Geplaatst Sport
In een sport die vaak wordt gekenmerkt door precisie en perfectie, is Justin Verboomen de meest verfrissende nieuwe ster in de dressuur dankzij zijn oprechtheid, het gevoel en de lichtheid van in het zadel.
In de afgelopen maanden is de 38-jarige Belgische ruiter opgeklommen van bijna volledige anonimiteit naar de nummer één van de wereld, waarbij hij Europa’s meest prestigieuze arena’s veroverde met zijn eigen 9-jarige Rijnlanderhengst Zonik Plus (Glock’s Zonik N.O.P.—Heideblume, Hohenstein I).
Verboomen trok voor het eerst wereldwijd de aandacht in Aken in juli, waar hij een persoonlijk record neerzette in de Grand Prix freestyle. Vervolgens kwam het EK in Crozet (Frankrijk) in augustus, waar hij opnieuw zijn eigen record verbrak—met 82,37% in de Grand Prix Special en een verbluffende 89,964% in de freestyle—en zo de allereerste individuele gouden medaille van België in de dressuur veroverde.
Enkele weken later bewees hij dat dit geen toevalstreffer was. Verboomen won tijdens zijn eerste deelname aan Longines Equita Lyon (Frankrijk) zowel de CDI-W Grand Prix (81,19%) op donderdag als de Grand Prix freestyle op vrijdag (87,07%), waarna hij een staande ovatie kreeg van het Franse publiek.
Nog geen negen maanden na zijn internationale Grand Prix-debuut is de bescheiden Belg uitgegroeid tot een van de meest bewonderde nieuwe figuren in de sport. Toch blijft Verboomen ondanks zijn meteoritische opmars even oprecht en nuchter als altijd.
“Het raakt me telkens opnieuw dat mijn paard mij zoveel geeft”, zei hij na zijn kür op het EK, met tranen in zijn ogen.
Het zijn die emotie en zijn onmiskenbare band met Zonik Plus die hem meer hebben gemaakt dan een kampioen. Ze hebben hem tot het symbool gemaakt van een nieuwe manier van dressuur rijden: licht, expressief en heel menselijk.
Opkomst als een komeet
Alleen al in 2025 won het Belgische duo negen van de dertien internationale rubrieken waaraan ze deelnamen. Na het veroveren van het EK met een gemiddelde score van 82,37%, wonnen ze vervolgens ook de wereldbekerwedstrijd in Lyon, vóór gevestigde namen als Becky Moody (Groot-Brittannië) en Larissa Pauluis (België).
Het publiek in Lyon zag deze week met ontzag hoe de donkerbruine hengst door de kür zweefde. Zijn energie was krachtig maar gecontroleerd, en zijn ruiter bijna onzichtbaar in het zadel. De 87,07% leverde opnieuw een staande ovatie op—en bevestigde Verboomens status als dé nieuwe ster in de dressuur.
“Gisteren hadden we samen onze beste proef tot nu toe”, zei hij na de overwinning op vrijdag. “Vandaag was moeilijker—het publiek, de warmte—maar ik bad gewoon dat hij bij mij zou blijven.”
Die verbinding —met zijn paard, met zijn achtergrond, met zijn overtuiging over wat goed rijden is—staat centraal in het verhaal van Justin (uitgesproken als zhoo-STAN) Verboomen.
Een jeugd met paarden en bescheidenheid
Verboomen werd in 1987 geboren in het westelijke deel van Brussel. Hij groeide op tussen de paarden, maar ver van de roem van de internationale sport. Zijn moeder was arts; zijn vader was paardrij-instructeur met een passie voor Iberische paarden en klassieke dressuur, geïnspireerd door het werk van Nuno en Juan Oliveira.
Justin en zijn tweelingzus begonnen op vier- of vijfjarige leeftijd met rijden op een Shetlander genaamd Graffiti, die hen er -zo herinnert hij lachend, “tot zijn zevende elke keer afgooide”.
Zijn zus stopte uiteindelijk, maar Justin ging door. Omdat Graffiti niet geschikt was voor het springen, kwamen ze vanzelfsprekend bij de dressuur terecht. “Ik heb hem alles zelf geleerd — de wissels, zelfs een beetje piaffe”, vertelt hij. “Daar is mijn liefde voor het trainen echt begonnen.”
Toen Justin te groot werd voor Graffiti, verkocht hij hem om een jonge lusitano, Tamino, te kopen - het paard waarmee zijn vroege carrière zou begon.
Klassieke basis
Na de middelbare school kwamen er problemen in de familie. Verboomen probeerde korte tijd diergeneeskunde en daarna economie te studeren, maar hij belandde al snel opnieuw tussen de paarden. “Ik bracht meer tijd door in de stallen dan aan de universiteit”, geeft hij toe.
