Geplaatst Sport
Als kind had de Amerikaanse paradressuur-amazone Rebecca Hart moeite om verder te kijken dan dat wat haar beperking, erfelijke spastische paraparese, haar weerhield te doen in vergelijking met andere kinderen, en dat was een heleboel. De progressieve ziekte had invloed op haar spieren en haar wervelkolom vanaf het midden naar beneden. Dit zorgde voor problemen met haar balans, coördinatievermogen en kracht. Hoeveel ze ook de lichamelijke vrijheid wilde hebben die ze zag bij haar klasgenoten, haar boer en zus zonder handicap en de andere kinderen in haar buitenschoolse opvang, haar lichaam stelde haar aspiraties al snel op de proef. “Ik wilde net zo zijn als alle anderen”, zegt Hart. “Ik probeerde dansen en turnen, maar met mijn beperking pakte het nooit goed uit.”
Diepe teleurstelling, dat was in die tijd voor Hart de enige manier om over haar beperkingen na te denken. Haar beperking hield haar weg van de dingen die ze wilde doen en hoe ze gezien wilde worden. Voor een competitief kind met een eigen wil was die tegenstelling, tussen haar brein en haar lichaam, giftig. “Ik was als kind boos op mijn beperking”, vertelt ze. “Ik had door het leven heen nog niet geleerd dat het feit dat ik uniek ben, ook mijn kracht kan zijn.”
Toen zij als 10-jarige tijdens een familievakantie op een pony mocht rijden, bloeide een plotselinge interesse voor paarden op. Haar ouders, die niet uit de paardenwereld komen, luisterden daarnaar. Hart vertelde hen dat ze wilde paardrijden en dat ze dat ook serieus wilde doen. Ze wist, nog voordat ze was begonnen, dat ze paarden wilde voor de sport en niet alleen voor het plezier.
Maar het was midden in de jaren ’90, in Pittsburgh. De ouders van Hart, Sue Dobson en Terry Hart, hadden moeite om een trainer te vinden die aan de slag wilde met hun dochter, die net haar passie had ontdekt. Uiteindelijk benaderden ze Ray Herhold van de Hobby Horse Farm in Fairfew, Pennsylvania. Hij was een trainer van springruiters, Rebecca herinnert hem liefdevol als ‘van de ouder stempel’. De traditionele paardenman was totaal niet ontmoedigd door de diagnose van zijn nieuwe ruiter. “Ik werd bij andere stallen afgewezen, omdat zij geen les wilden geven aan een leerling met een beperking”, legt Rebeccca uit. “Zij zeiden ‘nee, daar zijn therapeutische programma’s voor. Wij doen niet aan sport met een ruiter die een beperking heeft’. Ray was de enige in de regio die het een kans wilde geven.”
Haar eerste dagen in het zadel waren de basis, waarin er uitgezocht werd wat ze kon voelen en hoe ze het manegepaard hulpen kon geven, zonder gebruik te maken van de typerende been- en zithulpen. Door deze ervaringen veranderde de manier waarop ze tot op dat moment over haar lichaam dacht, volledig. “Paarden werden echt gelijkwaardig voor mij, omdat het hen niet uitmaakte dat mijn benen het niet deden, en ik kon het net zo goed als de kinderen zonder beperking”, legt ze uit. “Als kind was dat een heel belangrijk moment om in het reine te komen met jezelf. Een moment van realisatie: ‘hey, ik ben anders, maar dit kan ik wel’. Ik herinner me dat ik op Seaweed reed, een kruising Appaloosa met Quarter Horse en ik voelde me de koningin van de wereld”, vervolgt ze. “Dat was hét moment, en met de ondersteuning van de geweldige mensen om me heen, kon ik een start maken met het in het reine komen met mijn handicap. Het is een proces dat nog steeds loopt, maar dat moment was de doorbraak.”
Noch Herhold, noch zijn manegepaarden, leken bezorgd over wat Rebecca niet kon. Wat ze wel kon, dát deed ertoe. Zijn ruiters zonder beperking leerde hij rijden zoals hij deed en de signalen na te bootsen die zijn paarden verwachtten. Met Rebecca moest hij een nieuw pad uitstippelen. Herhold kon haar helpen om zichzelf te voelen, maar uiteindelijk kon alleen Rebecca hierin de leiding nemen. “Hij moedigde mij aan om mijn eigen hoofd en trucjes te gebruiken”, legt ze uit. “Hij denkt: ‘ik weet niet wat jouw lichaam kan, de enige persoon die dat echt weet, ben je zelf’. Hij maakte altijd een punt: ‘jij moet dit uitzoeken. Ik ben hier om jou te ondersteunen, maar alleen jijzelf kan dit doen’.”
