Geplaatst Bokt Community
Wanneeer ik dit schrijf op 31 augustus, ben ik jarig… ik ben 35 geworden… voor sommigen nog een gup. Voor mij een heel eind verder dan 15 jaar geleden gedacht werd dat ik zou komen… en stiekem ga je dan ineens even stil staan en nadenken… waar ben ik in m’n leven, hoe ben ik daar gekomen en vooral… welke beslissingen hebben geleid tot de goede mijlpalen en waar heb ik afslagen gemist?
Ik kwam tot de conclusie dat ik vooral de laatste vijf jaar veel geleerd heb over mezelf zijn… En om dat te doen, waren een paar kernpunten enorm belangrijk. Ik wil ze niet echt in een volgorde zetten want op het laatste punt na is er i.m.o. geen volgorde te maken qua belang.
De ‘simpelste’ was wellicht stoppen met luisteren naar mensen die me zeiden dat ik alles fout deed, maar niet hoe ik het juist of beter kon aan pakken. En eveneens mensen die enkel hun wijze acceptabel vonden meer als achtergrond geluid beschouwen. Die mensen leerden me niets. Sterker nog: ze beperkten mijn ontwikkeling.
Door enkel te luisteren naar mensen waar ruimte was voor een gesprek en wederzijdse overwegingen, heb ik manieren gevonden die werken voor mij en die wijken behoorlijk af van de standaard. Ik weiger om te luisteren naar ‘je bent fout bezig.’ Of ‘je doet het fout want alleen X is goed. Enkel ‘ je kan X of Y proberen.’ Of ‘heb je al overwogen om….’ wekt nog míjn interesse.
De verkeerde afslag nemen, heeft me meer dan eens uiteindelijk verder gebracht dan de snelweg volgen… Ik wil geen rigide adviezen… paarden en mensen zijn te gecompliceerd om rigide mee om te gaan. Wat 10 jaar werkt bij 100 paarden, werkt ineens niet meer bij 101. Iedereen die ooit een vliegende wissel aan geleerd heeft, weet dat je een jaar hetzelfde kan herhalen en toch wisselende resultaten kan krijgen om dan ineens het muntje te voelen vallen, ook al deed je exact wat je deed toen 'ie bokte, na sprong of in contra door denderde.
Soms moet je herhalen en soms moet je het roer om gooien, maar wat je doet en wanneer, kan niemand zomaar in een vaste regel gieten die altijd werkt.
Wat voor mij een harde les was, was stoppen met luisteren naar mensen die me zeiden dat ik het zonder hen niet zou kunnen. Dat ik zonder hen niks zou bereiken. Want ik kon het wel zonder ze. Ik heb het zonder die mensen gedaan en ik vond in de plaats mensen die me steunden i.p.v. krampachtig tegenhielden juist omdat ze wisten dat ik wel zonder ze kon.
Ik luister nooit meer naar ‘zonder mij wordt het niks’, want ik heb geleerd dat dat hun angst is die spreekt… niet hetgeen dat ze daadwerkelijk geloofden. En iedereen die me 24 uur kent, weet ik struikel, ik val, ik zet me soms bij de pakken neer… iedereen heeft soms pauze nodig. Maar uiteindelijk krabbel ik overeind en ga ik, huilend, humeurig of met goede moed, ertegenaan. Maar tot op heden ben ik altijd doorgegaan en dat is waar het om gaat. Iemand die je zegt dat je niet zonder hem/haar kan, projecteert in mijn ervaring zijn/haar eigen angst…
Ik moest leren accepteren dat ik ging en ga falen. Niet mogelijk, maar per definitie. Iets in mijn planning zal mis gaan. Waarschijnlijk meerdere dingen. Zij het een blessure die roet in het eten gooit of een punt (of punten) in de opleiding die niet gaan zoals ik dacht… een zekere jonge man die de suggestie van een wit hekje verkeerd interpreteert op zijn 1e wedstrijd waardoor we zonder score maar wel een goed verhaal naar huis komen ……… mijn ‘ideaal’ zal falen.
Maar falen is geen eindpunt. Het is deel van het proces.
