Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 30-06-24 15:44

Ruiter Chris Talley stipt pridemaand aan: ‘jouw leven doet ertoe'

Geplaatst door de TopicStarter: 30-06-24 15:44

Afbeelding ter illustratie. Foto: Marlies Trap Fotografie

Elk jaar, als 5*-eventingruiter Chris Talley zijn kalender omslaat naar juni, maakt hij een statement door iets op zijn sociale media-kanalen te posten dat gerelateerd is aan de LHBTI+ Pride Month.
“Ik wil dat mensen die hetzelfde doormaken als dat ik ooit deed, weten dat er een veilige plek voor hen is”, legt Talley uit. “Heel veel tijd gaat op aan ons leven met de paarden. Ik doe dat 11 maanden per jaar, totdat juni begint en ik terugblik op de tijd dat ik 14 was. Het aantal mensen dat mij bedankt omdat ze zich echt gehoord voelen, is echt heel speciaal. En dat door het maken van één post op Instagram, iets dat ik al een aantal jaar doe.”

De 30-jarige Talley uit Ocala, Florida, werd in 2019 een begrip in de eventingwereld, toen hij en zijn voormalig renpaard Unmarked Bills de Kentucky CCI5* bij hun eerste poging gelijk uit reden. Talley won toen ook de prijs voor de hoogst geplaatste jonge ruiter en bewees dat dromen soms uitkomen, door hard werken, talent en geluk.

Sinds die sprookjesachtige start van vijf jaar geleden heeft Talley zijn naam blijvend gevestigd als professioneel eventingruiter. Hij brengt jonge paarden uit, start op verschillende internationale niveaus met meerdere paarden en nam met twee paarden deel aan de FEI WBFSH Eventing World Breeding Championships 2023.

Maar voor Talley heeft het veroveren van zijn plaats in de paardensportwereld hem meer opgeleverd dan een beroep. De gemeenschap en de acceptatie van zijn mede-ruiters veranderden tijdens de middelbare school zijn leven en nu wil hij een voorbeeld zijn voor iedereen die kan profiteren van zijn verhaal en steun bieden. The Chronicle of the Horse interviewde hem over zijn verhaal en hoe belangrijk de pridemaand voor hem is.

Kun je vertellen over je ervaringen toen je opgroeide?
Ik wist dat ik homoseksueel was. Ik groeide op in Chester County in Pennsylvania, een relatief kleine stad. Het is een van de grootste paardengebieden, maar ik groeide op een relatief conservatief gezin. Het zal al in mijn hoofd toen ik opgroeide: ik wist dat ik ooit opschudding zou veroorzaken in het gezin. Ik was net als ieder kind dat nog in de kast zit, ik probeerde mijn kijk op dingen en mijn gedachten te veranderen. Ik wilde het niet echt aan mezelf toegeven.

Aan het einde van de basisschool en op de middelbare school was ik het stereotype kind dat gepest werd. Dat was deels omdat ik paardreed. Daarnaast kwam het doordat mensen aannamen dat ik homoseksueel was, omdat ik als man aan paardrijden deed. Het viel mij zwaar toen ik jong was. Er waren mensen die scandeerden naar mij en ik voelde me nooit comfortabel genoeg om ervoor uit te komen.

Ik ging naar school, maar praatte met niemand. Dit speelde vooral op de middelbare school. Ik at mijn lunch op het toilet, ik zat in de bibliotheek zodra ik de kans had. Ik had een paar vrienden op de middelbare school, maar voor het grootste deel van de tijd was dat het leven dat ik moest leven, en niet per se het leven dat ik wilde leven.

Hoe heeft het vinden van een plaats in de paardenwereld jou geholpen?
Bij de eerste grote stal waar ik reed, waren vooral vrouwen en allemaal van mijn leeftijd. Ze zagen mij als een kind dat toevallig heel goed kon paardrijden. Alle andere kinderen op de middelbare school zagen mij als het joch dat op pony’s reed en namen gelijk aan dat ik homo was. Op stal voelde het voor mij voor het eerst alsof ik een groep vrienden om mee heen had die mij als gelijke zagen, zelfs als ik homo zou zijn, wat ik op dat moment nog aan niemand had verteld of aan mezelf had toegegeven.
Ik was 15 toen ik bij die stal ging rijden en het duurde nog tot ik bijna 19 was, voordat ik er bij iedereen voor uitkwam.