Rebbecca moest leren om haar communicatie met de paarden volledig los te laten en daarna het plaatje weer in elkaar te zetten op haar eigen manier. Ze paste de traditionele hulpen aan, zodat deze werkten voor haar lichaam. Toen ze bijvoorbeeld leerde galopperen, kon ze bijvoorbeeld haar buitenbeen niet gebruiken. In plaats daarvan ontwikkelde ze een meer subtiele hulp. Ze leerde hoe ze haar rug kon beïnvloeden, om zo haar heup te bewegen als hulp om te galopperen.
Deze nieuwe vaardigheid, de mogelijkheid om de communicatie te verkleinen tot aan de kern, werd de nieuwe superkracht van Rebecca. Ze kon niet vertrouwen op wat haar trainer wist, of zelfs wat de paarden wisten. Ze moest kijken naar iets dat nog zachter was, een band opbouwen met haar paard, op zichzelf en haar lichaam vertrouwen –het lichaam waar ze voorheen nog zo teleurgesteld in was. “Ik heb niet de conditie om het te kunnen forceren”, zo stelt ze over haar rijden. “Ik moest er echt werken aan de ‘taal’ die ik gebruikte om te rijden. Ik denk dat elke pararuiter dat heeft, omdat we ons lichaam niet volledig kunnen gebruiken. Ongeacht wat de beperking is, je moet een eigen unieke ‘taal’ ontwikkelen met het welk paard waar je dan ook maar op rijdt, en het dier moet deze ook begrijpen. Ik denk dat het ook een bevrijdende ervaring is, want het is communicatie en begrip, een soort kernelement.”
Toen ze vorderde, beloonden de paarden haar door te lopen zoals ze dat zouden doen bij elke andere ruiter. “Er is feitelijk iets medisch gedocumenteerd dat ‘magisch denken’ heet. Het betekent dat als je een kind met een beperking bent, en je trekt bijvoorbeeld een turnpakje of balletschoenen aan, dat je beperking dan ineens weg is”, legt Rebecca uit. “Het universum zal dat snel doorbreken, omdat het overduidelijk niet werkt. De paarden zorgen dat het wel werkt. Ik kon zelf een rijbroek aantrekken en een cap opzetten, ik deed het anders, maar ik kon het net zo goed.”
Paarden zorgen ervoor dat die magie voor Rebecca echt werd. ‘Net zo goed’ kunnen rijden als de andere leerlingen, dat werd haar motivatie. Zo kwam ze in de stroomversnelling die uiteindelijk leidde naar de hoogtepunten in haar carrière: deelnemen aan vijf Paralympische Spelen, waar ze haar land hielp om in 2021 voor het eerst op het podium te eindigen. In 2024 kwam uiteindelijk haar grootste succes: ze bracht individueel- en teamgoud mee naar huis uit Parijs.
Haar pad verkennen
Haar oudere zus, Katie Hart, twijfelde soms wel eens of Rebecca’s interesse in paarden niet gewoon een ‘coole hobby’ was. Maar een reisje naar Georgia in 2000, waar Rebecca was uitgenodigd om deel te nemen aan een dressuurclinic en te kijken naar de selectiewedstijden voor Paralympische Spelen in 2000, maakte duidelijk hoe serieus de tiener dacht over paardrijden. “In mijn herinnering was dat de eerste keer dat ze zoiets van: ‘dit is echt. Ik ga dit doen. Ik ga hiermee naar de Olympische Spelen’,” zegt Katie. “In die tijd had ik schaatslessen en ik had zoiets van ‘yeah, ik word ook een olympier!’. Nu realiseer ik mij dat er een wereld van verschil was qua in hoe wij allebei dingen ervaren hebben.”
