Bokt.nl

Diesel54 schreef:

Vandaag om 11 uur kreeg ik het verlossende telefoontje van Nico Minnema (it Frieske Gea) dat de actie om 13 uur van start zou gaan. Ik heb meteen iedereen gebeld en we waren allemaal rond die tijd ter plekke.
We zijn de paarden gaan opzadelen en de dijk overgestoken. Daar kregen we na enig beraad het plan te horen dat we met 4 paarden die kant op zouden gaan (het water in) en 2 paarden op de wal zouden blijven om de kudde op te vangen. Op het moment dat wij een seintje kregen van de brandweer konden wij het water in. Op de kwelder was eerst de leider van de kudde een halster omgedaan en het was de bedoeling dat een van ons dat paard mee het water in zouden nemen en dat de kudde daarop zou volgen.
Maar op zo'n 40 meter voordat we bij de kudde waren begonnen de paarden naar elkaar te roepen en kwamen de eerste paarden al richting ons. We hebben de leider niet eens aan het halster mee genomen. We zijn toen meteen omgedraaid in de richting van de dijk en de gehele kudde volgde ons.
We moesten goed in acht nemen dat er sloten liepen die erg diep waren. Daar moesten we niet in terecht komen! Dit had de brandweer afgezet met lint zodat wij boven water konden zien waar deze sloten liepen. Maar zo'n kudde paarden kan je natuurlijk een kant op drukken waar je niet heen wilt. Gelukkig verliep het allemaal helemaal volgens plan en toen alle paarden op het droge waren was de euforie zo hoog! Wij zijn zo ontzettend trots op onze eigen paarden!!!

liannes schreef:

ojee de belevenissen, pfff, ik kan je vertellen het was heel indrukwekkend.
We waren daar met zn zessen, met onze toppers onder de kont, er werd eerst gepraat en overlegd wat nou precies de bedoeling was.
4 paarden in de zee en 2 op het land om de kudde, mocht de kudde uit elkaar gaan, naar het juiste plek te lokken,
op het pad erheen. Alles was verschillende keren gecontroleerd; langs de sloten en ander gevaar was een lint gebruikt als afzetting, toch waren er onder weg uiteraard wel greppels.

De boten met mensen gingen er eerst heen om te proberen 2 merries een halster om te doen, zodat de meiden die merries zouden kunnen pakken en meenemen met hun paard.
Toen het sein was gegeven dat de meiden konden komen, was er een stilte op het hele gebeuren erom heen.
Susan haar paard begon te hinneken(susan en ik bleven op het land) en alle paarden van het 'eiland' gilden terug, gigantisch om te horen.
Het leek aardig lang te duren, maar in werkelijkheid waren de andere meiden al snel bij het eiland, hoe het daar precies is gegaan kan ik je niet vertellen, van land af lijkt het allemaal anders.
Opeens een geschreeuw van mensen en ook paarden, en de hele stoet begon te bewegen, ongeloofelijk.
De paarden van susan en mij begonnen onrustig te worden, wat wil je ook, er komt eem mega kabaal op je af; een galopperende en hinnekende horde van zo'n 100 paarden en dan voel je je heel klein als je staat te wachten.
Het ging erg snel, de paarden kwamen op land, onderweg zag je nog dat mickey eraf viel, en dat het eigenlijk allemaal ook maar net goed ging, en het andere bonte paard van 1 van de andere meiden ging geheel met haar kopje onder.

Ook zag je dat er een hele koppel, die elkaar volgde, in de sloot vielen. Ik was bang dat er nog meer dode paarden zouden komen die elkaar door dat gebeuren onder de voet zouden lopen.

Toen ze eenmaal aan land kwamen, moesten Susan en ik in actie komen, om te zorgen dat ze niet richting de hekken op de andere kant zouden stuiten.
We gallopeeren de heuvel op, tussen de paarden, echt fantastisch, even dacht ik dat mijn paard King, hij is tenslotte dekhengst, een loopje met me zou nemen, maar nee, een echte heer, hij gedroeg zich super, echt fantastisch.