Ik voelde mij meer geaccepteerd, het voelde alsof de mensen in de paardenwereld meer mijn soort mensen waren dan de personen op mijn middelbare en basisschool. Ik mocht gaan stagelopen bij de in Amerika wonende Australische eventingruiter Ryan Wood en een van mijn beste vrienden daar was een andere mannelijke ruiter. Ze begonnen het zich allemaal te realiseren en ik begon me meer uit te spreken over mijn homoseksualiteit, maar hun kijk op mij veranderde nooit. Dat was echt wat het voor mij comfortabel maakte om er echt voor uit te komen. Ik begon met deze man om te gaan en gaf aan dat we ‘hele goede vrienden’ waren. Ze ondersteunden me echt hierin en dat gaf mij het laatste zetje om ervoor uit te komen tegenover mijn familie. Op dagen dat ik voor mijn gevoel niemand had om even tegen te praten, had ik nog steeds die groep vrienden. Dat was wat de paardenwereld voor mij zo speciaal maakte.

Het leven op stal was waar ik mij goed bij voelde, mezelf kon zijn en niet gepest werd vanwege het paardrijden of waar ze meteen aannamen dat ik homoseksueel was. Mijn laatste twee schooljaren deed ik online, omdat ik zo klaar was met het naar school gaan en iedereen aan te horen. Ik wilde gewoon het leven leiden dat ik al die tijd al wilde.

Kun je iets vertellen over je coming-out?
Ik wilde niet uit de kast komen omdat ik gepest werd. Ik wilde uit de kast komen toen ik mezelf comfortabel voelde en toen ik voelde dat ik geaccepteerd werd.

Ik moest vriendinnetjes hebben. Dat was een breekpunt voor mij. Ik plaatste dan een plaatje met een vriend en daarna zou ik eten bij mijn moeder. Ze vroeg me dan ‘wie is deze vriend? Is dit jouw vriendin? Of is deze jouw vriendin?’ Ik herinner mij dat ik zat te trillen omdat ik op dat moment wist dat ik moest stoppen met het te verbergen. Ik moest accepteren wie ik was. Het voelde voor mij alsof ik een dubbelleven leidde.

Er waren zeker momenten dat ik dacht ‘ik weet niet of ik geaccepteerd word door vrienden en familie als ik uit de kast kom. Ik weet niet hoe dat eruit gaat zien’. Ik had niet echt suïcidale gedachten, maar ik was wel bang voor hoe het zou gaan als ik niet geaccepteerd werd door familie of vrienden. Voor mensen die niet geaccepteerd worden door hun familie kan het behoorlijk eenzaam zijn.
De eerste paar weken, waarin mijn familie het moest accepteren en er vrede mee hebben, dat waren moeilijke weken. Mijn moeder werkt aan het einde van de straat en normaal brengt ze mij elke dag lunch. Maar gedurende een week bracht ze mij geen lunch. Ik dacht echt: ‘gaat ze nu stoppen met mij een lunch te brengen?’

Maar er zijn kinderen die het nog erger hebben. Toen ik het moeilijk had, had ik gelukkig nog mijn vrienden op stal om op terug te vallen. Ik denk dat dat heel belangrijk is. In het bijzonder in de paardensportgemeenschap, waar ik de mogelijkheid had om terug te vallen op mijn stalfamilie, zij waren er toen ik mensen nodig had om mee te praten.

Mijn familie is geweldig, ze ongelooflijk ondersteunend en accepteren veel, en ze hadden er ook snel vrede mee. Maar je voelt je wel alleen als je daar zit, klaar om voor iedereen uit de kast te komen. Ik snap wel dat veel mensen hier suïcidale gedachten van krijgen.

Waarom post je nu voor de Pride-maand op je sociale media?
Ik probeer mensen te laten weten dat hun leven er toe doet. Dat is meer in algemene zin, dan alleen de pride-maand en de LHBTI+-gemeenschap.

