Geplaatst Bokt Community
Het is in de paardenwereld nagenoeg een zonde om niet te allen tijden perfect te zijn. Niet alleen moeten we nagenoeg een zesde zintuig hebben en elke reactie kunnen voorspellen. Als we willen voldoen moeten we elke keten aan reacties kunnen voorzien op elk moment om exact juist te reageren. Hindsight is 20/20, maar in de paardenwereld is hindsight een schande lijkt het wel.
We werken met grote semi-voorspelbare dieren. De meesten van ons leren paarden lezen, waardoor we ons uit onverwachte situaties kunnen werken. Maar we zijn mensen… Ik persoonlijk slaagde erin om me twee keer op relatief korte tijd ‘dom’ te verwonden. Ik zeg dom, omdat het te voorkomen was geweest als ik perfect was. Als ik niet een keer afwezig zou zijn. Als ik altijd de perfecte reactiesnelheid had… dan waren beide ongelukken niet gebeurd. Ik erken ook mijn eigen verantwoordelijkheid en in beide gevallen zijn de paarden op geen enkele manier gestraft. Maar er kwam wel wat commentaar over voorzichtig zijn, vaak gewond raken, vanuit verschillende hoeken. Zo ook mijn vader bijvoorbeeld. Bezorgdheid, dat begrijp ik. Wat ik miste was de realiteitszin. Ik werk niet met 1 paard. Ik werk elke dag met meerdere paarden, veelal jong en/of niet door mij opgevoed.
Als ik niet voorzichtig was, dan was het al veel eerder veel harder misgelopen. Maar ik ben mens, ik heb kopzorgen net als iedereen, ik vergeet wel eens dingen, maak inschattingsfouten… en omdat ik me die eigenlijk niet kan permitteren, resulteert dat er dan in dat ik lief naar mijn apotheker moet kijken voor hulp bij de verzorging, of dat ik voor het eerst in mijn leven genaaid wordt door eigen toedoen. (Ik ben na de operaties ook genaaid natuurlijk, maar dat was niet door mijn domheid.)
Maar niet alleen qua veiligheid moeten we in de paardenwereld perfect zijn. Ook het hele rij- en opvoedingsproces mag géén inschattingsfouten bevatten. Alles moet meteen ontspannen. Ervaart het paard stress bij nieuwe dingen, heb je hem niet goed genoeg voorbereid. Wederom mis ik de realiteitszin. Hoewel mijn streven is om de stress bij mijn paarden te beperken tot het minimum, ben ik in elk geval niet kundig genoeg om stress geheel uit het opleidingsproces te weren. Een paard dat zadelmak gemaakt wordt, ervaart enige stress. We gaan daar zo zacht als veilig is voor alle partijen mee om en zeker niet alle paarden ervaren hoge stress, maar bijvoorbeeld mijn eigen Joy die alles zo ontspannen opnam, ontplofte toen ik opstapte. Ik koos op dat punt om door de zure appel heen te bijten. Ik had achteraf sommige dingen anders gedaan (en heb die ook reeds gewijzigd met het huidige paard wat beleerd wordt ) maar ik sta nog steeds achter mijn beslissing om door te gaan in plaats van te stoppen toen hij nog aan het vluchten was. We zijn gestopt zodra hij terug reageerde op mij en de volgende keer dat ik opstapte, was Joy eigenlijk een normaal jong zoekend paard dat zich de 3e keer ontpopte tot een zelfzeker jong paard dat al los door de weide en zelfs zonder zadel gereden kon worden. Dus heb ik dingen geleerd en aangepast door zijn reactie? Absoluut. Maar ondanks de sterke meningen over mijn beslissingen, toen ontwikkelde hij zich wel snel in positieve zin.
Zolang je kritisch naar je proces kan kijken, kan toegeven en benoemen wat wellicht anders gemoeten had en daar ook mee aan de slag gaat, vind ik dat we ons soms wat te veel laten leiden door de Instagram-influencers die natuurlijk enkel de resultaten posten. De ‘grote verandering’ maar zeer zelden, de zeer bochtige weg met fouten en aanpassingen in handelen er naar toe.
Het probleem van die trend is dat ruiters onzeker worden tot het punt dat ze niet meer durven rijden. Ik heb een ruiter onder mijn vleugels genomen die letterlijk zo bang is om fouten te maken, dat we samen terug op weg zijn om haar het plezier in het leren en rijden terug te laten vinden. Ze stapte recent op haar 3,5 jarige die voor de 2e keer onder het zadel was en gunde zichzelf amper de kans om te genieten en trots te zijn op zichzelf. Ze heeft dit dier van jaarling opgevoed. Hoe jammer is het dat ik deze meid moet zeggen ‘meid…. Je zit op je jonge paard, hij is de 2e keer onder het zadel en JIJ bent hem aan het rijden…. Geniet! Erken die prestatie!’ (En als ik dit post heeft ze de blog gelezen en toestemming gegeven om dit te posten.)
Enkel omdat we insta-perfect verwachten?
