Bokt Community
Inmiddels heb ik de basis wel een beetje behandeld. Flegmatiek of juist hyper sensibel: het liefst blijf ik van mijn paarden af. Een doorhangende teugel op weg naar lichte aanleuning heb ik liever dan druk.
Ik houd niet van meer voorwaarts rijden dan ik kan opvangen, dus je zal mijn paarden eerder in een traag drafje zien gaan dan wat je gemiddeld ziet op wedstrijd of bij het beleren van jonge paarden.
Activiteit en voorwaarts zijn hebben weinig te maken met het tempo en heel veel met de bereidwilligheid om voorwaarts te gaan wanneer dat gevraagd wordt. Ofwel: een paard dat in hoog tempo gereden wordt, is daarom niet per se actief of voorwaarts.
Toevallig werd het in een vorig topic gezegd ‘Ik las je tekst en moet eerlijk zeggen dat ik dacht weer foto's te zien van een paard dat in een comfortabele houding niet al te zeer achter de vodden aangezeten werd. Wat zonde is, want ook aan de andere foto's kun je gewoon zien dat er veel meer in zit’.
En enerzijds had die persoon gelijk. Anderzijds is het juist het werken in die comfortabele houding die maakt dat ze nu ze aan het werk gezet wordt razendsnel leert, zonder dat het veel extra moeite kost.
Zowel Sam als Rêve kreeg een hele ruime basis in ontspanning. Zowel voorwaarts als zijwaarts. Door dat ze die comfortabele basis hadden, kon ik toen ze er klaar voor waren in de les ‘gewoon’ de hulpen geven voor travers, SB en kwart wendingen om de achterhand en de aanspanning kwam eigenlijk als vanzelf. Mijn paarden leren nl. snel zichzelf dragen en in balans houden (ik geef ze nl. geen hand of benen om op te steunen) en ontwikkelen, ondanks die comfortabele houding dus de spieren die nodig zijn voor het dragen zonder dat ik er moe van word.
Inmiddels is wel geweten dat ik met verschillende lichamelijke problemen zit, dus ik moet kunnen vertrouwen op mijn paarden. Dat betekent niet dat ze geen stap verkeerd mogen zetten. Op Joy na, trek ik over het algemeen speciale karakters aan. En er kan gediscussieerd worden of Joy geen aparte is.
Maar ongeacht het karakter: een paard dat voor je wil werken, is loyaal. Als ik links uitval heb of juist verkramp, waardoor ik links mijn hulpen niet meer goed kan geven, moeten mijn paarden dus graag genoeg met mij willen werken om daar niet van te profiteren. In Rêve haar geval is het sowieso belangrijk dat ze het wil doen, want Rêve weet heel goed wie aan het kortste eind trekt als ze nee zegt. (Mijn trainer heeft zich er inmiddels bij neer gelegd dat ik met enige regelmaat brom dat ik alleen wat over haar te zeggen heb omdat ze akkoord gaat.
)
foto door Equine dancers photography, ik heb toestemming van de fotograaf om deze te gebruiken.
IMO heeft ze met deze foto Rêve prachtig neer gezet…
Afgelopen les en de laatste wedstrijd kon ik bv. weinig tot niks met mijn linkerarm vanaf de schouder. In de les kon ik mijn schouder nog wel gebruiken, maar verkrampten mijn schuine buikspieren (en die trekken zowel aan de schouder als de diagonale heup) en weigerden mijn linkerhand en been om echt te luisteren. Hoewel je dat wel degelijk ziet, blijven mijn paarden tóch vrij goed reageren omdat ze zo gereden zijn dat ik amper contact hoef te hebben. Ik hoef hen dus niet in de weg te zitten omdat ze gewoon weinig ondersteuning nodig hebben.
Wellicht zijn er ruiters die dat op een snellere ‘traditionelere’ manier klaar krijgen, maar ik moet daarvoor door een periode waar los en comfortabel belangrijker zijn dan het gehele potentieel eruit rijden.
Joy, mijn huidige jongeman, zal net als de voorgangers in zijn comfort houding leren vooruit, terug en opzij gaan. Hij zal leren buigen en los worden via veel wendingen, en lenig worden door de zijwaartse oefeningen die zeker in het begin weinig weg hebben van de effectieve zijgangen. Tot op heden heeft dat de uiteindelijke zijgangen nog nooit negatief beïnvloed. Sterker nog, op wedstrijd blonk Sam, die wel de mentaliteit maar niet het talent had, uit in zijn zijgangen en ook Rêve (die wel het talent maar iets minder de mentaliteit heeft.
) schudde appuyementen uit haar mouw in draf (en twee dagen later thuis ook in galop) toen mijn trainer zei ‘probeer eens te appuyeren’.Wanneer de tijd daar is dat hij echt op gepakt wordt, is het enige nieuwe dat ik hem vraag dat hij iets meer aanspant. De oefeningen en de soepelheid zijn tegen die tijd al verkregen en verwerkt in de comfortabele ontspannen houding, waardoor alles eigenlijk zo op gebouwd wordt dat ze niet echt het gevoel hebben dat ze hard moeten werken.
Het is op die manier dat ik mijn paarden licht genoeg aan de hulpen krijg dat ik hen kan rijden met mijn beperkingen. Tegen dat ze ‘aan het werk gezet worden’ zijn ze al zo ruim voorbereid op dat werk. dat ze het niet eens ervaren als extra werk. Ze glijden er ‘gewoon’ in.
foto door Equine dancers photography, ik heb toestemming om deze te gebruiken.
Rêve haar moeilijkste gang was galop. Ze kan goed galopperen, maar ze zag het nut niet van tempowisselingen. Waar Sam ondanks zijn lijf het verzamelen in galop op pakte alsof het een 2e natuur was, viel Rêve bij de minste vraag naar draf. Rêve heeft dus een periode veel tempowisselingen en verzameling in draf gedaan, en voltes verkleinen en vergroten in galop. 1 pas terug was voldoende dan mocht ze vergroten en weer in haar comfortabele galop door. Inmiddels toont Rêve in galop een enorme aanleg voor verzameling in galop en voert deze ook makkelijk uit. Haar in die verzameling pushen toen ze wél fysiek het potentieel had maar mentaal nog niet, had averechts gewerkt. Dus dan zoek ik een manier om het onderwerp "aan te snijden" en ze eruit te halen voor ze zich echt kunnen realiseren dat ze het gedaan hebben. Het wordt regelmatig gezegd en vaak "voelt" dat heel abstract, maar het is wel zo: één pas worden er twee. Twee worden er drie, en voor je het weet ben je de baan rond in die oefening die zo moeilijk was. Zolang je basis maar in orde is én je bereid bent om flexibel te denken over hoe je het bij je paard aanbrengt. Het hoeft niet altijd perfect te zijn en het moet niet altijd volgens de regels van de kunst. Paarden kunnen niet lezen, dus hoewel geschreven lessen een fijne basis zijn, mogen ze niet je enige basis zijn in mijn mening. Soms moet je doen wat je intuïtie je in geeft.
‘verstaan en voelen’
