Lara schreef:Ontzettend mooie en kwetsbare posts van Matt over het overlijden van zijn paard. Ontzettend verdrietig sowieso, maar ook dat het pas zo kort na zijn pensioen is gebeurd. Het was ze gegund nog lang van een ongedwongen pensioen te genieten van elkaar.
Ik vind deze quote op een andere post van Matt ook heel treffend: "I never understood when people would post these moments rather than keep them private, but there’s a beauty in sharing these things. I don’t want to stop talking about him, and I don’t want to go through it alone."
Want zelf denk je misschien net als ik in eerste instantie 'Matt, maak je geen zorgen om je volgers en ga rustig rouwen', maar door deze tekst snap ik heel erg goed waarom hij juist alles zou willen delen. Als mijn paard zou komen te overlijden zou ik denk ik de hele wereld willen platgooien met foto's en verhalen en steun zoeken in alle hoeken.
Ik vind dat best een zorgelijke ontwikkeling eerlijk gezegd. Hoeveel steun krijg je nou echt van mensen met wie je slechts een parasociale relatie hebt en die je over drie reels alweer vergeten zijn en doorgaan met hun leven? Ik denk dat het eerder zorgt voor een constante dopamine rush dan dat je je echt gesteund voelt in je rouw. Wie van die mensen ga je opbellen als je er even doorheen zit? Wie van die mensen gaat je over drie maanden nog vragen of alles wel oké is met je? Exact, niemand. De echte steun zal komen van Jesse, vrienden en familie, niet van mensen op internet met wie je verder totaal geen relatie hebt. Het enige wat die je opleveren zijn likes, comments en dopamine, waar we bijna allemaal bewust of onbewust toch enigszins aan verslaafd zijn.
Ik hoop trouwens wel dat merriehouders informatie krijgen over wat zijn fysieke problemen nou waren.
Ik zou toch wel graag willen weten waarom een paard op z'n 10de al met pensioen moet als ik er potentieel sperma van zou kopen.