Geplaatst Algemeen
ASSENDELFT – “Mijn vrouw Marja vroeg al ‘wanneer denk je om te gaan stoppen met werken?’ Maar zie je mij al achter de geraniums zitten? De manege is mijn leven. Ik ben gek op die knollen!”, lacht Ron van Eerden (65). Een leven zonder de reuring van zijn manege is voor de eigenaar van Hippisch Centrum De Delft, Akere 6, niet voor te stellen. “Tijdens onze laatste Open Dag waren er zo’n duizend bezoekers die ons veertigjarig jubileum kwamen meevieren. Geweldig toch?”
De geboren Beverwijker schudde al vroeg in zijn leven het rustig kabbelende Assendelfde dorpsleven flink op. Op 25-jarige leeftijd begon hij zijn manege aan de Dorpsstraat 301A, waarna het kleuren buiten de lijntjes begon.
‘Toen ik mijn Zilvervloot rekening leegde en manege begon, dacht mijn moeder ‘Hoe dom kun je zijn?’
“Ik ben de jongste van tien kinderen. Mijn ouders hadden een sigarenzaak annex buurtwinkel in Beverwijk. Mijn vader zei gelijk ‘hup aan het werk. Een jongen zonder doel is oud zonder een cent’. Toen ik mijn Zilvervloot rekening leegde om op 3 april 1985 mijn manege te beginnen, dacht mijn moeder wel ‘wat doet hij nu? Hoe dom kun je zijn’. Maar ik kwam destijds in contact met Jac van Dam, een bijzondere man met een transportbedrijf. Die motiveerde me en gaf de ruimte mijn eerste manege te beginnen”, herinnert Ron het begon van een boeiend leven ‘tussen de knollen.’
Pietje Bell
Hij kreeg een vergunning voor het houden van 25 paarden. Maar Ron ging door tot 62 paarden, iets dat niet echt werd gewaardeerd door zijn buren.
“Ik was al vroeg een Pietje Bell. Nu snap ik dat het niet zo fijn voor mijn buren was die op zestig meter afstand van mijn bedrijf woonden. En waar altijd reuring was.” Een verordening tot aan de Raad van Staten om af te schalen moest eraan te pas komen om de expansiedrift van de jonge Assendelver te beteugelen.
1,3 miljoen gulden
Ron: “Gelukkig kom ik uit een gezin waar ik ook kon luisteren naar wijze raad van oudere broeders. Die zeiden ‘waarom koop je niet de boerderij van IJff op aan het Akere? Daar ging ik, dertig jaar. Ik zette mijn handtekening onder het koopcontract van 1,3 miljoen gulden in een tijd met dertien procent rente. Tot op de dag van vandaag geen spijt van.”
Wel werd het de grootste uitdaging van zijn leven. “Ik weet nog de eerste keer dat ik als broekie naar de paardenmarkt in Utrecht ging om te handelen. Het water stond in m’n schoenen. Nou, dat heb ik geweten. Ik werd door de ervaren handelaars ‘geknipt en geschoren”, lacht Ron.
Inmiddels speelt hij het spel van handelen als geen ander. “Heerlijk! Een stuk beleving wat ik ook niet wil missen. Al is het vandaag de dag zelden meer op de ‘handjeklap’ manier. Weet je? Als ik dit op jouw hand doe en mijn vinger op de juist plek van je pols laat neerkomen, verrek je van de pijn”, gniffelt hij. Ron is gepokt en gemazeld, dat is duidelijk.
Nog knallen
Het werd wel een leven van het hele jaar door zeven dagen per week werken. “Paarden houden moet in je bloed zitten. Je moet ook een beetje gek (op paarden en mensen-red.) zijn. Zo beginnen we om zes uur ’s ochtends en geven les tot half elf ‘s avonds. Maar het voelt nog elke dag als vakantie vieren. Gelukkig heb ik ook heel goede mensen om me heen. Ik snap dat ik niet voor veertig jaar meer erbij kan tekenen. Maar de manege is mijn leven. Zakelijk maar ook sociaal. Ik kan er slecht afstand van nemen. Ik heb energie genoeg om nog te knallen.”, peinst Ron hardop als hij in de toekomst kijkt.
Groei
Wat aan het Akere in 1991 begon op zes hectare grond is inmiddels uitgegroeid tot achttien hectare en drie overdekte rijbanen. Zeg geen ‘rijbakken’ want een bak is voor de kat… Die scharrelen ook gezellig rond tussen de paarden en bezoekers aan het horecadeel. En burenoverlast? Die is er niet want de manege staat middenin de Zaanse weilanden.
‘Alle kraantjes draaien’
Manege De Delft mag nu goed draaien en heeft klanten uit de Zaanstreek én IJmond, het is niet altijd hosanna geweest. “Ik weet ook wat armoede is. Zo was 2012 een slecht jaar vanwege de bankcrisis. En vergeet corona niet. Zaken waardoor je ook leert wie je vrienden zijn. Maar we zijn er aardig doorheen gerold. Ons team is vijf mensen groot, inclusief mijn vrouw en ik. Naast de lessen hebben we een pensionstal voor 152 paarden. We hebben een leuke horecaomzet. ‘Alle kraantjes draaien’. We zijn inmiddels de enige manege in de Zaanstreek. Er waren er ooit acht.”
Het paard Bingo…
Een verhaal over Ron van Eerden zonder het noemen van de naam Bingo is onmogelijk. Want Bingo wisselde ook nog op de laatste open dag van 7 september van eigenaar.
“Dit verhaal ‘kleeft’ aan mij en het hele dorp kent het. Op elke Open Dag had ik de stunt dat je voor één cent de pony met de naam Bingo kon winnen. Dat ging goed tot de politiek roet in het eten gooide en dit verbood om zogenaamd dierenleed te voorkomen. Maar ja, ik was eigenwijs en ging ermee door. Al was het op een slimme manier door middel van het winnen van een waarde cheque waarmee je Bingo kon ‘kopen’ . Ook dit werd op gegeven moment niet geaccepteerd en ik moest voor de rechter verschijnen. Die wilde me een boete en forse taakstraf geven. Toen ik uitlegde dat wij toezicht hielden op de verzorging van het gewonnen paard in plaats van zomaar weg te geven, werd de boete en taakstraf kwijtgescholden. Wel had ik twee jaar voorwaardelijk aan m’n broek en was ik een ervaring rijker. Maar nog elke jaar is Bingo op de open dag van de partij. Alleen wordt hij nu binnen de lijntjes van de wet keurig per opbod verkocht.”
Op de website van Rodi zijn foto's van Ron van Eerden te zien.