Sport
Ingezonden door een Bokker
Zeven keer paralympisch goud winnen, dat is een hele prestatie. Michèle George (50) deed het. De amazone uit Waregem (België) werd in Parijs voor de zevende keer paralympisch kampioen door goud te winnen in de kür op muziek met een score van 81,470%. Ze veroverde ze al eerder in Londen (2012), Rio (2016) en Tokio (2021) drie paralympische titels.
Best of 8
Best of 8... de naam van haar paard voorspelde het al: Michèle George wist met de 14-jarige merrie de finale met acht startende combinaties te winnen. Regine Mispelkamp uit Duitsland en Highlander Delight’s eindigden op de tweede plaats met 79,555%. De derde plaats was voor Sophie Wells uit Groot-Brittannië en LJT Egebjerggards Samoa (75,445%).
Best of 8 mag na de Spelen van haar sportief pensioen gaan genieten. “Het was allemaal zeer emotioneel. Voor mijn paard waren het de laatste Spelen. De merrie is ondertussen 14 jaar, dus tijdens de Paralympische Spelen van Los Angeles in 2028 zal ze er niet meer bij zijn. In andere competities zal ze wel nog aantreden, want ze is nog te jong om helemaal te stoppen. Ze heeft het fantastisch gedaan en alles gegeven. Met zo’n palmares kon ze hier in schoonheid afsluiten.” George voegt er nog lachend aan toe: “mensen die dit lezen, mogen me altijd bellen”.
Geen extra druk
Michèle George voelde geen extra druk om deze prestatie te leveren. “Ik denk niet aan de medailles of punten, maar focus me gewoon op mijn proef. Ik had wel wat stress voor de combinatie van het publiek en de muziek, want dat hebben we zelf niet in de hand. Van zodra ‘Best of 8’ de piste opkwam, voelde ik haar groeien. Ik wist meteen dat ze er veel zin in had en ze samen met mij wou dansen. Het was gewoonweg magisch.”
Michèle kan het nog niet echt geloven, dat ze nu haar zevende paralympische titel heeft binnengehaald. “Het was ongelooflijk. Ik heb even tijd nodig om dit allemaal te laten bezinken. Om eerlijk te zijn, besef ik het nog niet. Dat zal pas beginnen binnen enkele dagen, wanneer de storm is gaan liggen. Ik mag ergens toch een beetje fier mag zijn op mezelf. Maar ik wil ook nog even het belang van mijn paard onderstrepen. Dressuur is een teamsport: we hebben elkaar nodig. Zonder haar stel ik niets voor en ben ik niet meer diezelfde Michèle George.”
Passie en liefde
De medailles zijn niet vanzelf aan komen waaien, er moesten de nodige offers worden gebracht. “Mijn dochter is hier aanwezig en was dagelijks bezig met het paard. Ze stond elke ochtend heel vroeg op en bleef de hele dag bij het paard, zodat ze zich niet alleen voelde. Het lijkt van buitenaf misschien allemaal evident, maar er komt héél veel bij kijken. Veel training, maar ook veel passie en liefde.”
Gebruikte bronnen:
