Geplaatst Bokt Community
Het leven loopt zelden zoals we hopen. De laatste maanden waren voor mij bijzonder zwaar en er komt nog niet meteen rust aan. Terwijl mijn lijf lijdt onder de stress probeer ik alles gedaan te krijgen.
Rêve besloot ziektedagen in te zetten. Je krijgt het niet verzonnen… een trap naar een insect tijdens een proef resulteert in acht weken rust. Ze heeft een spier in haar bekken/rug flink geforceerd. Over acht weken mag ik met haar stappen. Gedurende haar geïmproviseerde vakantie houdt Rêve me op de tippen van mijn tenen door goed gebruik te maken van haar weidegang.
Ik vraag me af of mijn DA dat bedoelde, toen hij zei dat onbelast bewegen alleen maar goed was voor de spieren dus ze moest de weide op.In alle chaos met mijn lijf, de medische problemen, de hengsten, een wissel in ritme omdat mijn man een opleiding volgt waardoor hij meer van huis is, Sam die op pensioen is op mijn grote weide en ik heb momenteel een merrie te gast thuis (ik besloot nl. een protégé te nemen en diens merrie staat nu even thuis om te kijken of ze veilig gereden kan worden.) is er één paard dat me consequent vrede en rust geeft… Mijn Joy..
Met zijn drie jaar en hoe onregelmatig hij getraind wordt, zou je verwachten dat hij nu net het paard is waar je niet echt mee kan ontspannen maar elke minuut met Joy voelt als stilte in een veel te drukke wereld.
Joy is pas van deze zomer zadel-/ruitermak. Zodra hij snapte waar ik naar toe verdween als ik opstapte, was hij razendsnel mee in het spelletje. Joy heeft voor niks of niemand nog tijd zodra ik op stap
, alleen voor mij. Hij leerde zo snel, dat Chris zelfs bewondering voor hem had. Het enige waar Joy even moeite mee had, was galop onder het zadel. Dat ging tegen mach vijf, met wissels om de pas en alleen een handrem. 
Mijn man verzucht dat ik strenger moet zijn en ik houd vol ‘hij is nog niet klaar.’
Het is een punt van discussie tot ik mijn hakken in het zand duw en mijn man vraag om me nu gewoon even te vertrouwen.
manlief kent die toon en besluit me te laten doen. 
Joy ‘protesteert’ niet zoals mijn man denkt, hij raakt in paniek en een bang paard leert niets.
De eerste doorbraak komt er wanneer ik besluit om hem met een lange teugel in galop te laten vallen. Mijn man protesteert even verrast, maar Joy maakt voor het eerst fatsoenlijke galopsprongen…. Manlief besluit daarop om me maar effectief te vertrouwen met mijn puppie-paard. Nog best moeilijk voor iemand die me zo graag wil beschermen.
Door Joy vertrouwen te geven, bouwt hij zelfzekerheid op. Hij gaat nog steeds hard, maar hij springt goed aan. We leggen een balkje voor hem neer om hem wat afwisseling te geven binnen zijn mentale grenzen en in zijn enthousiasme voor het balkje lijkt ie te vergeten dat hij onzeker wordt van galopperen.
van daaruit kan ik met hem gaan werken. Nu heb ik een paard onder me dat open staat voor suggesties. Dat is wat ik wil. Een paard dat genoeg rust heeft dat hij na kan denken over zijn antwoorden, want dat is wat paardrijden is: vragen stellen en antwoorden krijgen.Afgelopen weekend kon ik voor het eerst een echt gesprek met hem voeren in galop. Hij begon zowaar gecontroleerd te galopperen en discussies konden we uit praten.
Mijn man zei ‘hij galoppeerde rustig nu!’
En ik antwoordde gewoon terwijl ik Joy over de hals aaide: ‘nu was hij er klaar voor.’
Mijn man schudt zijn hoofd al glimlachend. Hij moet nog steeds wennen aan 41kg die werkt met wat ze heeft en dus met omwegen werkt.
Ik vind het erg belangrijk om te durven zeggen ‘hij is er nog niet klaar voor mentaal’. Fysiek mogen ze het dan wel kunnen, want Joy heeft fysiek veel kracht en balans getoond over de hele lijn. Als ze mentaal blokkeren, dan komt het er gewoon niet uit.
Wanneer mijn paarden duidelijk moeite hebben met iets, of dat nu fysiek of mentaal is, zoek ik een andere benadering. Soms kan dat betekenen dat ik het een tijd niet vraag, soms is het zo simpel als een balkje neer leggen en ‘profiteren’ van het feit dat ze op iets anders focussen.
Soms is het een aantal passen terug doen en voelen vanaf waar ze beginnen te twijfelen… Omdat ik mijn paarden liever niet push, zit ik regelmatig zelfs dingen op te schrijven om wat ik voel om te zetten in iets waar ik over kan sparren met anderen. Een frisse kijk kan soms wonderen doen.
en liefst met droog weer want de camera houdt niet van regen. 