Tot aan dat moment reed Rebecca met Herhold in het springcircuit, ook bracht ze haar eerste paard uit, een eigenzinnige Arabier met de naam Eli. Het paard had er een handje van om plotseling om te draaien en haar uit het zadel te werpen. Maar op de terugweg van de reis naar Georgia, kon ze die dressuurles niet uit haar hoofd krijgen. “Dat was voor mij de aanleiding om te zetten: ‘weet je wat? Ik wil gaan voor de topsport en in het team komen voor 2004’,” vertelt Rebecca. “Ik vertelde dat aan mijn ouders, als 15-jarige, op de weg terug naar huis vanuit Georgia, en zij zeiden: ‘natuurlijk lieverd, we hebben echt geen paard en je hebt pas één dressuurles gehad. Maar je kunt zeker wel naar de Olympische Spelen over vier jaar’.”
Hoe onwaarschijnlijk dat doel op dat moment ook leek, Rebecca zette zich in om een realistisch pad naar de spelen uit te stippelen. In Georgia kwam ze in contact met paradressuurtrainer Linda Fritsch, die is gespecialiseerd in het trainen van ruiters en paarden vanuit haar boerderij in South Bend, Indiana. “Ze zag Eli en mij en zei: ‘weet je, hebt behoorlijk indrukwekkende vaardigheden. Waarom kom je niet naar mijn boerderij in Indiana, geeft het een kans en kijkt wat er gebeurt?’,” legt Rebecca uit.
De tiener bleef tijdens het schooljaar haar rijlessen thuis volgen, maar begon tijdens de zomervakantie als stagiaire bij de boerderij van Fritsch. Omdat zij zichzelf lang als een springruiter zag en een weerstand had tegen dressuur, was ze verrast hoe goed dressuur bij haar paste. Als beginner werd ze verliefd op de taal van het rijden en ze realiseerde zich dat dressuur voor haar een manier was om die taal verder aan te scherpen. “Dressuur is zo mentaal en zo technisch”, vertelt ze. “Ik ben gefascineerd door taal en in de paardensportgemeenschap is een universele taal, het zijn de hulpen die je gebruikt. Maar elk paard heeft zijn eigen afzonderlijke dialect, dat je moet leren voor dat individuele paard. Dat was wat mij greep: hoe subtiel het kan zijn, en hoe diep de band met je paard kan zijn”, vervolgt ze. “Dat was zo fascinerend, omdat het mij de analytische kant van mijn hersenen liet aanspreken.”
Bij Fritsch kon Rebecca op ‘echte dressuurpaarden’ rijden en haar vaardigheden en zit verbeteren. Ze begon succesvol in nationale paradressuurwedstrijden uit te komen en ging het paard Lego leasen, met als doel om met hem uit te komen op de spelen van 2004 in Athene. Rebecca stond op de drempel naar volwassenheid, op het punt om de high school af te ronden en ze besloot dat haar toekomst in de paarden lag, toen ze hoorde dat ze niet in het team zat voor 2004. Maar de selecteurs vroegen haar om de eerste meereizende reserve te worden en ze sloot zich aan bij het team tijdens hun trainingskamp in Europa. “Ik had zoiets van: ‘weet je, ik ben hier nog niet mee klaar. Ik had nog wat onafgemaakte zaken’,” aldus Rebecca.
Tijdens de reis naar de andere kant van de oceaan werd het paralympische doel van Rebecca bekroon met een heel grote kans. Ze was paardloos tijdens het trainingskamp, toen Rebecca Eisner haar op haar paard Norteassa liet rijden. Het dier had als stalnaam ‘Pippin’, hoewel ze beter bekend stond als ‘Hellion’, zo leerde Rebecca Hart later. “Hij was erg ondeugend voor ruiters zonder beperking, de reden was onbekend”, vertelt ze. “Maar toen ik op hem ging rijden, had hij zoiets van ‘ik heb je’.” Ze voelde onmiddellijk een band met hem, zoals ze nog nooit met een ander paard had gevoeld. Toen ze opgroeide, hadden haar ouders niet de financiële middelen om haar te steunen, behalve voor haar wekelijkse lessen en haar kleine Arabische ruin. Maar ze pleegde onmiddellijk een internationaal telefoontje naar huis met een hele grote vraag. “Ik stond ingeschreven bij Penn State University”, vertelt ze, “en ik zou direct na de paralympics gaan starten. Ik pleegde een telefoontje naar huis en zei: ‘pap, ik beloof je plechtig dat ik doorga met school en collega, maar mag ik alsjeblieft een souvenir meenemen naar huis?’. Hij zei: ‘o, mijn god. Heeft het vier benen en een vacht?’.” Rebecca’s ouders gingen akkoord, namen een tweede hypotheek op hun huis om het geld bij elkaar te krijgen om Pippin te kopen en over de Atlantische Oceaan mee naar huis te nemen. “Mijn vader gaf aan dat hij dit wel wilde doen en dat hij wilde dat ik dat deed, maar dat hij niet de mogelijkheid had om dit nog eens te doen”, zo legt ze uit. “Dat paard bleek later de aanleiding waardoor de loopbaan kon beginnen tot waar ik nu ben.”
