http://www.tctubantia.nl/regio/enschede ... 013761.ece
tctubantia.nl
Verslaggever Guus Ferrée beleeft de military als paard
Voor de verlaten tribune bij de waterpartij, een eeuwige hindernis van de military van Boekelo, staat een autochtoon met een sigaar in zijn hoofd. Misprijzend kijkt hij naar de mannen en vrouwen die de vijver in plonzen. Wijzend naar z'n voorhoofd en zoekend naar de mildste vorm van ironie zegt hij duidelijk hoorbaar: 'Ie könt d'r ok umhen.'
En zo is het. Maar niet tijdens deze speciale crossloop, die voor deze zondagochtend door de Boekelopers, de hardloopafdeling van BSC Unisson, op de agenda is gezet. Welgeteld 46 fanatiekelingen gaan klokslag tien uur op pad om de cross en de hindernissen te nemen. Mens in rol van paard. Een fascinerende activiteit die een heel ander inzicht geeft in de hindernissen die de Britse Sue Benson heeft ontworpen. Eigenlijk zouden iedere ruiter en amazone de ruim vijf kilometer eens met sportschoenen en korte broek moeten afleggen. Wellicht dat bepaalde valpartijen dan achterwege blijven.
Ik kom maar moeilijk op gang. Wellicht was het toch geen goed idee om de avond ervoor de verjaardagswijn burgemeester te maken. En de kuitenbijters van de Huttenkloasloop van vorige week hebben wellicht ook hun sporen achtergelaten. Maar een thuiswedstrijd, die moet je zonder te klagen lopen. Bij een van de eerste hindernissen heb ik een weigering. Het zal wel aan de naam van de sponsor, Polman, liggen. Enkele vrouwen van AVH uit Haaksbergen lopen de cross net als ik ook voor de eerste keer. "Ik heb m'n haren mooi ingekamd", zoekt een van hen naar een vergelijking met de paarden. En: "Misschien neem ik volgend jaar een zweepje mee."
Het nemen van de hindernissen is geen onoverkomelijke handeling. Al blijkt nu wel waarom ik zo'n hekel aan coniferen heb. Je kunt je er nauwelijks aan vasthouden als je er tegenaan springt. En de getopte exemplaren prikken hard in je achterste. Bij een ander obstakel houd ik m'n tenen te strak naar voren als ik op geschilde dennenstammen knal. Het levert een paar gekneusde tenen op. Soppend lopen we verder over de maïsstoppels en het golvende gras. In het ontwakend buitengebied is de herfst prachtig.
Voor de waterpartij in zicht is, lopen we even een lus om de achterhoede van de groep gelegenheid te geven aan te sluiten. Per slot van rekening is er niks leukers dan massaal het water in te springen. Opvallend is dat met name de vrouwen er de voorkeur aan geven om langs de vijver te lopen. Na een half uur zit het eerste rondje erop. Dan volgt een snellere rondgang. Je hebt nu de gelegenheid om hindernissen op een andere manier te nemen. Bijvoorbeeld de heuvel bij 'Langezaal'. Daar duikt opeens een survivalgroepje op. Met iemand op de rug moeten ze omhoog. Niks voor mij. De krachten beginnen behoorlijk af te nemen. Daardoor kom ik bij een van de laatste hindernissen, een groot biervat, behoorlijk in de problemen. Hamer en klokkenspel komen in de verdrukking, een pijnlijke spagaat dreigt, de vlag waar ik me aan vastpak, breekt af. Uiteindelijk blijft het bij een ontveld onderbeen. Wellicht is de dressuur mij meer op het lijf geschreven.
Oh, ja, de winnaar bij de mannen is Herman Klein Tesselink uit Boekelo, bij de vrouwen vergaart Esther Wiegerinck uit Haaksbergen eeuwige roem.