Bokt.nl

russel schreef:

ElCid schreef:

Nee, nooit. Hooguit wat schilletjes. Ik kan me niet voorstellen dat je echt hele granen terugvind. De buitenkant van de granen wordt niet verteerd, de korrel zelf wel. Het zou dus goed kunnen, als je van dichtbij kijkt dat het toch alleen maar de omhulsels zijn en dat de rest is opgenomen.
Maar dan moet je de boel helemaal gaan uitpluizen en of dat nou zo prettig is

Als ik de mest zie, zitten er hele granen in. De korrels zijn niet geplet. Overigens heb ik het dan over de Kentucky van Havens. Is het niet zo dat de schilletjes te hard zijn om door het verteringsstelsel van het paard makkelijk de granen te laten verteren. Als de granen geplet zijn, vind ik nooit iets terug. Als ze op stal staan hebben ze voldoende hooi en overdag staan ze op de wei. Heel de dag aan het eten, een flinke hooibuik hangt er onder. Ik had altijd het idee dat hij dan wel een goede stofwisseling zou hebben. Wel een snelle darmresorptie, hij poept meer en sneller dan de andere paarden.

Uitpluizen hoeft niet, want ze steken er als hele mooie granen tussen en boven uit. Altijd dus gedacht dat paarden alleen geplette granen kunnen verteren, daardoor vond ik het ook zo raar dat Kentucky mix van Havens dat niet heeft, bij navraag bleek het duurder te zijn, want dat komt er nog een extra procedé bij en dan wordt de mix weer duurder, dan dus minder aantrekkelijk voor verkoop.

Ik ben het weer gaan voeren onlangs, omdat ik wel vind dat hij er erg mooi van gaat glanzen en strakker in het vel komt. Nu is hij vozer geworden, staat ook sinds een half jaar weer in pension dus eet wat de pot schaft, behalve dan krachtvoer dat is gelukkig voor onze rekening.

El Cid hoe ver zit je van Geldermalsen? of je granenboer van Geldermalsen?

Ik ben niet anders gewend dan in de alternatieve hoek gedrukt te worden. Mijn erkenning haal ik niet uit publicaties, promoties aan universiteiten, of een prestigieuze baan.
Het enige, wat ik vaak oogst, als mijn behandelingen aanslaan, is jaloezie.

Voordat ik een officiële waardering voor mijn werk kreeg, haalde ik mijn erkenning puur uit de resultaten van mijn werk. Ik ben voor mijn gevoel geslaagd, als ik een paard, waarop de medische wereld is uitgedokterd, weer aan het lopen krijg.
Nee, ik ben geen wonderdokter, wel voedingsadviseur en ik ontwikkel en produceer voedingssupplementen vanuit mijn eigen bedrijf.
Dat begon midden jaren zeventig. Ik had zelf een paard met een probleem. Ik sloeg de boeken erop na en alles wat ik vond, ging over koeien en varkens. Informatie over de biochemie van het paard was nergens te vinden. Dat was het begin van mijn pionierstocht, die jaren zou duren. Mijn doel was het paard in de mens te tekenen, want de humane geneeskunde staat dichter bij het paard dan je zou denken.
Ook elders in Europa werd ik echter niet veel wijzer. Mijn zoektocht voerde mij naar de Verenigde Staten, waar tweejarige koerspaarden al grote inspanningen moeten leveren. Paarden die niet meer wilden koersen, bleken een verstoorde biochemie te hebben. Dat bleek direct, met één blik op het bloedonderzoek.
Sinds paarden niet meer in hun natuurlijke weitje grazen, is voeding een belangrijk en veelbesproken issue in de paardenwereld geworden.
Wat heeft een paard nu eigenlijk nodig? Waar presteert hij op? Wat gebeurt er als hij van bepaalde stoffen teveel binnenkrijgt?'
'Een paard zoekt van nature nauwkeurig zijn maaltijden uit. Hij legt dagelijks zo'n dertig kilometer af in zijn land, zijn 'paarden land'. Grond die is gevormd naar de dagelijkse aanwezigheid van het paard. Het paard maakt zijn eigen biotoop (zijn eigen plantenwereld). Dit verschaft hem een balans in het metabolisme en uiteindelijk in zijn biochemie. Hoe die verhoudingen precies in elkaar steken, ja, daar houd ik mij sinds de jaren zeventig al mee bezig en ik ben tot de conclusie gekomen: een paard zou zich zelf kunnen genezen. Daarvoor moet hij in een paardenwei staan, waarvan de meeste mensen zouden roepen: 'wat een schande dat het dier daar in staat'. Natuurlijk heeft niet iedereen de beschikking over een natuurlijke, door paarden gevormde wei. Veel sportpaarden zien de wei niet eens meer. Om toch gezond te blijven, moet de biochemie van het paard nauwlettend in de gaten worden gehouden.
Dat controleer je door regelmatig bloed af te nemen. Voor paarden met een ernstig verstoorde biochemie heb ik een schoonmaakkuur gemaakt, die bestaat uit kruiden, looi- en bitterstoffen, saponinenalkaloïden en enkele andere stoffen, allemaal in zeer lage concentraties. Na zo'n kuur moet het voederpatroon van het betreffende paard worden aangepast, zodat de chemie in het paard weer in balans raakt. Dat bewerkstellig je door te voeren volgens de natuur.
In de lente knabbelt een paard graag aan de bast van een boom. Dat doet hij omdat hij in het voorjaar een licht magnesium tekort heeft. Dat wordt op die manier weer aangevuld.
In de zomer hebben veel paarden last van een slechte vertering van de eiwitten, vanwege het groene, zeer rijke gras. Zij lossen dit op door gedurende de dag af en toe eens wat bladeren te eten die rijk zijn aan looi- en bitterstoffen. Zo hervindt het paard zijn natuurlijke balans.
In het najaar ontstaat een ijzertekort, wat bij veel paarden leidt tot lichte anemie. Wat doen paarden dan? Ze gaan mos eten. Daar zit een verhoogde concentratie ijzer in, zodat het tekort weer wordt aangevuld.
In de winter maken de paardenhouders bij het voeren de grootste fouten. Veel mensen denken dat een paard gedurende de schrale winterperiode extra voedingstoffen nodig heeft. In de koudste periode van het jaar neigen veel paardenbezitters ernaar een extra schep krachtvoer in de voerbak te gooien. Maar dat is helemaal niet nodig! Doordat de dagen korter worden, verandert de chemie. Licht heeft een belangrijke invloed op het paard. Zodra de dagen korter worden en het voedsel schaarser, stelt het paardenlichaam zich erop in dat er meer voedingstoffen uit het karige voedsel gehaald moeten worden. Het paard haalt dan voldoende energie uit laagwaardige producten.'