Toen Rebecca thuiskwam met Pippin, begon ze een dubbelleven als student en dressuuramazone. Ze trainde met Missy Ransehousen, destijds de bondscoach paradressuur, bij Blue Hill Farm in Unionville, Pennsylvania. Intussen volgde ze ’s nachts lessen bij de plaatselijke campus om zo haar graad in bedrijfskunde en boekhouding te halen. Om de eindjes aan elkaar te knopen, werkte ze als barista bij de Starbucks, en deze baan heeft ze nu, 16 jaar later, nog steeds. “Als ik er nu op terugkijk, vraag ik me af waar ik de energie vandaan haalde -misschien was het wel al die cafeïne bij Starbucks-, ik weet het echt niet. Ik opende de zaak, dan ging ik naar de stallen, daarna volgde ik in de avonduren nachtlessen, en dat alles terwijl ik ook nog trainde en wedstrijden reed”, zo vertelt ze. “Het was een gekkenhuis, maar het werkte wel allemaal.”
In 2008 wierpen haar lange dagen vruchten af, toen zij met Pippin in het Amerikaanse team kwam voor de Paralympische Spelen in Beijing. De paardensport vond plaats in Hong Kong en dit was een van haar eerste ervaringen met een verre reis. “Tot op de dag van vandaag was dit waarschijnlijk een van de ruigste ervaringen in mijn leven, omdat ik nog zo groen en jong was toen ik in dat eerste team kwam”, zegt ze. Haar zus Katie vloog naar Hong Kong om Rebecca te steunen en aan te moedigen tijdens haar eerste spelen. Dit zou later een ritueel worden voor de zussen. Katie herinnert zich dat ze vanaf de tribune de Kür van Rebecca een ‘nagelbijter’ vond. Ze stond lang op een veelbelovende derde plaats, voordat ze uiteindelijk net naast het podium belandde op de vierde plek. “Dat was voor mij echt een memorabel moment van die spelen, zelfs al werd het geen medaille”, vertelt Katie. “Het was een bijzondere realisatie voor mij: ‘wow, ze kan dit echt’. Niet dat ik eerst niet in haar geloofde, maar juist dat maakte het echt om te zien dat ze bij haar eerste poging op de spelen er al zo dichtbij zat.”
Rebecca’s debuut in Hong Kong was precies dat: het begin van een lange loopbaan binnen het Amerikaanse team. Ze kwam opnieuw in het team in London in 2012, in Rio de Janeiro in 2016 en in Tokio in 2021. Daar eindigde het Amerikaanse team voor het eerst op het podium: ze pakten brons. Met elke olympische cyclus omarmde ze haar rol, niet alleen als amazone, maar ook als ware ambassadeur van de paradressuur. “Ze is gewoon zó thuis in zoveel verschillende aspecten van hoe het is om amazone te zijn, paralympiër en atleet”, vertelt Katie. “Het is voor haar persoonlijk zo’n belangrijk deel van haar leven, en het maakt echt uit dat er een publiek element in zit. Daar straalt ze die energie ook uit naar andere mensen en betrekt hen er ook bij.”
Rebecca wijdde haar leven zoveel meer aan de sport, zo verhuisde ze naar Wellington in Florida om daar het hele jaar rond te kunnen trainen met Jennifer Baumert en Kjesten Elliott. Haar werk bij Starbucks staat ook toe dat ze haar intensieve schema als wedstijdruiter aanhoudt. Ze staat ingeschreven in het Elite Athlete Program van het bedrijf, deze geeft haar een toelage voor wedstrijden en zorgt ervoor dat haar baan behouden blijft als ze een tijdje weg is voor wedstrijden. Sinds haar eigen leven samenkwam met haar sportambities, werkt Rebecca harder dan ooit. De wekker gaat vaak rond 3:30 uur, om de Starbucks te openen. Na haar vroege dienst als barista volgt nog meer werk: paarden voeren, verzorgen, stalklusjes doen en rijden. “Ze is echt de hardst werkende persoon hier aanwezig”, vertelt Elliott over het niet aflatende schema van haar leerling. “Ze komt niet naar de stal om te rijden. Ze komt naar de stal en doet alles voor de paarden, ze is echt geen prinsesje.”
