Geplaatst Algemeen
Aidan Kennedy groeide op in Walpole, Massachusetts, op de springstal van zijn ouders. Hij leerde daar de regels dat er bij paarden ‘geen vrije dagen zijn’. In juli werd hun grootste nachtmerrie werkelijkheid: een grote brand verwoestte de historische boerderij, waarbij acht paarden op de Mor Linn Farm van de familie Kennedy om het leven kwamen. Aidan wist de volgende morgen precies wat hij moest doen.
“Hij sloot zich niet op in zijn kamer”, vertelt Catherine Kennedy over haar 18-jarige zoon. “Hij trok zijn paardrijbroek aan en ging gewoon. Hij bleef rijden op de paarden die ongedeerd waren gebleven, en was klaar om naar wedstrijden te gaan. Allemaal omdat hij dacht: ‘dit is wat ik kan doen.’”
Aidan was in de nacht van 8 juli 2025 thuis, samen met zijn jongere zusje Lucy, zijn oudere zus Elizabeth en hun ouders, Catherine en Cormac, toen ze buiten iemand heel wild hoorden claxonneren. Een voorbijganger had de brand vanaf de weg gezien en was hun oprit opgereden om het gezin te waarschuwen. Vlammen, die mogelijk zijn veroorzaakt door blikseminslag, verwoestten de 150 jaar oude stal naast het huis van het gezin. Die nacht verwonderde Catherine zich over de instincten van haar puberzoon om hun paarden te redden. Nu is zij onder de indruk van zijn veerkracht.
“Hij gaat morgen naar Saugerties, New York, om mee te rijden bij de HITS. En dat terwijl hij nog maar enkele weken geleden door een brandend gebouw rende om te proberen de pony van 8-jarige zusje te redden”, legt ze uit. “Hij ging sneller dat gebouw in dan dat ik mijn schoenen kon aantrekken, omdat hij niet eens aan zijn schoenen dácht. Hij ging op blote voeten naar binnen”.
Terwijl het vuur om zich heen greep en er buiten een stom woedde, wisten Aidan en zijn ouders 10 van de 18 paarden uit hun stallen te halen en in veiligheid te brengen. Catherine vertelt dat de paarden die niet gered konden worden in een hoger gelegen deel van de stallen stonden. Daar was de rook het dikste.
“Mijn man en Aidan gingen naar het hoogste gedeelte, waar de rook het ergste was. Je kon daar geen hand voor ogen zien en ook ademhalen ging daar niet”, vervolgt ze. “De rook was daar zo hevig het smeulende oude hout. Het was een historische boerderij, dat hout was zo oud en zo hard dat een aantal vloeren achteraf nog volledig intact waren. Ze rookten alleen flink, net als houtskoolbriketten”.
Toen de brandweerwagens aankwamen, liep Catherine door de donkere weilanden om de paarden, die net uit de vlammen waren gered en in paniek waren, te tellen. Na haar laatste telling bleken acht paarden te missen, inclusief de springpony van Lucy. Aidan en Cormac hadden nog geprobeerd haar te redden, maar kregen haar niet uit haar stal. Bij de paarden die wel gered waren, was wel Barney Rubble, het paard waarmee Aidan bij de junioren sprong en wat al jaren een vaste waarde was in de stal van het gezin. ‘Barney’ kwam op stal toen Aidan nog jong was. Hij herinnert zich dat het buitengewone paard -door Catherine omschreven als ‘een olifant in een porseleinkast’- niet aan te raken was.
“Hij staat al op stal zolang als ik me kan herinneren”, zegt Aidan. “Toen wij hem importeerden, was hij vreselijk wild. De professionele ruiter die destijds voor ons reed, sprong met hem in de 1.40 meter-rubrieken. Ik herinner me dat ik naar hen keek en dacht ‘die zal ik met geen mogelijkheid ooit kunnen rijden’.”
Maar die kans kwam toch, toen Aidan, die hoofdzakelijk traint met zijn vader Cormac, ongeveer 16 jaar was. Aidan was klaar om op te klimmen naar de hogere springrubrieken, maar had daar nog geen paard voor. Cormac en Aidan waren met enkele paarden van Mor Linn in Wellington, Florida, inclusief Barney. Toevallig was Barney net weer beschikbaar omdat zijn leaseperiode afliep, maar het Florida-seizoen van het gezin duurde nog maar een maand en het paard zou daar zonder ruiter zijn. Cormac stelde voor dat Aidan de ruin dan maar eens moest proberen.
