Geplaatst Bokt Community
Sommigen van jullie weten dat ik een leerling onder mijn vleugels genomen heb. Deze leerling heeft o.a. Rêve en Sam gereden, en op haar eigen paard begeleiding gehad. Zij heeft een jonge hengst staan die we samen gaan beleren, dus ze wilde graag mijn manier van rijden meekrijgen.
Wie beter om haar dat te laten voelen dan Sam en Rêve? Helaas stootten we wel op wat pech, maar we hebben er het beste van gemaakt en ik probeer haar nu te betrekken bij Joy zijn leerproces.
Wanneer je op mijn paarden rijdt, voel je al snel dat mijn paarden erg snel reageren. Snappen ze niet wat je van ze wil, dan gaan ze stil staan. Zelfs mijn drie jarige al.
Ik rijd door mijn beperkingen enorm veel op zit, dat weet ik, mijn balans en vrijwel al mijn hulpen zijn gebaseerd op het aanspannen van mijn buik en bekken spieren en als ik echt even door wil komen mijn bovenbeen spieren. Voor mij is dat heel normaal en ik zelf heb nog nooit een paard gereden dat daar niet goed op reageerde, zelfs als ze nooit zo gereden zijn.
Na dat mijn leerling een lesje van Sam kreeg, werd het pas echt duidelijk hoe zeer ik met andere spieren werk. Ik pik voor het gemak eerst Sam er even uit om het enigszins overzichtelijk te houden.
De eerste korte pauze kwam er toen ze vroeg hoeveel contact ze mocht nemen… Ik moest nadenken want behalve geen druk is er geen echt fout antwoord. Hoe je de handen zet, bepaalt waar Sam loopt en hoe je met je zit hem naar je hand rijdt, bepaalt of dat lang en laag is of opgerichter. De druk verandert niet. Wel je zit en de aanspanning in je eigen lichaam. We besloten dus met lang en laag te beginnen.
Terwijl mijn leerlinge snel oppikte wat ze moest doen, werd er al wel wat gemompeld over vermoeide spieren.
Nu is Sam 1,48 en haar paard 1,68, dus ik ging ervan uit dat ze daardoor wat meer moeite had. Lichtrijden mee zijn met Sam zijn bewegingen of die van haar eigen paard, is sowieso een enorm verschil.
halfhartige lichtrijden.
Het merendeel van de les op Sam was haar vragen om te voelen… Voel zijn lijf, voel zijn beweging en laat je meenemen…. Verander enkel iets aan jouw aanspanning als je ook wat anders van hem wil. De rest was korte uitleg over hulpen zoals bekken wat aanspannen om te verzamelen, benen lang (en dus je bovenbeenspieren los) als hij in dezelfde gang moest blijven. Verder werken we veel aan een stabiele houding: op je kont zitten en ín het zadel, niet óp het zadel. Ik zit veel door, dus dat mocht ze ook oefenen. Ook hier weer: voel het ritme en laat je meenemen. Niet klemmen, want dan duw je jezelf uit het zadel, niet staan want dan voel je hem niet meer. Zitten en je laten mee voeren.
Ze waagde zich zelfs even aan wijken in stap wat bij Sam gewoon even je knie tegen het zadel leggen is en tegelijk wat begrenzen op de buitenteugen (teugel tegen de hals leggen). In het midden van je zadel blijven zitten, want als je meer druk geeft op 1 zitbeenknobbel, biedt hij je elke zijgang aan die hij kent.
en als dat geen duidelijkheid geeft, gaat ie stil staan en kijkt achterom met een blik die alleen als veroordeling te interpreteren is. All mijn paarden leren ‘ho’ als ze iets niet begrijpen. Liever een paard dat stopt, dan eentje die gaat rennen en zijn eigen adrenaline op bouwt.
Sam en mijn leerlinge waren snel vertrokken en ze hebben fijn samen gewerkt. Toen mijn leerlinge uit stapte grapte ze wel over hoe ze spieren gevoeld had waarvan ze niet wist dat die er zaten.
De dag er na kreeg ik een appje dat zowat alles pijn deed van buikspieren, bekken en bovenbenen.
De dag er na besloot ze even rustig aan te doen.
Sam besloot helaas flink gek te doen op weide en zijn pees was terug dik, waardoor de planning veranderd moest worden. Uit voorzorg heb ik Sam terug stil gezet en zijn we bezig met speciaal beslag voor hem. Als dat ‘pakt’, wil ik in het voorjaar eventueel nog eens proberen, maar ik wil hem niet stuk.
Omdat ongelukken nooit alleen komen draaide dat uit op een korte stap-les op Rêve, waar ze eveneens spierpijn aan over hield.
Helaas trapte Rêve zo hard naar een hoornaar die haar gestoken heeft, dat je letterlijk een ‘knik’ hoorde en dat bleek later volgens de DA haar bekken spier te zijn die ze flink geforceerd had. Toen zat ik zonder leerpaarden, want Joy is bizar braaf maar moet zelf nog de basis leren en heeft op dit moment nog een zelfzekere ruiter nodig.