En niet alleen qua fouten maken, ook qua rijden tonen we niet graag dat we niet perfect zijn. Dat niet alles meteen van de 1e keer goed gaat, ongeacht hoe ervaren je bent. Recent kwam ik er achter hoe weinig mensen bijvoorbeeld ooit een paard beleerd hebben zien worden. En dat we kennelijk niet mogen tonen dat beleren niet opstappen en meteen in het perfecte plaatje wegrijden is. Stel je voor dat je toont dat een paard eens opzij hupst.
Bij ons gaat het niet altijd perfect. Ik vergis me, mijn paarden mogen een keer hupsen als ze iets moeilijk vinden en dan zoek ik naar een variant die ze wel past. En soms... soms gaat het gewoon mis en kan je er maar gewoon beter het beste van maken.
Geleidelijk aan leren de mensen die met me meegaan dat het allemaal niet zo’n ramp is wanneer het misgaat. Zolang de paarden niet gewond raken, wordt het gewoon een geinig verhaal. En ik wil jullie mee nemen in slechts een handjevol van die momenten.
Rêve was een heel makkelijk paard om zadelmak te maken. Zo makkelijk, dat ik een keer vergat dat ik op een jong paard zat. We hadden een berg houtsnippers in de bak liggen om uit elkaar te doen en ik vergat te sturen.
Sam zou eromheen gelopen zijn, Rêve aarzelde een fractie van een pas en dacht ‘oké als je er zeker van bent’ en plots krabbelde ze de berg over. Manlief stond te kijken en riep geschrokken: ‘wat doe jij nou?!’
Waarop ik: ‘eh vergeten te sturen.
‘Sturen is sowieso iets wat ik wel eens vergeet.
zo doet Chris sinds ik Sam bijna in galop naar buiten reed de poort standaard toe omdat ik soms iets te single minded ben. ‘Andere links’ of ‘wacht je zei links? Sorry!’ Wordt ook al lang hoofdschuddend beantwoord.
Toen we met Sam vliegende wissels gingen rijden, vroeg Chris of we dat wel eens gedaan hadden. Nu spreek ik vaak voor ik denk en antwoordde ik prompt ‘alleen per ongeluk…. Maar dat telt niet zeker?’
Dat is de eerste keer dat Chris me eerst sprakeloos aan keek en toen zijn gezicht achter zijn hand verstopte omdat ie in de lach schoot.
Inmiddels als hij vraagt of we iets al gedaan hebben zegt ie veelal ‘bewust’ erbij.
Ik ben dan wel een soort van dressuurruiter, maar al mijn paarden, nou ja alle paarden behalve Sam, kunnen ook een leuke sprong maken. Toen we dat met Rêve deden, ging dat heel goed tot we ons misrekenden en Rêve ietwat in de war over de balk stond en mijn man even niet goed wist wat te zeggen terwijl ik bijna van het paard rolde van het lachen.
Ook op wedstrijd gaat bij ons echt niet alles perfect of volgens plan. Ik kies de titel ‘harmonie in chaos’ niet zomaar.
Sam schudde met zijn smalle hoofdje en kleine oortjes het hoofdstel uit (gelukkig wel na de proef, maar het scheelde niet veel.
En zowel Rêve als Joy zien de witte hekjes meer als uitdaging dan suggestie.
toen het met Rêve misging, werd er al wat geplaagd. Maar toen haar zoon op zijn 1e wedstrijd ook een sprongetje meenam, was het hek natuurlijk van de dam. Er werd me zeg maar gevraagd of ik niet liever jumping wilde gaan rijden. 
Op wedstrijd gaan, is met mijn hersenletsel een beetje extra planning maar je kan niet alles plannen.
zo weigerde Sam, die normaal alleen te laden is, ineens de trailer op te gaan. Natuurlijk vlak voor een kampioenschap besloot Sammeke liever thuis te blijven. Eindresultaat: manlief kwam helpen laden zodat ik mee kon lopen, om zes uur in de ochtend, in zijn boxershort. Als je jaren met een paard op wedstrijd gegaan bent, dan wil de macht der gewoonte wel eens overnemen. Toen Reve de tweede keer mee op wedstrijd ging was ik even niet helemaal er bij en zei ik uit gewoonte ‘laat maar los.’ (Let wel. Rêve is een bulldozer die eigenlijk nog wel wat begeleiding nodig had.
)Ze schrok terwijl ik een wat bevriende concullega’s passeerde en ik bromde ‘Sam wat doe jij …. Oh sh*t… Verkeerde paard!!!’
Beide dames schoten in de lach, maar riepen wel nog na of ik hulp nodig had.
Rêve deed het vrij goed, dus ik riep terug ‘vang haar even op als ze zonder me terug komt. Gelukkig was dat niet nodig en liep Rêve vanaf toen gewoon zonder begeleiding naar de pistes.
Dit is slechts een handjevol momenten die niet volgens plan liepen.
Het is oké om niet insta-perfect te zijn…
het kan niet in 1x perfect. 
al begin ik me zorgen te maken om mijn vingers. 
