Geplaatst Bokt Community
Vanuit verschillende Nederlandstalige uitgeverijen hebben wij de mogelijkheid gekregen om (informatieve) paardenboeken te lezen en te recenseren. Deze recensies zullen op Voorpagina Nieuws belicht worden zodat jullie kunnen kijken welke paardenboeken passen bij jullie interesses en tak van paardensport.
Van Bokker gertrud (Gertrud Jetten) mochten we het boek “Wat ik niet kan zeggen” recenseren. Dit is een leesboek voor oudere kinderen vanaf 10 jaar en volwassenen. "Wat ik niet kan zeggen" is een herdruk van het boek "Hoe niemand mij geloofde en ik bijna alles verloor".
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van de twaalfjarige Iris. Zij is dol op haar verzorgpony Binkie, een Welsh A-schimmeltje. Binkie is alles voor haar. De laatste tijd vindt ze het echter niet meer zo leuk om naar hem toe te gaan en dat komt door Erik, de eigenaar van Binkie. Sinds Erik zijn vriendin bij hem weg is, zegt hij rare dingen tegen Iris en doet hij ook vreemde dingen, die hij niet zou moeten doen. Iris is bang, durft niet meer in haar eentje naar Binkie toe, maar ze wil haar verzorgpony ook niet kwijt. Ze is bang dat, als zij niet voor hem zorgt, niemand dat meer doet. Haar ouders zijn heel druk met het runnen van hun speeltuin en restaurant en hebben weinig tijd voor haar en haar broer en zus. Het lukt haar daarom niet om er met haar ouders over te praten. Bovendien geloven die haar niet, want Erik is een goede vriend van haar vader. Net als alles wanhopig lijkt, komt er hulp voor Iris, uit een wel heel onverwachte hoek. Dit heeft alleen wel als gevolg dat Binkie ineens weg is. Iris gaat hem zoeken en dat is het begin van een zoektocht: naar Binkie, maar ook naar een manier om de gebeurtenissen een plekje te geven en weer vooruit te kunnen kijken.
De inspiratie voor dit boek kwam van een topic op Bokt, over een meisje dat werd lastiggevallen door de eigenaar van het paard waar ze op reed. Gertrud ontdekte tijdens het scrollen door dit topic dat dit meisje niet de enige was dat dit overkwam. Deze meiden kampen met een schudgevoel, verwarring en schaamte en dat raakte Gertrud. Zij heeft als 14-jarige ook een verzorgpony gehad, bij iemand die wel te vertrouwen was, en begreep het gevoel om deze pony mogelijk kwijt te raken. Ze is zich gaan verdiepen in dit soort misbruik en ontdekte hoe het zover kon komen. Dit zette haar ertoe aan om dit boek te schrijven, om zo kinderen de boodschap mee te geven dat dit soort gedragingen niet normaal zijn. Tijdens het schrijven vertelde ze aan haar vriendinnen dat ze hiermee bezig waren en toen bleek dat vier van deze vriendinnen dit ook hadden meegemaakt. Dat zorgde voor nog meer motivatie bij Gertrud. Bij het schrijven van de hoofstukken waarbij Iris hulp zoekt bij een psycholoog, heeft een echte psychologe haar geholpen. Meer informatie over de achtergrond van het boek, de personages en wat je kunt doen als het jou zelf overkomt, kun je vinden op de site van Gertrud: https://www.gertrudjetten.nl/hoe-nieman ... rloor.html.
Gertrud Jetten schrijft in makkelijke, begrijpelijke taal. Het verhaal is ingedeeld in logische hoofdstukken en daardoor eenvoudig te volgen. De illustratie op het omslag is gemaakt door Raven Avana. Vanaf het begin wordt je meegesleept in het boek en zie je het verhaal voor je ogen ontvouwen. Je ziet de situaties echt vanuit het oogpunt van een twaalfjarige, met alle dingen waar iemand van die leeftijd mee bezig is. Ik kon het boek niet wegleggen, zo spannend vond ik het.
Het boek is voor lezers van 10 jaar en ouder, dat is meestal ook de leeftijd waarop je een verzorgpony wilt. Naar mijn mening is het goed om kinderen dit boek te laten lezen, om ze zo bewust te maken van de gevaren die op de loer kunnen liggen bij het hebben van een verzorgpony en dat bepaalde gedragingen van de eigenaar niet OK zijn. De eerste helft van het boek vertelt Iris wat haar is overkomen, hoe dit uiteindelijk aan het licht kwam en ze haar ouders wist duidelijk te maken wat er aan de hand was. Hier leek haar wereld dan ook compleet in elkaar te storten. De tweede helft vertelt ze over de periode daarna, de hulp die ze heeft gehad. Maar ook over hoe de situatie haar ouders ook aan het denken heeft gezet en de veranderingen die daarna ingezet worden binnen het gezin. Uiteindelijk ziet haar wereld er weer een stuk zonniger uit en komt er nog een bijzondere wending aan het einde.
Achterin het boek staat informatie opgenomen over wat je kunt doen als het jou overkomt. Ik vind het goed dat deze informatie er in staat. Hopelijk zorgt dit boek voor wat meer bewustzijn bij kinderen en durven zij, als hen dit zelf overkomt, om hulp te vragen, waar dan ook.