“In de eerste week reed ik de lage rubriek bij de junioren, de tweede week de medium rubriek bij de junioren en de derde week de hoge klasse bij de junioren”, vertelt Aidan. “Ik herinner me nog mijn eerste hoge rubriek. Dat was een heel groot deel van mijn herinneringen aan het springen: de hoogste hindernissen springen met mijn vrienden.”
De combinatie had al snel een klik en het paard waarvan de jongere Aidan dacht dat hij het nooit zou rijden, werd zijn winnende partner. In de twee jaar dat ze nu een combinatie vormen, is het duo een vaste verschijning in de juniorenrubrieken. Tijdens het Winter Equestrian Festival in Florida en Old Salem in New York behaalden ze podiumplaatsen.
“Eigenlijk is het best grappig. Om hogerop in de ranglijsten te komen heb je maar één of twee goede paarden nodig. Je kunt van maar wat rondrijden naar het springen op 1.40 meter gaan. Van dat laatste had ik nooit verwacht dat ik het zou doen”, zegt Aidan.
Catherine erkent de gunstige omstandigheden van haar zoon, als kind van trainers, maar geeft hem wel alle eer voor hoeveel hij kan doen met een paard dat voor de meeste junioren niet te rijden zou zijn.
“Hij is ook een kind dat rijdt op een extreem moeilijk, niet duur of fancy, Iers Sportpaard en met hem kampioen is geworden op in de hoge juniorenrubrieken op het World Equestrian Festival. Hij reed tegen paarden die niet te vergelijken zijn met andere paarden, zeker niet als je kijkt naar wat we voor Barney hebben betaald”.
“Iedereen in deze sport moet hard werken. Het maakt niet uit hoeveel geld je hebt. Om over een 1.45 meter hoge oxer te komen bij de internationale rubrieken in Wellington, moet je nog steeds een bepaalde mate van doorzettingsvermogen en ethiek hebben”, vervolgt ze. “Maar ik denk wel dat het toch wat moeilijker is voor de jeugd die niet zoveel mogelijkheden heeft. Aidan is daarin niet de enige.
Dit jaar wierp het harde werk van Aidan en Barney vruchten af. Ze verdienden een plekje in het team van zone 1 bij de junioren tijdens de North American Youth Championshops (NAYC). Deze begonnen op 30 juli 2025 in Traverse City in Michigan. Totdat de brand deze plannen overhoop gooide.
“Er zijn meer teleurstellingen dan overwinningen in deze sport”, vertelt Catherine. “Dit was uiteraard wel een hele extreme tegenslag.”
Na de brand heeft de dierenarts de geredde paarden van de Kennedy’s onderzocht. Bij Barney werd vastgesteld dat hij rook had ingeademd. De prognose was goed, de tijd die nodig was voor het herstel was onduidelijk. De Iers Sportpaardruin van Cobra x Smart Nicky moest rust houden om zijn longen te laten herstellen. Daarom moest de combinatie zich terugtrekken van de kampioenschappen.
Met het NYAC uit de agenda en Barney bezig met zijn herstel, richtte Aidan zich op andere doelen in de paardensport. In het weekend van 30 juli 2025 reisde hij met zijn trainer van Heritage Farm naar Saugerties, New York om uit te komen op HITS-on-the-Hudson. Zijn ouders bleven thuis om zich te richten op het herbouwen van hun boerderij Mor Linn.
Aidan begon iets meer dan een jaar geleden te rijden bij Andre Dignelli op Heritage. De tiener begon er toen serieus over na te denken om van het rijden zijn toekomstige beroep te maken. Zijn ouders voelden toen aan dat het voor Aidan waardevol zou zijn om ook te gaan trainen buiten hun stal en om zijn rijden uit te breiden met equitation.
“Ze zijn een geweldige familie. We kwamen ze tegen bij regionale wedstrijden”, legt Dignelli uit. “Zijn vader trainde hem, zijn moeder was er en zijn zusje rijdt ook. Je kunt zien dat ze goede paardenmensen zijn en dat ze een mooi familiebedrijf runnen. En ik had al zeker weten gezien dat hij een goede ruiter is en dat hij talent heeft.”
