www.ed.nl
Waar elke atleet alleen al droomt van déélname aan de Olympische Spelen, is meedoen aan het grootste sportevenement voor Edwina Alexander niet genoeg. De Australische – woonachtig in Valkenswaard met vriend Jan Tops - wil geen startlijstvulling zijn. Óf ze strijdt om de prijzen óf ze geeft haar portie spreekwoordelijk aan Fikkie.
Dat het niet louter woorden zijn blijkt wel uit het feit dat ze de Spelen van Sydney en Athene liet schieten omdat ze er niet klaar voor waren. Zij en haar merrie Pialotta. "Ze is een fijn paard maar heeft niet het niveau daarvoor." Hoe anders staat de 34-jarige springruiter er nu voor aan de vooravond van de Spelen van China. Het juiste paard is 'binnen'; ook al was het last-minutewerk en had het erom gespannen. De deadline om een paard aan te melden voor de Spelen was 31 december. Ze had al gedacht dat het evenement aan haar neus voorbij zou gaan tot Tops haar op Nieuwjaarsdag verraste met een klein cadeautje: Itot de Chateau. Een twaalfjarige voshengst waar ze jaren geleden het oog al op hadden laten vallen.
Erop gereden had Alexander nog nooit, maar dat is ook niet nodig met de kennis van Jan, meent ze. "Hij kan in een paard kijken, het aanvoelen. Dat is zijn kwaliteit, de reden van zijn succes. En hij had gelijk. Het paard is mijn type, niet te groot, vurig en gevoelig." En het belangrijkste pluspunt op Pialotta: hij is mentaal sterk.
Met zijn 1.57 m is 'Itot' straks de kleinste deelnemer in Hongkong; maar zijn karakter is groots. "Hij is een echte krijger. Toen hij drie jaar was, is hij tegen een auto aangelopen. Het litteken is nog zichtbaar op z'n gezicht. Het heeft hem getekend, sterker gemaakt."
De Australische combinatie is in Hongkong één van de kanshebbers op eremetaal. Iets waar Edwina Alexander tien jaar geleden amper van durfde dromen. Van plek vijfhonderd op de wereldranglijst heeft ze een sprong gemaakt naar plek zeventien nu. Haar beste klassering was zelfs nog drie plaatsen hoger. Daarmee is ze een van de beste vrouwen. Het geheim: elke training is afgestemd op het paard. "Natuurlijk is dat grotendeels Jans verdienste."
Zelfs in thuisland Australië lijken ze ervan doordrongen dat 'hun' Alexander in Europa faam maakt. "Ik denk dat ik wel wat mensen verrast heb, ja. Ze gaan er nu ook vanuit dat ik op de Spelen een medaille ophaal. Dat is geen probleem."
Met druk kan ze omgaan. "Ik zie het gewoon als een concours." Omdat de paardensportonderdelen afgezonderd van de rest van het evenement in Hongkong plaatshebben, is dat niet zo lastig. Ze denkt meer moeite te hebben om zich niet te vervelen." De springwedstrijden zijn over een langere periode verspreid. Dan is het moeilijk scherp te blijven. Andere sporten bezoeken kan niet, ik zal dus wat boeken meenemen en me fit houden met oefeningen en hardlopen. Anders ben ik bang dat ik me verveel."
De Spelen zijn leuk, maar sportief gezien stelt het minder voor dan een vijfsterrenconcours, legt ze uit. " De kwalificatie voor de Spelen was een grap", zegt ze stellig. " Niet alle topruiters zijn er. Als land mag je maar vijf springruiters sturen. En dat terwijl bijvoorbeeld Duitsland vijftien namen in de top vijftig heeft; ruiters uit andere landen die onderaan de ranglijst bungelen, mogen wel gaan."
Betekent het dat een medaille onbelangrijk is? Ze lacht. "Iedereen droomt van goud, maar als je realistisch bent zal het voor mij een droom blijven. Ik rij pas vijf maanden op Itot de Chateau. Ik doe gewoon mijn best en leer van mijn fouten. Elk negatief voorval brengt toch iets positiefs naar boven. Dat is mijn instelling en misschien ook wel een beetje mìjn geheim."
Op 15 augustus is haar debuut in de olympische ring. De komende twee weekenden is Valkenswaard nog even het strijdtoneel voor haar. "Het is lekker om nog even te rijden, zodat je scherp blijft tot het écht begint."