Justin behaalde zijn instructeursdiploma en begon met lesgeven en het trainen van paarden, gesteund door mentoren met een sterke klassieke achtergrond — in het bijzonder Leopold Gombeer en Pierre de Backer, die beiden de Franse en Portugese school vertegenwoordigden.
Het was De Backer die de verlegen, perfectionistische jonge ruiter aanspoorde om wedstrijden te gaan rijden. “Hij zei: ‘Als je professioneel wil worden, moet je laten zien wat je kunt. Tamino is er klaar voor, misschien krijg je nooit meer een Grand Prix-paard.’”
Zo belandde Verboomen in de Masters du Cheval Ibérique, een competitie voor lusitano’s en Andalusiërs. Hij eindigde uiteindelijk als vijfde op het Europees MCI-kampioenschap in 2014. “De sfeer was vriendelijk, bijna als een familie. Het gaf me vertrouwen.”
Daarna volgden nationale wedstrijden en vervolgens CDI’s. Zijn reputatie groeide langzaam: een ruiter van harmonie en horsemanship.
Tien jaar lusitano’s
Meer dan tien jaar trainde en reed Verboomen vrijwel uitsluitend Lusitano’s. Hij behaalde meerdere nationale en Europese titels. Onder zijn belangrijkste paarden waren Nevado de la Font, Desejo, Distinto en Iulio de Sautour, die hij zelf opleidde tot de Grand Prix.
Die jaren waren niet makkelijk. “Ik heb altijd hard moeten werken om mijn paarden te kunnen houden en daarnaast een leven te leiden”, zegt hij. “Zelfs nu is het niet eenvoudig. Wat nu gebeurt, is het resultaat van veel offers.” Maar die jaren vormden de basis waarvoor hij nu wordt erkend: geduld, empathie, en het vermogen om expressie te ontwikkelen zonder spanning.
Zonik Plus vinden
Het keerpunt kwam in 2020, door wat hij zelf “een mix van geluk en intuïtie” noemt. Na de verkoop van een lusitano die zijn maximale kunnen had bereikt, begon Verboomen in heel Europa te zoeken naar een paard met meer ruimere bewegingen en meer souplesse.
Hij vond er onverwacht opnieuw één in Portugal: een 2,5-jarige Rijnlanderhengst van Glock’s Zonik N.O.P., uit Heideblume (Hohenstein I). “Op het moment dat ik hem zag, wist ik het”, herinnert Verboomen zich. “Hij had die chique, gevoelige, elegante uitstraling — en vuur vanbinnen.” Hij kocht de jonge hengst, noemde hem Zonik Plus en nam hem mee naar België. De ontwikkeling van de hengst ging snel, maar werd zorgvuldig begeleid. Op zijn vijfde werd hij Belgisch kampioen bij de jonge paarden; op zijn zesde werd hij zesde op het Wereldkampioenschap Jonge Paarden. Op zevenjarige leeftijd werd hij opnieuw Belgisch kampioen — en reserve voor het Duitse team tijdens de stamboek-wereldfinales.
In 2024 besloot Verboomen de Lichte Tour over te slaan en meteen door te schuiven naar de Medium Tour, waarna hij dat najaar zijn nationale Grand Prix-debuut maakte. Hun eerste internationale wedstrijd, in Kronenberg (Nederland), leverde een derde en tweede plaats op, met scores boven de 74%.
“Ik wist dat hij het aankon”, zei Verboomen toen. “Alles viel op het juiste moment op zijn plek.”
Daarna volgde Mechelen, België, hun eerste wereldbekerwedstrijd, waar ze de Grand Prix wonnen en tweede werden in de kür op muziek. Plots had België een nieuwe publiekslieveling.
Gouden combinatie
Dit jaar wezen vroege seizoensoverwinningen in Lier (België) en een recordbrekende proef in Aken (Duitsland) — waar ze een nieuw persoonlijk record neerzetten in de Grand Prix Freestyle op muziek — erop dat er iets bijzonders op komst was.
Tijdens het EK in Crozet, Frankrijk, bereikte hun samenwerking een hoogtepunt. Met een expressieve, prachtig in balans gereden Grand Prix en 82,371% in de Special, veroverde Verboomen allereerste individuele gouden medaille voor België in de dressuur. Nog vóór de uitslag officieel bekend was, stroomden de tranen over zijn wangen toen hij de ring verliet. “Het raakt me diep dat mijn paard mij elke keer zoveel geeft”, zei hij, zichtbaar geëmotioneerd.
