een wedstrijd. Kon niet goed bedenken welke richting ik daarin dan op moest.
In verband met aanbouw binnenbak en een hele slechte baan in de winter stilgestaan. Was ook wel lekker voor hem, een keer écht vakantie. Maar zijn vacht glom dan totaal niet. Zodra ik hem weer oppakte in het werk begon hij weer te glanzen en werd zelf ook weer een stuk levendiger. Werken vind hij dus erg leuk, was mijn gedachte.
Maar ik vond het niet meer zo leuk. Ik had even geen helder doel, het wilde niet zoals ik het wilde. En daar kwam bovenop dat een stalgenootje mij enkele dagen nadat ze het voorval had aanschouwd, het nodig vond om mij via de telefoon te vertellen dat ik een waardeloze ruiter was. (daar kwam het in het kort op neer, paard was zielig onder mij)
Niet iets waar je zelf vrolijk van word natuurlijk, het maakte me alleen maar banger om weer te gaan rijden. Eigenaar staat volledig achter mijn manier van rijden, dat heeft hij ook duidelijk gemaakt aan stalgenootje.
Via een Bokker bij iemand terecht gekomen die stress release doet, een soort EMDR heb ik begrepen. Hier inmiddels 3 sessies gehad, het plezier in het rijden is weer terug. Ik kan ontspannen zitten en werk mijn paard veel minder tegen. Halleluja... Binnenkort heb ik daar weer een sessie, waarin ik mijn ervaring van gisteren mee kan nemen.
Helaas had ik ondanks deze sessies wel het gevoel dat er meer was. Ik ben eens gaan nadenken en besloot NAF EnerG te proberen in combinatie met zwarte haver. Omdat een ijzertekort wel bij de symptomen past. Hier knapte hij meteen enorm van op. Dus vol goede moed richting mijn eerste wedstrijd die gisteren plaats vond.
Met losrijden voelde hij lekker voorwaarts aan. Maar zodra we de ring in reden ging de rem er weer op. Ik heb hem echt door de eerste proef heen moeten loodsen. Hierin behaalden we heel terecht 175,5 punt.
Doordat bij hem de rem er op gaat (ondanks dat ik eindelijk ontspannen en losjes kan zitten) ben ik genoodzaakt om harder te werken en hem daarin misschien eerder tegen te werken dan te helpen?
De tweede proef zweepje erbij eerst, daarna weggedaan en een stuk lekkerder kunnen rijden. Hij was wat scherper, maar nog niet winstpunt waardig. 193,5
Ik heb heel erg sterk het gevoel dat hij door een vorm van stress verzuurt? Maar ik weet niet in welke richting ik dit moet zoeken. Thuis heeft hij hier veel minder last van. Maar merk je wel dat na een stukje draf/galop werk de stap heel erg moeizaam is. Alsof hij zijn spieren niet aan het werk kan zetten.
Een simpel voorbeeld waardoor ik verwacht dat het niet een ongehoorzaamheidsding is: Aanspringen van stap naar galop, als ik de hulp geef komt er vertraging op de lijn als het ware. Hij voert de oefening uit op de eerste hulp, maar er zit gewoon serieuze vertraging op. Alsof het seintje pas laat binnen komt.
Scherp maken is makkelijker sinds hij EnerG krijgt, maar op concours ging dit wederom niet.
Ik ben heel erg benieuwd hoe jullie dit zouden aanpakken? Ik wil gewoon weer lekker er aan kunnen rijden. Zonder tijdens onze proef in een negatieve spiraal te raken, waardoor mijn paard zijn vertrouwen in mij kwijt raakt en ik in hem.
