Bokt.nl

Citaat:

FEI verliest paardenwelzijn uit het oog

Het EK springen is in volle gang. Voor gerenomeerde paardensportlanden staat er meer op het spel dan de Europese titel: een teamticket voor de Olympische Spelen van volgend jaar is misschien nog wel belangrijker. Dat startbewijs ligt niet voor het oprapen; de mannen en vrouwen moeten hiervoor zware parcoursen trotseren. Terwijl op andere continenten goed door een 1,40-m-parcours sturen voldoende is. De FEI meet met twee maten en verliest het welzijn van de paarden uit het oog. Want over 1,40 m kwalificeren en zich op de Olympische Spelen over 1,60 m moeten knokken, dat komt niet eerlijk over tegenover de paarden.

Tijdens het Europees Kampioenschap in het Duitse Mannheim komen achttien landen aan de start. Daarvan zijn Nederland, Duitsland, Oekraine en Zwitserland al via de Wereldruiterspelen van vorig jaar voorgekwalificeerd voor de Olympische Spelen 2008 in Hongkong. De beste drie in Mannheim die nog niet geplaatst zijn, verdienen via het EK een ticket voor de Spelen.

Dat houdt in dat 'paardenlanden' als Frankrijk, Groot-Britannië, Ierland, Zweden en België moeten strijden om deze teamplaatsen, maar ook Noorwegen, Italië, Denemarken, Oostenrijk en Spanje zullen alles in het werk stellen om het ticket te bemachtigen, De spoeling is dus dun. De parcoursen die de combinaties zullen moeten trotseren zullen er niet om liegen. Zowel qua hoogte als in technisch opzicht. Het uiterste wordt gevraagd van ruiter en paard.

Dat het niet overal zo is, daarover kan springruiter Piet Raijmakers meepraten. Hij was enkele weken geleden aanwezig bij een kwalificatie voor de Olympische Spelen in Balve, Duitsland. Hier kwamen Korea, Nieuw-Zeeland en Japan aan de start. "Het parcours daar was hoogstens 1,40 m. Van het Japanse team reden er twee foutloos en de rest catastrofaal. De hele wedstrijd had gewoon helemaal niks met een selectie te maken. Raijmakers zag Nieuw-Zeeland winnen. "Zij hebben vier betere ruiters die in Europe redelijk mee kunnen komen. Maar het klopt niet dat bijvoorbeeld een land als Frankrijk of Engeland straks niet mag gaan en een onbekwaam land wel."

Als we de internationale paardensportbond om uitleg vragen, verschuilt de medewerker zich achter de eigen FEI-regels. "De papieren onthullen dat er in het parcours hindernissen moeten staan met een hoogte van 1,55 m. Of dat in het gewone parcours of in de barrage is, staat er niet bij", vertelt de woordvoerster van de FEI die haar naam niet bekend wil maken omdat de FEI in deze niet geciteerd wil worden.

Raijmakers: "Het lijkt helemaal nergens op. Het is hetzelfde als tegen een Europees land zeggen dat ze de 100 meter in tien seconden moeten lopen, terwijl de atleten in Korea er twaalf seconden over mogen doen." Dat men in puur humane sporten met twee maten meet, is niet zo kwalijk als in de paardensport. Hardlopers, zwemmers, turnsters; zij kiezen er allemaal zelf voor. Een paard heeft geen keuze.

Stel dat een paard onder zijn ruiter een aantal 1,40-m-parcoursen in de benen heeft. Tijdens de Spelen krijgt hij ineens obstakels van 1,60 m voorgeschoteld. De kans is groot dat zo'n paard zich hier behoorlijk in verslikt en er de brui aan geeft. een paard met een groot hard zal nog een poging wagen, maar met een niet vakbekwame ruiter op zijn rug heeft zo'n paard geen kans.
De FEI heeft een hoge pet op van het welzijn van de paarden. Dan moet dit toch een punt van aandacht zijn, zou je verwachten.

"Je moet er hier van uitgaan dat elke deelnemer kan rijden. Daarnaast heeft hij of zij zich als combinatie moeten kwalificeren. De verterinairen en de ground jury houden de combinaties goed in de gaten. Deze functionarissen kunnen beslissen dat het omwille van het welzijn van het paard beter is als een bepaalde combinatie niet start", aldus de FEI.
In de praktijk echter blijkt dat dit niet gebeurt, want de voorbeelden hiervan zijn niet bekend. Albert Voorn: "Je ziet ze ieder kampioenschap weer. Mensen die niet eens kunnen paardrijden en hun paard midden in de hindernis sturen."

De FEI verschuilt zich wederom achter zijn eigen kwalificatie-eisen. Ruiters kunnen vele kanten op als ze zich willen selecteren, al is de minimumeis een wedstrijd van driesterrenniveau.
Opvallend is de laatste zin in het reglement. 'Federaties die het onmogelijk achten voor haar combinaties om zich via 1 van de standaardwedstrijden te kwalificeren, kunnen een verzoek indienen bij de FEI om een afgevaardigde te sturen naar hun land om het niveau vast te stellen. Dit gebeurt dan in een speciale wedstrijd. Hierin mag hij niet meer dan acht strafpunten hebben. Als hij dat toch heeft, mag de afgevaardigde hem nogmaals een soortgelijk parcours laten rijden om de norm alsnog te halen.'
Onvermeld blijft hoe vaak de ruiter een poging mag doen....

Albert Voorn ergert zich. "Ruiters schaffen een goed paard aan, gaan overal startplaatsen kopen en sturen hun paard catastrofaal rond om kwalificatie te behalen. Geen haan die ernaar kraait." Een tactiek van vooral vermogende mensen uit niet-paardenlanden.

In Nederland is het bijna onmogelijk dat een onbekwame ruiter internationaal gaat rijden. In ons systeem begint iedereen met een B-proefje dressuur. Als je een winstpunt hebt, mag je springen. Voor elke promotie geldt een kwalificatie-eis. Iemand die internationaal aan de bak mag, heeft dus alle landelijke klassen doorgelopen en in ieder geval de basis goed onder de knie.
Zo niet in veel niet-paardenlanden. Je gaat naar het westen, koopt een goed paard en geeft je op voor een internationale wedstrijd. Niemand die je tegenhoudt.

De FEI stelt hieraan weinig eisen. "De federatie van ieder land moet dat zelf invullen. Wij hebben hier geen richtlijnen voor. Het is voor bepaalde wedstrijden wel zo dat ruiters op een bepaalde plaats in de ranglijst moeten staan om hieraan te mogen deelnemen."
Onze woordvoerster weet niet van plannen om de regels in het kader van het welzijn van de paarden te veranderen.
Albert Voorn: "Mensen met geld veroorzaken paardenleed. De FEI staat dat toe terwijl ze de welfare van het paard zo hoog in het vaandel hebben staan.
Onbegrijpelijk..."