Iedereen weet wel zo’n beetje dat ik homoseksueel ben en neem aan dat ze met mij kunnen praten. Maar als ik het hele jaar door alleen maar posts maak over mijn paarden en hun succes, dan is het waarschijnlijk een van die dingen waarbij mensen er niet per se voor uitkomen en zeggen ‘hey, ik worstel hiermee.’

Als ze dan uiteindelijk een post zien die direct aangeeft dat ze gehoord worden, hun leven er toe doet en ze geaccepteerd worden door de community, geplaatst door iedereen maar ook door een professional, ik denk dat dat mensen aanzet om contact op te nemen. In de maand juni merk ik dat meer mensen ervoor uitkomen en zeggen ‘dankjewel dat je dat geplaatst hebt’ of ‘kan ik met jou praten over mijn ervaringen?’.

Ik probeer er echt voor anderen te zijn. Ik beheer al mijn sociale media zelf, het is wel veel werk. In deze tijd van het jaar zie ik berichten voorbij komen van mensen die hun dank uitspreken en hun situatie uitleggen. Voor mij is het erg belangrijk om de tijd te nemen om hen te antwoorden. Het betekent iets voor hen als zij een rolmodel hebben. Zowel als een professional, maar ook als iemand die in dezelfde situatie heeft gezeten.

Zorgen dat mensen geaccepteerd en gewaardeerd worden, is iets dat we altijd nog beter kunnen doen. Ik maak mij daar elf maanden per jaar schuldig aan. Mijn werk, mijn baan, het zijn de paarden. Ik vergeet het ook nog wel eens. Het zou eigenlijk niet iets moeten zijn wat maar één maand duurt, omdat het die maand pride-maand is en iedereen denkt dat het dan juist moet. Het zou een veel algemener ding moeten zijn: “het maakt niet uit wie je bent, je leven is belangrijk en jij doet ertoe.’

Dit gaat verder dan alleen pride, toch?
Ik krijg wel eens berichten van jonge ruiters: ‘ik heb geen geld, hoe kun je dan toch de top bereiken?’. Het is belangrijk om de tijd te nemen, op dezelfde manier als mensen zich opgenomen voelen, om die vragen te beantwoorden aan de jongere generatie die het misschien moeilijk heeft in welk aspect van hun leven dan ook.

Mensen kennen mij als iemand die zijn mening publiekelijk laat horen, wellicht een beetje meer dan dat goed is.

De sociale media zijn grote platformen. Ik ga door de commentaren als ik zie dat mensen anderen aanvallen. Persoonlijk vind ik dat absoluut onnodig. Als ik dat kan, kom ik ertegen in verzet. Ik heb wel tegenreacties gehad. Mensen zeggen wel eens ‘hij is een schreeuwlelijk en vindt het leuk om mensen uit te schelden op de sociale media.

Als ik iets zie, dan verdedig ik die persoon, zo goed als ik kan. Als een professional is dat belangrijk. Ik wil zelf niet gepest worden en ik wil ook niet zien dat iemand gepast wordt op de sociale media.
Ik lees de commentaren altijd. Krijg ik nu ook kritiek omdat ik dit plaats? Maar tegelijkertijd maakt het mij ook niet uit. Ik wil dat anderen er zich geen zorgen over hoeven te maken.

Wat kunnen professionele ruiters volgens jou doen om te helpen?
Als professionals moeten we de sport goed beschermen. De jongere generatie die na ons komt, komt er al aan. Wat we kunnen doen om hen te helpen, dat is belangrijk. Dat houdt in dat andere professionals ook hun verhalen delen en mensen laten weten dat het goed is om er over te praten. Je komt er niet zomaar voor uit om het vervolgens in de doofpot te stoppen.

Ik denk niet dat iedereen zijn hele verhaal moet delen. Dat is te veel. En dan is er ook nog te weinig delen, en er is een gulden middenweg daartussenin. Ik ken veel mensen die uit de kast zijn gekomen, gewoon door er zelf in de paardenwereld voor uit te komen, maar waarvan je het niet zou weten als je het niet vraagt. Ik denk dat het belangrijk is om het delen, maar pas als jij je daar comfortabel bij voelt.

