Geplaatst Sport
"Zullen we je met Silke laten lopen, Harm? Astrid, dan mag jij wel bij Doutzen lopen." Het is een drukte van jewelste in de opzadelruimte van manege Onder de Linde in Beetsterzwaag. Instructeur Joke Reilink wijst de vrijwilligers elk een paard toe waarmee ze kunnen lopen. Een voor een worden de dieren klaargemaakt voor de rijles die eraan komt. De singel wordt vastgezet en de stijgbeugels worden op de juiste lengte afgesteld. Demi klimt op een opstapje van hout, zodat ze gemakkelijk op schimmeltje Sylvester kan komen. Die ondergaat het allemaal geduldig. Met een grote glimlach rond haar mond zegt ze 'voetstap', en daar gaan ze.
Bij Onder de Linde wordt rijles gegeven voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking. En dat gebeurt met hulp van vrijwilligers die iedere ruiter begeleiden.
Met een lift op het paard
Sommige kinderen moeten ook met hulpmiddelen op het paard of de pony worden gezet. Voor Silke (14), die in een rolstoel zit, is er een platformlift, en Tessa wordt met een tillift boven de pony gebracht en daarna voorzichtig naar beneden gelaten.
"De beperkingen zijn heel verschillend", vertelt Joke. "Maar wat wij merken is dat de kinderen die hier rijden heel erg ontspannen en er veel baat bij hebben. Daar kan bijna geen fysiotherapeut tegenop." Als voorbeeld noemt ze Tessa, een meisje dat in een rolstoel zit en niet kan lopen. "Zij reed altijd samen met iemand bij haar achterop. Sinds een half jaar zit ze er zelfstandig op. Dan lopen er wel één of twee vrijwilligers naast, maar dat gaat boven verwachting goed, ze zit heel goed!" Tessa kan zelf niet praten, maar aan haar enthousiaste geluiden kun je merken dat ze het rijden mooi vindt.
De hele groep stapt met de begeleiders ernaast intussen rustig een paar rondjes door de binnenbak van de manege.
'Bomproof' paarden
"We hebben hele relaxte paarden", volgens Joke. "Maar het blijven natuurlijk wel altijd dieren. Een dier kan wel eens reageren als hij van iets schrikt. Maar onze paarden zijn in principe bomproof, zoals we dat noemen, en die kunnen heel veel aan."
Het is slecht weer, dus de les blijft vandaag binnen. Normaal gesproken wordt er ook wel een rondje buiten door het bos gemaakt. "Bij A afwenden, en dan slalommen om de pionnetjes", geeft Joke weer een commando aan de groep.
Voor de rijlessen kan de manege rekenen op de hulp van maar liefst 75 vrijwilligers. Ze lopen mee met de paarden met de kinderen erop, helpen met het opzadelen en houden de boel wat in de gaten.
Vrijwilligers met conditie
"Ik was met pensioen, liep maar wat rond thuis", zegt Harm Veenema. "Toen zag ik de advertentie waarin ze vroegen om vrijwilligers. Ik dacht: dat is net iets voor mij, ik heb wel wat met paarden. En je bezorgt de mensen een plezierige middag." Het 'baantje' is ook nog eens goed voor de conditie. "We maken behoorlijk wat kilometertjes. Je blijft in beweging, dat is heel belangrijk als je wat ouder wordt!"
Op de Noorse fjord Ciske, die Harm begeleidt, zit Silke Postma. "Superleuk om hier te paardrijden. Fijn met het paard en het helpt mijn spieren ook om beter en sterker te worden." Silke heeft cerebrale pareze. "Dat betekent dat ik spieren op de verkeerde momenten span en dat het heel veel energie kost om dingen te doen die eigenlijk niet energie hoeven te kosten", legt ze uit. "Ik heb problemen met mijn balans en als ik het paard niet vertrouw, kan ik ook niet comfortabel zitten."
Vooruitgang door het rijden
In de acht jaar dat ze nu rijdt bij Onder de Linde heeft ze sprongen vooruit gemaakt; ze rijdt nu zelfstandig. "Eerst moest ik nog aan beide kanten worden vastgehouden door een vrijwilliger, en één bij het paard ervoor omdat ik anders mijn balans verloor." Even later in de les laat een stralende Silke zien dat ze ook een drafje wel aankan.
Haflinger pony Angelica is nog niet zo lang bij de manege. Myrthe de Ruiter vindt het juist wel mooi om op haar te rijden. "Het is leuk om met haar te oefenen, zodat ze het minder spannend vindt." Myrthe zit al 7 jaar op deze rijles." De eerste keer was ik heel bang, ik zat met klittenband vast, durfde nog niks. En nu, om zo weg te galopperen, zou ik het zo doen! '
Zorgen even kwijt
"Mijn hoofd en lichaam werken niet zo goed samen", vertelt Myrthe over haar ontwikkelingsstoornis DCD. Daardoor kan ze niet altijd alles doen wat haar leeftijdsgenootjes wel kunnen. Ze geniet volop van het rijden. "Gewoon om alles te vergeten, even helemaal niks. Actief bezig zijn en geen andere zorgen. Hier heb ik daar geen last van!"
"Dit is zo mooi, omdat je ziet wat het doet voor die kinderen. Het geeft heel veel voldoening", vindt instructeur Joke. "En daar doen we het voor!"
Klik op de link van de bron bovenaan de pagina voor een reportage en voor foto's.