Er werd van alle kanten geschreeuwd door iedereen, waar ze heen moesten, eerst moesten ze naar achteren, en dan weer naar voren, vandaar dat het lijkt dat de kudde een beetje gek geworden was, maar dat kwam doordat we alle kanten opgestuurd werden.

Eerst was het de bedoeling dat ze een hoek ingedreven werden, waar ze naar een ander stuk land gebracht zouden worden, later was dat weer anders.
Een paar minuten later werden de paarden al rustiger.

1 paard heeft het niet overleefd, romme (op bokt)zn moeder janny heeft dat paard direct geprobeerd droog te wrijven, de veearts had het paard al een spuitje gegeven tegen de shock, maar het mocht niet baten, of het nou een jong dier was, of een hele oude, geen idee.
Het is een wonder dat 1 het maar heeft opgegeven gisteren.
Dat hadden er, naar omstandigheden, de sloten etc onderweg, heel wat meer kunnen zijn.
Zo ook de meiden die het water in zijn gegaan, met hun trouwe viervoeters. (meiden ik zal jullie nooit vergeten.)

De rest van de paarden zagen er trouwens heel goed uit en waren erg helder.

Zo, hopelijk hebben jullie een kleine indruk nu, wat op mij een hele grote indruk heeft gemaakt.

Dames en onze paarden, petje af.
Ook de mensen die dit allemaal mogelijk hebben weten te maken, en uiteraard ook super geholpen hebben.
Iedereen , toppie.

peerke schreef:

Nou ik zal proberen om alles een beetje te vertellen. Ben ik niet zo goed in btw.

We kwamen er rond half 1 aan en toen hebben we eerst gekeken waar de paarden stonden. Ik had het toen nog niet gezien en mijn 1e reactie was dan ook van 'wow dit is wel heel heftig allemaal.' Ook al die mensen die er waren en alle ophef. Ik heb mijn paard opgezadeld en we hebben daar eerst ongeveer een uur rondgestapt om te wachten op de mensen die allemaal zouden helpen. Er waren al een paar mensen te voet die een leidmerrie zouden vangen en het was de bedoeling dat ik die merrie aan zou pakken en mee zou nemen.

Op een gegeven moment was dat klaar en riepen ze ons dat wij erheen konden gaan. Ik moest voorop omdat mijn paard het rustigst was en altijd zonder problemen het water inloopt. Van te voren was ik best wel zenuwachtig en de anderen ook wel dacht ik, maar toen we eenmaal in het water waren hadden we allemaal zoiets van 'we gaan ervoor!' We waren elkaar ook constant aan het oppeppen en stimuleren. We gingen heel langzaam maar vastberaden die kant op. Op een gegeven moment kwamen we bij de eerste dam aan en daar werd het opeens een stuk dieper. Mijn paard is 1.70 m maar ik kwam tot halverwege mijn kuit in het water. Vanaf daar bleef het ook wat dieper. Mijn paard begon opeens keihard te hinniken naar de andere paarden en in 1 keer alle paarden van het eilandje schreeuwden terug en het bleef maar doorgaan. Écht oorverdovend! Wat een prachtig moment was dat. Niet te beschrijven..

Toen we ongeveer 40 m van de groep af waren stopten de anderen en zou ik de leidmerrie overnemen. Die man die haar vast had liep met haar het water in en opeens kwamen ze allemaal al achter hun aan en stapten ze zo het water in. Dat was zó mooi om te zien! In 1 vloeiende beweging kwam de hele kudde achter ons aan. Wat een emotioneel moment.. We zijn toen maar meteen omgedraaid en rustig weer terug gegaan. De paarden deden allemaal een soort van verheven draf, een heel apart gevoel. En ondertussen al die herrie, dat water te spatten en dat geschreeuw van die paarden, ongelovelijk! Zo mooi...

