Geplaatst Bokt Community
Schrijfster Getrud Jetten, op Bokt beter bekend als Bokker Gertrud, is schrijfster van kinderboeken. Afgelopen tijd is er een herdruk van twee van haar boeken uitgekomen. "Hoe ik mijn opa vond en alles anders werd" is opnieuw uitgegeven als "Het laatste geheim" en "Hoe niemand mij geloofde en ik bijna alles verloor" kwam opnieuw uit als "Wat ik niet kan zeggen". Bokt mag deze twee boeken recenseren. "Het laatste geheim" is al op VN verschenen, "Wat ik niet kan zeggen" verschijnt binnenkort. In dit interview vertelt Gertrud over het schrijven en haar boeken.
Kun je jezelf even voorstellen?
Op de eerste plaats ben ik paardengek in hart en nieren: een leven zonder paarden kan ik me niet voorstellen. Daarnaast is het ook mijn werk, want ik houd me al heel lang bezig met boeken en paarden.
Het begon allemaal bijna 40 jaar geleden met artikelen in de Hoefslag en een boek over bitten en andere optomingen. Daarna ben ik blijven hangen bij de uitgeverij die mijn boek uitgaf en werkte ik als vertaler, redacteur en uitgever van informatieve boeken over paarden.
Ruim 15 jaar geleden ben ik kinderboeken gaan schrijven. Of misschien beter gezegd: mensenboeken, want ik ken ook veel volwassenen die mijn boeken lezen. Bijna al mijn kinderboeken gaan over paarden.
Ik heb een driejarige Dartmoor pony die Alwin heet. Ik ga met hem wandelen en doe speurwerk met hem. Alwin staat bij mensen aan huis in een paddock paradise. Mijn vorige pony -een IJslandse merrie- liep los mee in het bos. Dat was fantastisch, vooral als ze keihard aan kwam rennen.
Ik ben al vanaf mijn zesde gefascineerd door paarden en dat is nooit verdwenen. Ik heb gereden, gemend, gefokt en jonge paarden getraind. Sinds 30 jaar kan ik niet meer rijden. Wat eerst een groot verlies was, is inmiddels een keuze geworden.
Hoeveel en welke boeken heb je tot nu toe geschreven?
Ik heb 46 kinderboeken geschreven en anderhalf non fictie boek. Mijn bekendste serie is Manege De Zonnehoeve. Daarvan zijn inmiddels 18 delen verschenen en in het voorjaar van 2026 verschijnt het 19e deel. Dan zijn er nog tien boeken over Droompaarden, vier over onweerstaanbare paardensnoepjes waardoor je als mens in een pony verandert (de Help-serie), de twee boeken die op Bokt besproken worden, tien AVI boekjes en een boek over vliegende en pratende paarden dat in het voorjaar van 2026 uitkomt.
Als je meer wilt weten over de inhoud van de boeken, kijk dan eens op mijn site: https://www.gertrudjetten.nl
Foto: Desiree van de Broek-van Ewijk
Hoe ben je op het idee gekomen om (kinder)boeken over paarden te gaan schrijven?
Toen ik nog uitgever/redacteur was, was mijn drijfveer om de wereld voor paarden wat beter te maken. Bij mijn kinderboeken is dat ook het geval en komt er nog wat bij: ik wil kinderen meenemen naar een andere wereld, een wereld waar je graag wil zijn. Natuurlijk zijn daar ook problemen -anders is het niet interessant om te lezen- maar ze worden opgelost. En al mijn boeken lopen gelukkig goed af.
Waar haal je de inspiratie voor je boeken vandaan?
Overal!
Mijn eigen ervaringen met paarden, ervaringen van vriendinnen, Bokt, marktplaats, Social Media, films, nieuwsberichten…
Inspiratie overkomt me, maar het uitwerken van een idee tot een boek is gewoon hard werken.
Heb je ook wel eens verhalen op Bokt als inspiratie gebruikt?
Niet letterlijk, maar zeker als inspiratie!
Ik ben nu een idee aan het uitwerken over een pony die uitbreekt en op stap gaat. Daarvoor heb ik pas nog op Bokt gekeken. Daar kwam ik verhalen tegen over pony’s die zelf de grepen vastpakten en precies tussen de tikken door onder de draad glipten.
Mijn pony Alwin is overigens ook een getalenteerde uitbreker en inbreker. Zijn bijnaam is de jonge crimineel. Hij breekt uit de paddock, en in de wei. Ik ben blij dat hij niet kan lezen, want het zou hem zeker op ideeën brengen!
Wat wil je kinderen en volwassenen meegeven met je boeken?
Dat er altijd mogelijkheden zijn om je leven leuker en beter te maken, ook al lijkt het nog zo uitzichtloos. En dat je sterker en moediger bent dan je denkt.