Wat zeg je tegen de mensen die jou om hulp vragen?
Ik deel mijn ervaringen. Mensen zeggen tegen mij: ‘ik denk dat ik homo ben’, ‘ik heb deze gedachten’, ‘hoe kwam je er vooruit in je gezin?’, ben je ooit publiekelijk oneerlijk behandeld?’, hoe ga jij hier mee om?’. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te antwoorden, vanuit mijn ervaringen.

Uit de kast komen en ermee in het reine komen, is per individu uniek. Je moet het op je eigen manier doen. Iedereen heeft andere voorwaarden daarvoor. Ik probeer iemand te zijn waar mensen mee kunnen praten. Ik probeer ook altijd zo eerlijk mogelijk te antwoorden.

Zou jij je ervaringen met vooroordelen willen delen?
Er zijn momenten geweest dat ik in mijn paardrijbroek door de Walmart (een grote supermarktketen-red.) liep en werd uitgemaakt voor een ‘flikker’. Het hoeft niet alleen te zijn omdat ik paardrijd, maar op sommige plaatsen waar je komt lijkt dat gewoon een stereotype te zijn. Er zijn nog steeds die openlijke vooroordelen over mensen. In de maatschappij hebben we nog een lange weg te gaan als het aankomt op acceptatie.

Je gaat naar bepaalde plaatsen, loopt daar rond en ziet dan mensen naar je kijken en over je oordelen.
Ik zit nu comfortabel genoeg in mijn vel om hen te negeren. Ik weet dat als ze dat soort haat uiten, dat het normaal gesproken komt door haat van binnen.

De trans-community lijkt op dit moment in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hoe is dat voor jou en wat doe je om trans-personen te steunen?
Iedereen moet het leven kunnen leiden dat ze willen! Ik denk dat we niet moeten proberen om mensen ervan weg te houden dat leven te leiden. Iedereen zit anders in elkaar en gaat door andere situaties. Hoe meer we proberen om ieders gedachten, gevoelens en gedrag te bepalen, hoe erger het voor iedereen wordt.

Het maakt mij niet uit hoe je eruit ziet of wie je bent. Ik sta open voor een persoonlijk gesprek en accepteer mensen zoals ze op mij overkomen en zoals zij zichzelf willen zien. Ik weet niet of de rest van de wereld altijd zo denkt.

Ik weet niet waar een transpersoon doorheen gaat. Het kan veel zwaarder zijn dan wat iemand doormaakt die gay is. Niet alleen moet je in het reine komen met wie je bent, maar je zit ook niet lekker in je eigen vel, vaak is dat omdat je verandert. Een dierbare van mij is in transitie. Ik weet niet precies waar hij doorheen gaat, maar als ik er voor hem kan zijn, iemand kan zijn waar hij mee kan praten en het daarbij het gevoel kan hebben dat hij praat met iemand die hem niet veroordeelt voor alles waar hij doorheen gaat, dat is erg belangrijk. Het is simpelweg aardig zijn.

Wat kunnen anderen doen om leden van de LHBTI+-gemeenschap te steunen?
De media, en dat hoeven echt niet alleen die uit de LHBTI+-gemeenschap te zijn, kunnen vaker artikelen plaatsen over inclusiviteit. Wellicht kan dat één keer per maand ofzo. Je ziet overal paardenartikelen, paardenartikelen en nog meer paardenartikelen, maar als een kind naar een paardenwebsite gaat en daar een artikel leest waarin iemand vertelt over zijn of haar coming out, dan is dat al een heel stuk inclusiever. Dan kan iemand zeggen: ‘oh, dat is de sport die ik ook doe, ik weet dat ik geaccepteerd word’. Het voelt dan al veel normaler aan.