Ze bleven gelukkig allemaal heel rustig. Toen we bijna bij de 1e dam waren struikelde Micky haar paard en ze gingen allebei kopje onder. Ik schrok me dood en schreeuwde haar naam en weet ik veel wat, was heel bang dat haar iets zou overkomen want ze is mijn allerliefste vriendinnetje.. Omdat ik voorop reed heb ik geprobeerd om de paarden van haar af te leidden en af te remmen en dat lukte! Gelukkig kon ze meteen weer opstappen. En toen gingen we gewoon verder. Toen we uiteindelijk bij die dam aankwamen werd mijn paard heel bang omdat ze het met rood/wit lint af hadden gezet en dat wapperde knoerthard door alle wind. Hij ging bijna aan de verkeerde kant langs de paal van de dam en we zakten ook al een stuk weg in de sloot die daarnaast zat! Het meisje achter mij gaf mijn paard een tik met de zweep en gelukkig klauterde hij er toen weer bij op. Was wel ff schrikken.

We zijn volgens mij op een bepaald moment ook even los van de grond geweest zo diep was het daar! Daarna kwamen we weer bij het stuk wat beter begaanbaar was. Constant achteromkijken van of alles nog goed ging en dat was gelukkig zo. Ik reed samen met Antje voorop en Micky en Hinke reden meer naast de kudde. Éenmaal op de wal aangekomen schreeuwden ze eerst dat we naar links moesten en daarna moesten we opeens de andere kant op. Het leek écht heel lang te duren voor mijn gevoel voordat ze allemaal op de kant waren. Het ging maar door! Mijn paard was helemaal opgewonden en wou meerennen, maar hij bleef super goed bestuurbaar en luisterde zo goed die pop. Ik was zo trots op hem!

Toen de hele groep daar dan uiteindelijk liep begonnen ze steeds heen en weer te rennen van links naar rechts dus iedereen zei laat ze maar even uitrazen. Alles golfde daar van de paarderuggen en het was net een lange slang. Het waren steeds dezelfde paardjes die voorop liepen leek het. Wat een prachtig gezicht. Écht het ultieme paardegevoel die warmte die je dan voelt. Die paarden die zo blij zijn en zo onschuldig.. Word er al weer emotioneel van zo mooi was het!

En toen dat arme paardje wat ze moesten helpen om op de wal te komen. Arm beest volledig uitgeput, maar toch die wilskracht om door te gaan en op de kant stortte hij in elkaar. Iedereen helpen en warm proberen te maken. Hij is staand de trailer ingegaan, maar later hoorden we dat hij het niet heeft overleefd.

Wij hebben besloten om toen maar die kant op te gaan. De paarden waren inmiddels rustig aan het eten. Ik heb mijn paard helemaal verzord en helemaal plat gezoend. Wat een held! Ondertussen werd ik al weer geinterviewd door omrop fryslan en allemaal vragen en bedankjes ook van de burgemeester. Écht een gekkenhuis. We moesten in de studio van omrop fryslan komen die avond en daar heeft Micky alles verteld. Was heel blij dat zij dat deed, want zulks is niks voor mij.

Ik ben superblij dat alles zo goed verlopen is en dat we wat hebben kunnen doen voor die arme dieren. Het voelt als een voorrecht dat wij dit mee hebben mogen maken. Ik ben supertrots op iedereen van ons ploegje en vooral op de paarden. Dat ze zo'n grenzeloos vertrouwen in ons hebben en dat ze zo goed bleven luisteren. Ze hadden net zo goed met de hele kudde mee kunnen gaan rennen oid. Wat een belevenis! Zit nog helemaal in die roes en ben super emotioneel over alles en iedereen.. Ik zou zo graag nog meer willen doen voor de paarden. Wou ze allemaal wel overnemen en verzorgen, maja....