Ik wil mijn lezers graag een tijdje meenemen naar een andere wereld. Een wereld waarin je graag wil zijn, met personages die je vrienden worden.
Ik ben altijd heel blij als mensen tegen me zeggen dat ze niet kunnen stoppen met lezen. En als ze daarna heimwee naar mijn boek hebben, ben ik helemaal gelukkig. Ik heb trouwens zelf ook regelmatig heimwee naar de wereld in mijn boeken. Gelukkig is manege De Zonnehoeve een serie en kan ik er vaak naar terug.
Wat voor onderwerpen zitten er in je boeken?
Dat zijn onder andere zelfvertrouwen, pesten, angst/moed, er niet bij horen, vriendschap, jaloezie, trouw, ziek zijn, ruzie maken, anders zijn, liefde, loslaten en eenzaamheid.
Daarnaast bevatten mijn boeken heel veel informatie over paarden: wijze van houden, verzorging, ziektes, omgang en communicatie.
Foto: Gertrud Jetten
Hoe gaat het schrijven in zijn werk en hoe lang ben je met één boek bezig?
Als ik een levensvatbaar idee heb, ga ik dat uitwerken. Dat doe ik vooral in mijn hoofd en dat gaat de hele dag door. In de supermarkt, tijdens klusjes, als ik bij mijn pony ben…
Om te voorkomen dat mijn hoofd overloopt, maak ik aantekeningen.
Afhankelijk van het soort boek ga ik het daarna verder op papier uitwerken. De boeken van Manege De Zonnehoeve moeten allemaal tussen de 16.000 en de 18.000 woorden zijn, waarbij tussen de 17.500 en 18.000 woorden het mooiste is.
De negen hoofdstukken zijn ongeveer even lang en liefst niet langer dan 2000 woorden. Om daar een spannend en boeiend verhaal van te maken, moet ik precies weten waarmee elk hoofdstuk eindigt, zodat de lezer door wil lezen! Dit geldt ook voor Avi boekjes: daar zijn nog veel meer restricties.
In deze fase kijk ik ook of de verschillende verhaallijnen goed doorlopen.
Ondertussen denk ik eindeloos na over de personages. Over hun karakter, hun hobby’s, hun dromen, hun idealen, net zolang totdat ik ze beter ken dan mezelf. Als alles helemaal klopt, ga ik schrijven.
Bij boeken waarbij ik meer vrijheid heb, hoef ik niet alles per hoofdstuk uit te werken. Maar ook daar geldt dat ik het verhaal helemaal in mijn hoofd moet hebben en de personages voor mij levende wezens moeten zijn voordat ik kan gaan schrijven.
Dat hele proces duurt -afhankelijk van het soort boek- een maand tot een half jaar voor een avi boekje en wel twee jaar voor een dik en ingewikkeld boek, zoals bijvoorbeeld ‘Het laatste geheim’ of ‘Sofie en de magische paarden'.
Het schrijven (van de eerste versie) gaat dan naar verhouding heel snel. Ik heb weleens in een week een avi boekje geschreven. Over een Zonnehoeve doe ik ongeveer zes weken. De dikkere, ingewikkeldere boeken hebben meer tijd nodig, alleen al omdat het veel meer woorden zijn. Denk aan drie maanden tot een half jaar.
En omdat ik die van tevoren minder uitgebreid heb uitgewerkt, kom ik wel eens dingen tegen die ik onderweg op moet lossen. Dat kost natuurlijk ook tijd.
Als je ook nog de redactierondes meerekent, kom je al snel op een tot drie jaar voor een boek.
Geef je de boeken uit in eigen beheer of via een uitgeverij? En hoe werkt dat?
Mijn boeken worden uitgegeven door uitgeverij Kluitman. Het begint met een idee. Dat idee bespreek ik met mijn redacteur. Als zij er iets in ziet, ga ik het uitwerken totdat ik een duidelijk plan heb. Als dat er is, ga ik schrijven.
Als de tekst klaar is, stuur ik hem naar een aantal vaste proeflezers. Hun opmerkingen verwerk in de tekst. Daarna stuur ik hem naar de uitgeverij. Mijn redacteur leest hem en maakt op- en aanmerkingen. Dan ga ik het herschrijven. Soms zijn er wel vijf herschrijfrondes nodig voordat het echt goed is. Daarna wordt de tekst nog op taal- en spelfouten gecontroleerd.
Ondertussen wordt er bedacht wanneer het boek uit zal komen en wie het gaat illustreren. Dan wordt ook het omslag gemaakt, want dat omslag komt met een tekstje erbij in de catalogus die naar boekhandels gaat. Op basis van die catalogus bestellen boekhandels hopelijk mijn boek.