Sinds die tijd zijn ze alleen maar sterker geworden. Hun dubbele zege tijdens de wereldbeker in Lyon bewees dat dit geen toevallige gelukstreffer was, maar de opkomst van een van de meest veelbelovende nieuwe combinaties in de internationale dressuur — en geduchte kanshebbers voor het WK volgend jaar in Aken.
Het paard dat hij niet kon verkopen
Toen de aanbiedingen binnendruppelden—sommige van levensveranderende omvang—moest hij een moeilijke beslissing nemen. “Ik heb lang getwijfeld”, zegt hij. “Maar uiteindelijk kon ik hem niet verkopen. Sinds ik die beslissing heb genomen, kan ik weer rustig slapen.”
Die beslissing betekent dat hij blijft balanceren tussen een bescheiden inkomen en een ambitieuze droom: zijn eigen stal bouwen. “Mijn partner en ik hebben grond gekocht; nu hebben we de middelen nodig om te bouwen”, zegt hij. “Al sinds ik een klein jongetje was, droom ik ervan om bij mijn paarden te wonen.”
Een stille revolutie in stijl
De opmars van Verboomen komt op een moment dat de dressuur onder intensief toezicht staat vanwege trainingsmethoden en presentatie. Zijn rijden - klassiek, harmonieus en vrij van zichtbare dwang- voelt als een frisse wind. “Ik heb altijd iets willen doen dat het paard ten goede komt, met zo discreet mogelijke hulpen”, legt hij uit. “Het is niet altijd makkelijk, want in de competitie zijn er verwachtingen. Maar dat soort rijden laten zien is altijd mijn diepste wens geweest.”
Hij is zich bewust van kritiek op sociale media, vooral over het uitbrengen van Zonik Plus in de Grand Prix op slechts achtjarige leeftijd. “In het begin deed dat veel met me. Nu probeer ik wat afstand te nemen. Mijn paard is nog jong, en ik weet wat ik moet verbeteren.”
Hij is zich ook scherp bewust van zijn nieuwe rol als publiek figuur. “Mensen kijken hoe je rijdt, hoe je je gedraagt. Het is een verantwoordelijkheid. Ik wil iemand zijn die laat zien dat dressuur mooi en vriendelijk kan zijn.”
Mentoren en goede vrienden
Verboomen heeft tijdens zijn carrière heeft advies gevraagd aan enkele van de beste trainers van Europa, waaronder Gonçalo Carvalho (Portugals olympische belofte), Jan Bemelmans (voormalig coach van het Franse team) en Raphaël Saleh, juryvoorzitter van de Olympische Spelen in Parijs).
De afgelopen twee jaar trainde hij met de Belgische trainer Claudia Kircheiss, die in Duitsland woont, en wiens invloed hem heeft geholpen zijn techniek te verfijnen zonder zijn natuurlijke zachtheid te verliezen.
Hij noemt ook een kring van goede vrienden—vooral Elisabeth Tepper, eigenaar van meerdere van zijn paarden—als steunpilaar die hem met beide benen op de grond houdt. “Ik heb het geluk gehad mensen te ontmoeten die echte vrienden werden en me wilden helpen”, zegt hij.
Leven buiten de schijnwerpers
Verboomen leidt nog steeds een rustig leven in Braine-le-Château, ten zuiden van Brussel, waar hij een deel van een stal huurt met 16 paarden. Hij rijdt van zonsopgang tot zonsondergang, waarbij hij jonge paarden traint en enkele wedstrijdpaarden voor klanten.
Zijn dagen blijven lang en praktisch, ver verwijderd van de beroemdheid die sommigen associëren met de elite van de dressuur, terwijl hij Zonik Plus en verschillende andere veelbelovende paarden begeleidt. “Voorlopig zijn er geen grote veranderingen in mijn dagelijks leven”, zegt hij. “Alles wat ik heb, komt voort uit jaren van kleine stapjes en offers.”
In een discipline die soms wordt bekritiseerd vanwege strakheid, belichaamt Verboomen een zachtere, meer emotionele visie op dressuur—een visie die het paard eert als partner, niet als instrument. Zijn rijden weerspiegelt de klassieke waarden van lichtheid, empathie en balans, terwijl hij ze combineert met de kracht en precisie van de moderne sport. Hij herinnert er ook aan dat succes niet afhankelijk hoeft te zijn van rijkdom of connecties. “Ik heb nooit speciale kansen gehad”, zegt hij eenvoudig. “Alleen veel werk en een groot hart.”
Bekijk hier de volledige resultaten van de Longines Equita Lyon CDI-W Grand Prix Freestyle.
Bekijk hieronder Justin Verboomen’s winnende kür:
maar ik heb nog niet veel van zijn rijden gezien. 