Ik heb een leerling die net een aantal vlaggenmasten heeft geplaatst. Ze heeft de vlag van Florida en de Amerikaanse en zei tegen mij ‘de volgende vlag wordt de regenboogvlag.’ Dat vond ik zo cool. Hij zal daar naast de rijbaan hangen. Voor iedereen die daar komt: er zal daar een regenboogvlag hangen.
Nadat ik in Kentucky had gereden, stuurde een van de programma’s voor volbloeden mij een t-shirt dat zij hadden laten maken. De naam van mijn paard, Unmarked Bills, stond erop, de letters vormden een regenboogvlag. Ik vond dat echt een cool cadeau en draag het nog steeds als ik ga rijden. Alleen al door dat op iemands shirt te zien, kun je al denken: ‘met die persoon kan ik praten.’

Ik heb geen regenboogvlag in mijn biografie op Instagram, maar het kan wel heel nuttig zijn. Als iemand die mij niet kent op mijn profiel klikt en een regenboogvlag ziet, dan weten ze meteen dat ik een veilige persoon ben die open genoeg is om dat publiekelijk te laten zien.

Heb je nog een laatste gedachte over de pridemaand en het ondersteunen van anderen in de paardenwereld?
Voor iedereen die nu worstelt, ooit deze gedachten had, en ik weet dat een depressie daarbij hoort, weet dat er mensen zijn die met je praten of willen praten. De wereld is niet zo eng als hij op het eerste gezicht lijkt. Sommige mensen hebben hun gelijkgestemden nog niet gevonden.

Jouw leven doet ertoe, de wereld is een prachtige plek en ook jij vindt de mensen waar jij bij hoort.
Elk jaar in juni zet ik mij in, om wie ik ben. Ik kijk naar de paardenindustrie en de gemeenschap van paardenmensen, en die is zo inclusief. Soms vergeten we hoe we dingen zo inclusief kunnen maken. We leven ons dagelijkse leven van paardrijden. Het is een van de meest inclusieve gemeenschappen, omdat deze bestaat uit zoveel verschillende mensen en dat maakt het zo speciaal.

Dat is ook de reden dat paarden zo goed zijn. Paarden praten niet terug, hoe graag wij dat ook zouden willen. Ze luisteren gewoon naar ons. Ze zijn zulke geweldige dieren.

Disclaimer: Wij hebben geen foto die aansluit bij dit artikel, of waar wij toestemming voor hebben om te gebruiken. Daarom hebben wij er een foto ter illustratie bij gezet. Heb jij een passende foto met toestemming voor commercieel gebruik? Stuur dan even een PB naar één van de Nieuwsredactieleden of het Nieuwsredactie-account.

Deel op Facebook Tweet Foutje gespot? Tip de redactie

Wegens vakantie afwezig van 23 juni t/m 5 juli.

Ik hunker naar vriendschap, wil graag geborgen zijn. Ik deel in jouw blijdschap en ook als er zorgen zijn. Maar vraag niet mijn leven, dat kan ik jou niet geven. Mijn leven is van mij! Van mij! Pia Douwes - Elisabeth - Mijn leven is van mij!
&if=1

**Geplaatst:** 30-06-24 16:50

Re: Ruiter Chris Talley stipt pridemaand aan: ‘jouw leven doet ertoe'

Geplaatst: 30-06-24 16:50

Boeiend verhaal, jammer dat het zo'n lange lap tekst is, halverwege afgehaakt.

**Geplaatst:** 30-06-24 17:48

Re: Ruiter Chris Talley stipt pridemaand aan: ‘jouw leven doet ertoe'

Geplaatst: 30-06-24 17:48

Mooi interview! Ik heb ook gemerkt dat er veel acceptatie is in de paardenwereld. Zelfs de oudere garde heb ik weleens tegen een vriend horen zeggen dat ze het helemaal geen probleem zouden vinden als hij homo zou zijn. Niet gekscheers, maar heel open en eerlijk. Dat zou in meer lagen van de samenleving door mogen dringen.

Met een schimmel onder je kont kan je de hele wereld rond

Talent is pursued interest

**Geplaatst:** 30-06-24 19:31

Geplaatst: 30-06-24 19:31

JPitty schreef:
Jouw leven doet ertoe, de wereld is een prachtige plek en ook jij vindt de mensen waar jij bij hoort.

Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn

Cartoonist found dead, details are sketchy

Wie is er online