Van daaruit werd het dus vooral theoretisch. Ik leg haar uit hoe ik Joy af richt. Hetzij met filmpjes, hetzij als ze er bij is, en ook waarom ik bepaalde dingen aan pak of juist laat voor wat ze zijn.
In die gesprekken en ook met de ervaringen met Rêve en Sam (op Rêve heeft ze twee keer gereden) kwam wel heel erg naar voren dat zij dit nooit geleerd had.
Dit vind ik best zonde, want juist door zoveel van uit mijn zit te doen, heb ik heel veel stabiliteit op het paard gekregen en voel ik vaak ook wat ze gaan doen voor ze het zelf beslist hebben.
Wanneer mijn paarden voorwaarts moeten, gaat dat in het begin op de kuit, dat bouw ik ‘af’ naar gewoon beide kuiten aanleggen zonder druk. En tot slot wordt dat enkel het aanspannen van mijn bovenbenen en zijn mijn kuiten terug vrij voor andere hulpen.
De afgewerkte galophulp is 1 been wel ‘op’ de singel en 1 er achter zoals vrij standaard maar als ik ze voor elkaar heb zoals ik wil, wil ik geen druk moeten geven. De ligging van de benen is de galophulp. Geen druk nodig. Dit is ook puur met de changementen in gedachten. Hoe minder ik moet doen voor de galop aansprong hoe kleiner je de hulpen krijgt voor de changementen.
Zijgangen rijd ik vrijwel allemaal met mijn bovenbenen en zit. Ik ‘draai’ mijn bekken voor de buiging en geef lichte druk met mijn bovenbeen als de hulp om opzij te gaan. Eens in de zijgang, valt de druk weg en houd ik de buiging op mijn bekken tot ze recht moeten. Dat gaat opnieuw via een klein kneepje met het bovenbeen.
Tempowisselingen zijn helemaal simpel. Wil ik ‘ruimer’, dan laat ik me meer meenemen en maak mijn been wat langer dat ik zeker geen spanning in mijn lies heb. Wil ik verzamelen, ga ik dieper in mijn zadel zitten en kantel mijn bekken. Eventueel span ik even die lies op, maar dat is eigenlijk al een ophouding voor mijn paarden. Zeker in het begin gaan die hulpen ook gepaard met stemhulpen, omdat ik zo snel mogelijk af wil van ‘druk’.
Omdat ik eigenlijk zoveel hulpen met mijn zit geef, heeft lichtrijden zelden mijn voorkeur. (Nog iets wat mijn leerlinge flink wat conditie bij bracht op korte tijd.) Wanneer ik moet lichtrijden, voel ik me blind en gehandicapt.
je zal ook vaak zien dat míjn lichtrijden maar halfhartig is. Net genoeg om het geen doorzitten te noemen. Zodra ik het gevoel heb dat een paard niet helemaal snapt wat de bedoeling is, ga ik doorzitten. Dan voel ik nl de rug, hun ritme, waar ze spanning zit en kan ik veel sneller in grijpen. Toen ik de 2e keer op Joy ging doorzitten, moest mijn man zich even herinneren waarom ik dat ook alweer doe.
met een halfzijdige verlamming geldt voor mij dat hoe verder het ledemaat verwijderd is van mijn ‘centrum’, hoe minder ik voel en hoe minder controle ik heb.Door te werken met mijn zit en bovenbenen werk ik dus om het probleem van geen gevoel in mijn hand en onderbeen heen.
Omdat ik zoveel doorzit en zoveel werk vanuit mijn zit, zit ik ook heel stabiel. Het ziet er niet volgens het boekje uit vaak, maar ik heb zelden moeite met een paard uit te zitten.
Ik merk daarin al verschil in hoe Rêve reageerde op mijn doorzitten en Joy nu. Gedurende die paar jaar ben ik zo een sterker geworden in mijn ‘core’ en soepeler in mijn bekken, dat Joy totaal niet reageerde als ik ging doorzitten terwijl Rêve als jonkie wel nog verschil liet voelen.
Voor mij fysiek merkt mijn fysio ook hoeveel losser mijn rug en heupen zijn als ik gereden heb, hoeveel minder spanning er in mijn spieren zit. Op deze manier rijden, helpt mij dus niet alleen met mijn verlamming, maar neemt dus effectief een deel spierspanning weg. Voor ik hier zo bewust mee bezig was, vroeg mijn fysio vaak of ik veel gereden had omdat alles vast zat. De laatste twee jaar vraagt ie ‘of ik minder gereden heb dan anders’ wanneer alles vast zit.
Wanneer je natuurlijk je paard zijn of haar beweging wil volgen, heb je daarvoor zelf ook lossigheid nodig. Onbewust ging ik mezelf dus trainen op lossigheid die met mijn necrose/reuma veelal snel verloren gaat.
wat moet er gebeuren, wat kan ik wel en niet en hoe geraken we met die feiten bij wat we willen. 
’ reactie. 