Dan worden de illustraties voor de binnenkant gemaakt. Die worden allemaal met mij en mijn redacteur doorgenomen. Dan komt alles bij elkaar en is er een digitaal boek. Het wordt nog een keer gecontroleerd en dan gaat het naar de drukker.
Vanaf de drukker gaat het boek naar het Centraal Boekhuis en van daaruit naar de boekhandel en verzendboekhandels.
Het komt overigens wel eens voor dat een boek ook na vijf keer herschrijven toch niet goed genoeg is, of dat ik er zelf mee stop omdat ik niet tevreden ben. Dan gaat het in de digitale prullenbak. Dat doet wel pijn, ja.
Je schrijft boeken over Manege de Zonnehoeve, Help ik ben een pony, Droompaarden, maar ook AVI-boekjes en boeken voor oudere kinderen en volwassenen. Wat is het verschil hierin en welke vind je zelf het leukst om te schrijven?
De verschillen zitten in de leeftijdsgroep waarvoor het boek bedoeld is, de lengte, het soort verhaal, de moeilijkheidsgraad, het onderwerp, de illustraties…
Ik ben eigenlijk altijd met wel vier of vijf boeken tegelijkertijd bezig. Die afwisseling vind ik heerlijk en uitdagend. Ik vind alles even leuk.
Het schrijven van AVI boekjes is lastig door alle beperkingen wat betreft het soort woorden en de lengte en het schrijven van zo’n boek als ‘Wat ik niet kan zeggen’ is moeilijk door het onderwerp.
Ik zou ook geen favoriet kunnen aanwijzen. Als mensen daar naar vragen, zeg ik altijd dat het laatste boek mijn favoriet is.
Als een boek eenmaal in de winkel ligt, ben ik al lang weer met een ander verhaal bezig. Boeken die af zijn, gaan uit mijn hoofd, anders wordt het daar veel te vol.
Twee boeken voor oudere kinderen en volwassenen, ‘Het laatste geheim’ en ‘Wat ik niet kan zeggen’, krijgen nu een herdruk, hoe is dat zo gekomen?
Beide boeken waren uitverkocht. Mijn uitgever wilde ze graag opnieuw uitgeven in een fris jasje, met een nieuwe titel en een nieuw omslag. Dat wilden ze graag omdat het goede boeken zijn over een belangrijk onderwerp.
Ik ben er heel blij mee, want het zijn boeken die me allebei na aan het hart liggen. De onderwerpen zijn helaas nog steeds actueel: rouw en verdriet zal er altijd zijn en misbruik waarschijnlijk ook.
Beide boeken hadden eerst een andere titel, waarom is er voor gekozen om deze aan te passen?
Mijn uitgever vond deze titels beter passen. Ik vind beide titels mooi, de lange en de korte. Wel vind ik de korte wat makkelijker.
‘Het laatste geheim’ gaat over verlies, rouw en afscheid, maar ook over een familie die niet blijkt te zijn wat het lijkt. ‘Wat ik niet kan zeggen’ gaat over seksueel misbruik. Hoe ben je op deze onderwerpen gekomen en hoe zorg je ervoor dat de boeken niet té heftig worden voor de doelgroep?
Mijn redacteur vroeg me of ik een boek wilde schrijven voor een oudere leeftijdsgroep over een ‘heftig’ onderwerp. Al snel kwam ik op ‘verlies’. We maken allemaal verliezen mee in ons leven.
Denk aan het verlies van jeugd, idealen, het gevoel/de illusie van lichamelijke onschendbaarheid/onkwetsbaarheid en natuurlijk het verlies van mensen en dieren. Daaruit zijn deze twee boeken ontstaan.
De redacteuren bij Kluitman kijken mee om ervoor te zorgen of een boek niet té heftig wordt voor de doelgroep. Dat is vaak lastig in te schatten: de ene tienjarige is de andere niet. Op basis van het verhaal wordt de leeftijd bepaald.
Welke boodschap wil je uitdragen met je boek ‘Wat ik niet kan zeggen’?
Ik vind het heel belangrijk dat kinderen leren dat zij geen schuld hebben aan misbruik. Dat het iets is wat ze overkomt en dat de schuld bij de dader ligt.
Ook wil ik ze meegeven dat ze het aan iemand moeten vertellen. Daarvoor staan achter in het boek nog adressen en telefoonnummers.
Bij het schrijven van dit boek heb ik advies gevraagd aan een trauma therapeut, zodat ik de therapie goed kon beschrijven.
Zijn de personen in deze boeken echt en zijn deze verhalen ook echt gebeurd? Of is het allemaal fictief? Waar heb je de inspiratie voor de boeken vandaan gehaald?