Onder het mentorschap van Dignelli verbeterde Aidan zijn rijden om in de equitation-divisie te gaan meedoen.
“Ik trainde altijd met mijn vader, dus ik vind het trainen met iemand anders heel leuk. Andre is, zoals je weet, zeer gelauwerd en zeer deskundig”, vertelt Aidan. “Er is niemand anders waarmee ik graag zou willen trainen. Dus de overgang ging heel soepel.”
Dignelli respecteert wat Aidan al weet en goed doet als ruiter, volgens Aidan. Dat is een les die hij probeert mee te nemen in zijn eigen trainingen. De tiener geeft les aan Lucy en helpt haar vaak bij de voorbereiding en het losrijden op wedstrijd. Nu hij ook nadenkt over hoe hij lesgeeft, kijkt hij met een andere blik naar hoe zijn vader en Dignelli lesgeven. Aidan heeft ook al ontdekt dat nadenken vanuit het perspectief van de trainer ook zijn eigen rijden verbetert.
“Als je een kind helpt, kijk je hoe het ronddraaft. Je hebt dan zoiets van ‘kom op, je moet een beetje meer je best doen’”, legt hij uit. “Als ik bijvoorbeeld iets vertel aan Lucy en ik zeg 'Lucy doe het op deze manier', vervolgens even nadenk en dan zeg: 'wacht, misschien moeten we het juist wel op een andere manier doen'!”
Catherine was niet verrast dat Aidan ook interesse had om zijn jongere zusje te helpen. Al jaren krijgt ze telefoontjes over haar zoon van mensen op wedstrijden. Bijvoorbeeld de standhouder die vertelde dat Aiden, toen nog geen tiener, zich met een handdruk had voorgesteld. Of de trainer met zijn jonge zoon, die vertelde dat Aiden hem onder zijn hoede had genomen. Hij wist dat jongens ver in de minderheid zijn in hun sport. De relatie met zijn zussen toont volgens Catherine een van de belangrijkste aspecten van de opvoeding van hun drie kinderen op de boerderij: hun onderlinge band. Sinds de brand is die band alleen maar sterker geworden.
“Mijn kinderen zijn heel hecht”, vertelt ze. “Ze zijn allemaal opgegroeid op deze boerderij, ze ondersteunen elkaar en helpen elkaar.” Ze vervolgt: “ik heb veel geluk met al mijn kinderen. En ik denk dat mijn grootste geluk, mijn grootste succes als ouder -en dat is niet mijn succes, het is hun succes- is hoe close mijn kinderen met elkaar zijn en hoe zij elkaar ondersteunen.”
Ondanks al hun recente tegenslagen is de familie Kennedy dankbaar voor het geluk dat ze hebben gehad dat ze op elkaar konden steunen en voor het medeleven vanuit de paardensportgemeenschap, dat zich solitair toonde met Mor Linn Farm.
“Als zoiets tragisch gebeurt, en je weet dat de community, de mensen er zijn om je te steunen, dat maakt een groot verschil”, vertelt Aidan.
Dignelli vertelt dat het gemakkelijk was om steun te bieden aan de familie, die al heel lang bekend staat om hun integriteit.
“Volgens mij gaan ze er precies zo mee om als je zou verwachten”, zo vertelt hij over de nasleep van de brand. “Ze houden het hoofd omhoog en gaan vooruit. Ja, het is een stevige hobbel op de weg en een gruwelijke gebeurtenis wat hun is overkomen. Maar ze hebben die kracht, die goede, menselijke eigenschap en ze gaan door als gezin. Je ziet ook dat de gemeenschap zich solidair toont met hen.”
Tijdens zijn eerste wedstrijd na de brand, was het volgens Dignelli duidelijk te zien hoe blij mensen waren om Aiden te zien rondlopen. Hij was nog steeds de grappige, extraverte jongeman als hij was vóór 8 juli 2025.
“Ik denk dat de gemeenschap hem op allerlei manieren steunde en blij was om te zien dat hij terug was en zijn ding deed”, stelt Dignelli. “Ik denk dat zijn beste tijd nog moet komen.”