Rebecca vertelt dat haar hands-on benadering van de verzorging van paarden haar op het lijf geschreven is. Het is een deel van het horsemanship-ethos dat ze in het begin van haar rijden ontwikkelde, bij Herhold’s boerderij. Daar deed ze stalklussen in ruil voor lessen. Ze ontdekte daar een voordeel van die levensstijl dat haar hele loopbaan al met zich meedraagt. “We waren geen paardenfamilie en hadden niet de financiële middelen daarvoor”, vertelt Rebecca. “Ik moest werken om de lessen te verdienen, dus besteedde ik veel tijd aan het leren hoe je een paard verzorgd, tijd met ze doorbrengt buiten de stal, uitmesten, emmers schoonmaken, enzovoorts. Dat hielp mij echt om een band te ontwikkelen naast het paard en dat vertaalde zich volgens mij ook weer met de band die je hebt als je op het paard zit.”
Voor een ruiter die het belangrijk vond om haar band met elk paard te koesteren, moest de meest betekenisvolle band tussen mens en paard nog komen.
Floratina en het ‘sprookje’ in Parijs
Aan het begin van 2023 kwam Floratina in het leven van Rebecca, een nu 16-jarige Hannoveraanse merrie van Fidertanz 2 uit de merrie Rubina, van Rubin Royal OLD. Ze was toen niet op zoek naar een nieuwe partner op vier benen, tot haar telefoon ging. “Een vriend belde me op en zei: ‘ik heb een paard voor je’.” vertelt Rebecca. “Waarop ik reageerde met ‘ik ben eigenlijk niet echt op zoek’. Toen zei zij: ‘het is Flora’. Mijn reactie was: ‘ik ben er over 10 minuten. Ik trek nu mijn laarzen aan’.” Rebecca kende ‘Flora’ uit de gemeenschap in Wellington. Ze was al heel lang onder de indruk van de merrie, maar op haar rijden zorgde voor een heel nieuw inzicht in het brein van een paard. “Ze was het slimste, het meest intelligente paard waar ik ooit op heb gereden”, vertelt ze over haar eerste rit op Flora, die op haar beurt nog nooit eerder door een paradressuurruiter was gereden. “Als we het hebben over talen en dialecten, dan zweer ik dat de merrie Engels spreekt. Ze heeft het zo snel door.”
Rowan O’Riley, die Rebecca al heel lang sponsort, zag ook gelijk de connectie tussen de combinatie. Na een korte, succesvolle proefperiode kocht O’Riley de merrie als belofte voor de Paralympische Spelen van 2024. Elliott, die Rebecca al sinds 2021 traint, wist ook dat ze een match hadden die haast onverslaanbaar zou zijn. “Flora is een eenhoorn”, vertelt Elliott. “Ik bedoel: Rebecca is een super ruiter, ik heb haar verschillende paarden zien rijden, maar Flora is gewoon het meest bijzondere dier. We hebben haar nog nooit gelongeerd. Er was geen wedstrijd waarbij ze niet gewoon kon opstijgen en vol vertrouwen op haar kon rijden.”
Rebecca, Flora en Elliott reisden aan het eind van het voorjaar van 2024 naar Europa om in aanloop naar de paralympische selectie wedstrijden te rijden en te trainen. De combinatie domineerde de wedstrijden in Grade III bij CPEDI’s in Fontainebleau (Frankrijk), Mannheim en Hagen (Duitsland) en werd gekozen om de Verenigde Staten te vertegenwoordigen in Parijs. Dit deden ze samen met Fiona Howard met Diamond Dunes, Kate Shoemaker met Vianne en Roxanne Trunnell met Fan Tastico H. Rebecca noemde de aankomst van het team op de paralympische locatie in Versailles ‘een sprookje’. De locatie was beeldschoon, er was veel en enthousiast publiek en de hele sfeer gonsde. Dit was perfect voor Rebecca, die altijd een geduchte concurrent was, het zou een verhitte strijd worden.