Ik blijf mezelf en wat ik doe in twijfel trekken zonder mezelf neer te halen, maar ik moet ook leren mezelf krediet te geven en kleine overwinningen even veel aandacht geven als kleine setbacks. We neigen ernaar om kleine slechte momenten erg groot te maken en kleine successen voor lief te nemen. Zo werkt ons brein… maar zo kom je nooit tot evenwicht… enkel door ook bewust stil te staan bij de overwinningen die je als vanzelfsprekend beschouwt, krijg je een realistisch zicht op je leven.
Ik moest me realiseren dat ik de omweg moet nemen omdat de kortste weg simpelweg niet beschikbaar is voor mij en weten dat die omweg, moeten vechten voor elke millimeter, me een betere ruiter gemaakt heeft dan ik zou zijn als ik het gewoon zo gekregen had.. Ook wel harder voor mezelf en anderen. Ik probeer daar balans in te vinden en ben nooit harder voor een ander dan voor mezelf, maar dat is niet altijd eenvoudig voor me.
Ik doe er langer over. Misschien kom ik wel nooit waar anderen moeiteloos passeren. Waarschijnlijk rollen er mensen met hun ogen over wat ik als overwinning beschouw. Maar ik leef mijn leven en bewandel mijn pad. Niet dat van hen.
En het allerbelangrijkste dat ik me realiseerde, was dat mijn doelen, hetgeen dat mij daadwerkelijk gelukkig maakt, frequent afwijken van wat anderen denken dat me gelukkig zal maken of zou moeten maken. Onbewust projecteren we (ja, ik vast ook) onze eigen verlangens, hoop en spijt vaak op anderen waardoor we elkaar in een doel willen duwen dat niet past… the road to hell is paved with good intentions… Iets dat mij consequent voor gehouden werd, en soms nog wordt, is dat ik ‘hoog niveau’ moet rijden, nationaal als doel moet hebben voor mijn Joy. Dat ik binnen X jaar op dat niveau moet zijn. En ondertussen moet ik ook buiten rijden en een parcours springen want dat ‘moet’…
En daar word ik niet gelukkig van. Ik word gelukkig van klooien met de basis in de piste. Jonge paarden opleiden en Joy zo licht mogelijk op de hulpen krijgen. Misschien lichter dan men ‘correct’ vindt maar hé: hij is míjn paard. Constant zoekende naar lichtheid, ook als dat betekent dat hij daardoor minder snel evolueert. Wedstrijd rijden is enkel leuk als het niet ten koste van mijn echte doel gaat. Een sprongetje maken is leuk, maar ik heb geen interesse in een parcours of sterker nog; op jumping gaan. Ook niet op ‘maar 60cm’
de hoogte is het punt niet. Het punt is dat mij dat geen enkel plezier op levert.Dus als deze gup, of oude geit, afhankelijk van je referentie kader (er was een tijd dat ik dacht dat mensen van 30 met 1 voet in het graf stonden immers.) dan een advies mag delen…
Stel je doelen in vraag. Maken de dingen waar je naar toe werkt en hoe je dat doet jou daadwerkelijk gelukkig? Of maken ze iemand gelukkig die je niet wil teleurstellen?
En wanneer je leest ‘iedereen wil uiteindelijk topsport rijden als ze het talent hadden…’, durf dan te overwegen dat dergelijke uitspraken slechts een projectie zijn van iemands eigen spijt.
Luister, kijk, zoek maar stel altijd 1 belangrijke vraag:
Is wat ik doe/waar ik naar toe werk iets dat mij daadwerkelijk gelukkig maakt?
Had ik dat 10 jaar geleden gedaan, had ik het met Rêve helemaal anders aan gepakt en zou ik een heel aantal situaties veel beter begrepen hebben….
, mensen laten zich vaak leiden zoals anderen of denken dat het normaal is. Je eigen leven leiden en doen hoe je het zelf het beste vindt of aanvoelt en niet wat anderen vinden en opdringen……jouw tempo.
dat moet ik mezelf wel blijven vertellen . 
mijn leerlinge zei ‘jij krijgt vast geen rimpels meer.’ Waarop ik: ‘pop ik ben 35 niet gepensioneerd 
’ (leerling is 10 jaar jonger, 
)
)