De personen zijn helemaal verzonnen en de verhalen ook. Ik heb ze zelf bedacht.
Omi is de oma die ik zelf gehad zou willen hebben. Ik was bij het bedenken van haar wel geïnspireerd door een aantal sterke, moedige en bijzondere vrouwen.
Ook ‘Wat ik niet kan zeggen’ is helemaal verzonnen. Het wonderlijke is dat ik mails kreeg van lezers die precies dit hadden meegemaakt. Dat is niet zo raar: ik heb een situatie bedacht die heel waarschijnlijk was. Overigens komt het wel vaker voor dat ik een boek schrijf en dan later ongeveer hetzelfde tegenkom of zelf meemaak.
Het omslag van beide boeken is getekend door Raven Avana. Hoe ben je met Raven in contact gekomen?
Mijn uitgever stelde voor om haar te vragen en dat vond ik meteen een geweldig idee. Ik ben heel erg blij met de omslagen. Ze geven heel mooi de sfeer weer en zijn prachtig getekend. Ook de kleuren vind ik heel mooi.
In "Het laatste geheim" wordt het verhaal verteld vanuit het oogpunt van een jong meisje. Hoe heb je dat aangepakt?
Ik stel me voor dat ik een meisje ben van die leeftijd, met de dromen, wensen en gedachten die daarbij horen. Ik verzin het karakter dat het beste bij mijn hoofdpersoon past. Die twee dingen komen bij elkaar en dan gaat het daarna eigenlijk vanzelf. Soms klopt het niet helemaal, en dan wijst een van mijn proeflezers of iemand bij Kluitman me daarop.
"Het laatste geheim" speelt zich deels af in IJsland. Op je website staat dat je daar zelf ook bent geweest. Waarom heb je voor IJsland en IJslandse paarden gekozen en niet voor een ander land en ander paardenras?
Ik ben al 45 jaar bezig met IJsland en IJslandse paarden. Toen mijn uitgever mij vroeg om een boek te schrijven voor oudere kinderen en volwassenen, wist ik meteen dat het zich op IJsland af zou spelen. IJsland en IJslandse paarden zitten in mijn hart.
En omdat het een voor mij nieuwe leeftijdsgroep was om voor te schrijven, koos ik voor een wereld die ik goed ken. Dat is trouwens altijd verstandig als je een boek gaat schrijven.
Foto: Gertrud Jetten
Heb je nog tips voor aspirant-schrijvers?
Voor tips over het schrijven zelf kun je op mijn website kijken.
De kans dat je een boek schrijft dat door een gerenommeerde uitgever wordt uitgegeven, is erg klein. Als je een verhaal hebt geschreven dat je graag in boekvorm zou willen zien, kun je het tegenwoordig heel mooi laten drukken. Dat kan ook in een kleine oplage.
Komen er nog nieuwe boeken van je uit?
Komend jaar verschijnen er drie nieuwe boeken. Een nieuwe Zonnehoeve, een boek over vliegende paarden en een avi boekje over een eekhoorn:
Sofie en de magische paarden (tekst achterflap):
Stel je voor dat je op een nacht wakker wordt omdat iemand je roept. Als je je ogen opendoet, zie je op de vensterbank een elfje zitten. Op het dakterras staat een prachtig zwart paard met grote vleugels.
Dat is wat Sofie overkomt. Ze is tien jaar, maar lijkt jonger en ze is vaak ziek. Toch hebben Orion het paard en Pippa het elfje juist haar hulp nodig om het mysterieuze eiland Heimar en een kudde magische paarden te redden van de ondergang.
Sinds de griffioen Gríma haar ring kwijt is, braakt ze giftige dampen uit en groeit het gras niet meer. Alleen Sofie kan Heimar behoeden voor een ramp.
Samen met Orion en Pippa stort ze zich in een duizelingwekkend avontuur vol vreemde wezens, beproevingen en onverwachte gebeurtenissen. Daarmee redt ze niet alleen de paarden, maar ontdekt ze ook dat ze veel dapperder en wijzer is dan ze dacht.
De stoute pony (tekst achterflap)
Beertje staat al sinds ze een veulen is alleen in de achtertuin. Haar baasje Hanna heeft geen idee hoe ze met pony’s moet omgaan. Beertje verveelt zich rot en weigert naar Hanna te luisteren.
De ouders van Hanna dreigen de brutale shetlander te verkopen. Op een dag verhuist Beertje naar Manege De Zonnehoeve waar zij en Hanna worden geholpen.
Hanna droomt ervan om met Beertje te mennen, maar gaat dat ooit lukken? En mag Beertje blijven als ze zich beter gaat gedragen?