“We hadden allemaal goede hoop. Er waren bepaalde verwachtingen, die wat druk op de ruiters legden, maar ook zorgden dat je net een beetje dieper gaat en er een beetje meer voor gaat vechten”, legt ze uit. “De concurrentie was volgens mij hevig en het is haast alsof het nog meer betekenis krijgt als je je een soort van ingraaft en op de juiste plek bovenkomt. Ik moest echt elke dag een persoonlijk record rijden om het goud te winnen.” Het moment dat ze haar eerste goud won, in de individuele proef waarmee de paradressuurcompetitie begon, was zoveel mooier omdat ze wist dat Katie toekeek, net als ze dat deed tijdens alle eerdere spelen van Rebecca. Op de tribunes hield Katie zich nog maar net overeind. Ze zat tussen de andere toeschouwers en zag haar zus eindelijk individueel goud winnen na jaren van inzet. “Ik werd super emotioneel, zat te huilen op de tribune en probeerde niet te schreeuwen, want de organisatie wilde dat het publiek niet schreeuwde tijdens de paardensportevenementen. De paarden vonden lawaai niet leuk”, herinnert Katie zich lachend. “Maar ik zag dat de mensen die rondom ons zaten naar me keken met een blik van ‘gaat het wel goed?’. Ik zei toen: ‘dat is mijn zus!’ en toen werden ze ook allemaal heel blij en opgewonden.”
Katie manoeuvreerde door de menigte om haar zus te bereiken. Rebecca herinnert zich deze reunie als bijna net zo intens als het in ontvangst nemen van haar medaille op het podium. “Mijn zus is echt geen knuffelaar, maar na het winnen van het goud kreeg ik de beste knuffel van Parijs ooit”, vertelt Rebecca. “Ik huilde hysterisch, niet alleen vanwege de gouden medaille, maar gewoon vanwege deze geweldige knuffel. Ik had echt zoiets van: “o mijn hemel, ik heb het gemaakt, ik heb het gedaan”, vervolgt ze.
Rebecca zou twee keer individueel goud winnen en het Amerikaanse team helpen aan de teammedaille. Maar in de momenten voorafgaand aan haar laatste paralympische proef, de Kür op Muziek, maakte ze een fout: ze keek naar het bord met de standen. Normaal gesproken geeft ze er de voorkeur aan om niet te weten wat de te verbeteren score is, maar nu begon ze aan haar proef met de wetenschap dat de Nederlandse amazone Rixt van der Horst 83% had gereden. Rebecca had nog nooit boven de 80% gescoord, maar met haar boekhoudkundige achtergrond kon ze snel inschatten waar ze extra punten kon scoren, om zo Van der Horst te kunnen verslaan -en voor de derde keer een persoonlijk record te kunnen verbeteren. Minuten later, toen ze opkeek na het afgroeten en haar score van 83.53% op het scorebord zag opflitsen, kon ze haar emoties niet langer onder controle houden. “Ik was hysterisch aan het snikken”, vertelt ze. Ik was vóór Rixt geplaatst en stak mijn armen in de lucht. Daarna begon ik gewoon te huilen. Ik bleef maar denken aan Ray Herhold, mijn ouders en al die honderden, zo niet duizenden mensen die me hadden geholpen om dat punt te bereiken. Het heeft mij heel veel tijd gekost -zo’n 25 jaar- en iedereen gaf me tijdens dat proces een soort kleine stukjes van zichzelf. Om dan uiteindelijk alles op dat niveau terug te kunnen geven, dat raakte me gewoon.”
Het Amerikaanse team eindigde de spelen op een historische manier, met een wereldrecordscore voor het team en individuele medailles voor Trunnel, Howard en individuele starter Shoemaker, naast de gouden van Rebecca. Maar Rebecca keek ook naar het grotere plaatje en is blij over wat Parijs heeft betekent voor de toekomst van de para-paardensport. Met elke paralympische cyclus zag ze hoe de kwaliteit van de paarden en het rijden -net als de interesse van het publiek- langzaam groeide. Ze vindt het geweldig om te zien dat de sport, die als kind haar unieke vaardigheden bevestigde, nu gewaardeerd wordt op het internationale podium. “Het was zo’n gelijkwaardige ervaring als ruiter met een beperking om te zeggen ‘ja, we hebben net zo hard gewerkt en ons net zo ingespannen als onze olympische tegenhangers’ en om daarvoor te worden erkend, dat is erg belonend en betekent zoveel voor ons”, besluit ze.