www.pzc.nl
Na twee jaar van absentie waren de deelnemers aan de powerhorsecompetitie vrijdag en zaterdag terug in Zeeland.
Ze waanden zich bij Horses by the Sea in een pretpark. Vooral de gigantische waterbak van 25 bij 25 meter viel in de smaak.
Dat gold dan vooral voor de menners. Veel paarden die de karren moesten trekken vonden het water aanvankelijk maar zozo. Ze doen weliswaar vaak mee aan de powerhorsecompetitie, een serie van zeven behendigheidswedstrijden, een waterbak als in Domburg komen ze daarin niet tegen. "Soms een putje of een beekje, maar meer ook niet", gaf Aagtekerkenaar Andrie de Buck, de supervisor van de wedstrijdcyclus door heel Nederland en België aan.
En alles wat nieuw is, is eng voor paarden. Zelfs de kolossale trekpaarden die in Domburg in actie kwamen wilden nog wel eens werk weigeren, hoewel ze als het op gehoorzaamheid aankomt ongeëvenaard lief zijn. Veel viervoeters trachtten de waterbak op de eerste wedstrijddag van de powerhorsecompetitie te ontlopen. En als ze eenmaal door hun menner op hun gemak waren gesteld, gingen ze slechts heel voorzichtig, voetje voor voetje, het water in, als een badgast met watervrees. Een dag later ging het een stuk beter, tot grote vreugde van de menners. Tijdens de spiegelwedstrijden, waarin steeds twee combinaties elkaar op snelheid en wendbaarheid probeerden af te troeven, spatte hij water vaak hoog op. Heerlijk vonden de menners het. Een van de paarden die even geholpen moesten worden bij de waterbak was de achtjarige Astrid van menner Simon Lous uit Oostkapelle. Vrijdag voelde de merrie er weinig voor om de hindernissen in de waterbak te nemen. De dochter van Lous, als groom achter op de wagen, moest zelfs afstappen en het beest voorzichtigjes aan het halster het water in leiden. "Dat kostte een strafpunt, maar als je helemaal niet het water in gaat word je gediskwalificeerd", motiveerde Lous de actie van zijn dochter.
Bovendien maken zachte heelmeesters stinkende wonden in de paardensport. Wie zijn paard zijn zin geeft, heeft weinig meer in te brengen en hoeft er in dit geval niet op te rekenen dat de viervoeter ooit nog te water gaat. Lous: "Je moet je paard vertrouwen geven, maar toch een bepaald gezag opbouwen. Als je dat lukt, doet zo'n beest werkelijk alles voor je." Lous bleek die uitstraling op Astrid te hebben. Een dag na zijn eerste tewaterlating was Astrid haar angst kwijt en deed ze zonder aarzelen wat van haar gevraagd werd.
Het leverde haar niet de hoofdprijs op. Maar dat had Simon Louws ook niet verwacht. Hij neemt niet vaak aan de powerhorsecompetitie deel. Alleen als er een wedstrijd dicht in de buurt is, is hij van de partij. Enkele jaren geleden maakte hij in Veere zijn debuut met Astrid, Horses by the Sea in Domburg was zijn tweede wedstrijd. Paarden zijn zijn hobby, maar niet alleen trekpaarden. De Walchenaar heeft ook tuigpaarden en is al meer dan vijftig jaar actief in de ringrijderij. "Vorige keer eindigde ik als allerlaatste. Nu heb ik een paar combinaties achter me gelaten", lachte de voormalig manager bij waterschap De Zeeuwse Eilanden. "Er zit dus progressie in."
Dat had ook te maken met het afsluitende onderdeel van de powerhorsecompetitie, het defilé. Daarin zorgen de deelnemers dat ze zichzelf en de paarden zo fraai mogelijk uitdossen. Lous scoort daarin met zijn ingevlochten vos-merrie en de Zeeuwse klederdracht die hijzelf en zijn groom aan hebben buitengewoon hoog. De powerhorsecompetitie is meer dan alleen keihard door het water rijden.
Klik hier voor een foto.