Bokt Community
In mijn vorige blog konden Sam en ik ontspannen stappen en draven,en konden we de schoudervoor inzetten om zijn achterbeen te activeren. In deze blog wil ik, voor ik verder ga, toch ook een klein stukje in gaan op het belang van een trainer vinden die bij jou past. Niet alleen de manier waarop je paarden opleidt, is van belang. Ook een trainer vinden die past bij jouw karakter en manier van leren is ontzettend belangrijk. Ik denk dat dat te vaak over het hoofd gezien wordt. Je kan nog zo'n goede trainer hebben, als de manier van overbrengen je niet ligt, blijft de vooruitgang veelal uit.
Mijn eerste trainer met Sam gebruikte heel veel zijgangen en wendingen. Het is vast geen toeval dat mijn huidige trainer dat ook doet, al stopt de gelijkenis daar ook.
Sam leerde wijken voor het been op een volte, zowel de voorhand als de achterhand kunnen ‘zetten’ waar ik ‘m wilde.
Zeer recent heeft mijn eigen leerling op Rêve gereden en die verbaasde zich over het feit dat alles wat zij deed een reactie kreeg. Ik moest toen meteen denken aan de woorden van mijn tweede van de drie meest invloedrijke trainers sinds Sam) ‘elke pas moet van jou zijn.’
Elke hulp (bedoeld of onbedoeld) krijgt dus ook een reactie. Rêve was toen ze net zadelmak was een erg dwars en flegmatiek paard. Mijn trainer en ik hebben het er recent nog over gehad dat we nog steeds niet weten of ze toen flegmatiek was, of gewoon precies het tegenover gestelde deed van wat ik vroeg.
Go was namelijk iets dat ze graag negeerde, maar tegelijk trok ze zich er ook uit als ik een overgang terug maakte of een versnelling lager vroeg. Inmiddels is Rêve een heel gevoelig paard, waarbij ik bij nieuwe oefeningen ook echt moet zoeken hoeveel hulpen ik haar "mag" geven, want je plooit haar dubbel als je te veel 'vraagt'. 
Dus Sam leerde vooruit, terug en opzij op minimale hulpen. Mijn heup iets naar voren duwen was de galop-hulp bv. ‘Je been heb je later voor belangrijkere dingen nodig.’ Bij mijn leerlinge zei ik ook meerdere keren "denk western". Been moet er alleen tegen komen als je iets van haar wil. Anders gewoon laten af hangen.
Dat is iets waar mijn huidige trainer ook zo over denkt. De hulpen zijn vanaf het begin zo klein als mogelijk, maar zo groot als nodig. Het voornaamste verschil met mijn voorgaande trainers is dat de huidige eigenlijk niks ‘verandert’ aan mijn rijstijl. Hij zegt wat er meer zou moeten zijn, maar hoe ik dat doe (bijvoorbeeld meer buiging, meer verzameling et cetera) is mijn zaak. Vooral met Sam zei hij zelden tot nooit hóe ik iets moest bewerkstelligen, enkel wát. Het enige waar hij mee helpt, is me herinneren aan het contact omdat ik dat zelf niet voel in mijn handen. Ik voel wel in de rug wat er gebeurt van voor, maar zolang ze gedragen loopt, voel ik niet hoeveel contact ik met de mond heb. Dus als dat te los is dan herinnert hij me even aan "contact". Hij weet namelijk ook dat ik links niets voel.
Ook op haar eerste wedstrijden wordt de schouderbinnenwaarts in gezet bij het losrijden. Ook al wordt dat niet gevraagd in de proeven
Met Rêve, die een wat uitdagender karakter heeft, biedt hij wel opties aan in de vorm van oefeningen en mogelijkheden, maar het blijft aan mij om te kiezen wat mij ligt. Ik denk dat dit deels is omdat ik op korte tijd veel geleerd, heb gezien mijn nieuwe lijf me dwong om zelfs de meest simpele dingen vanuit een heel andere hoek te bekijken. De vorige trainers stonden natuurlijk veel meer aan het begin van die zoektocht.
Maar ik zou mijn huidige trainer ook tekort doen als ik niet zeg dat dit ook gewoon zijn manier van lesgeven is. Hij werkt heel bewust toe naar zelfstandigheid. Zo zelfstandig als past bij de combinatie van wat ik gezien heb. Ik heb geleerd dat ik mezelf verlies in trainers die te veel hun stempel willen drukken… ik word onzeker en zie door de bomen het bos niet meer bij iemand die me te veel wil zeggen hoe ik iets exact moet doen. Ik ga dan te veel in mijn eigen hoofd zitten en vergeet te voelen. Dat is natuurlijk persoonlijk, maar op mij heeft teveel instructie een negatieve invloed t.o.v. iemand die net genoeg zegt dat ik met gevoel en intuïtie kan blijven rijden. Ik doe het dus veel beter met iemand die zegt ‘dit moet verbeteren en dit zijn mogelijkheden om dat te doen’, waar ik dan zelf creatief mee kan zijn. Ook dit was een belangrijk leerpunt in mijn reis naar ‘nu’.
Vandaag merkte ik zelfs dat als ik echt moet gaan "voelen" bij nieuwe oefeningen, dat ik soort van "niets ziend" naar de grond ga staren, zodat mijn hersenen door niets afgeleid worden in de omgeving en ik me echt compleet kan concentreren op wat ik voel. 
Hoe dan ook, zowel Sam als Rêve leerden eigenlijk zo ongeveer tegelijk ‘vooruit’ als ‘opzij’ gaan in simpele termen. Niet om die perfecte zijgang te rijden, maar om de gehoorzaamheid. Om ze van het begin echt ‘tussen de hulpen’ te krijgen en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik tekort geschoten ben bij Rêve, in die zin dat zij al veel verder had kunnen staan als ik consequenter geweest was. Niet dat zij daar veel last van heeft natuurlijk.
Het voordeel van zijgangen snel meenemen, is niet enkel gehoorzaamheid en lenigheid maar ook dat je als ruiter niet ‘laks’ wordt kwa houding. Als je enkel vooruit en ho rijdt dan kan je je wel permitteren dat je een keer niet helemaal ‘mee’ zit. Dan gaat er een overgang de mist in of komt een pas niet helemaal mooi er uit maar laten we eerlijk zijn; als de kont van je paard gewoon de schouders moet volgen is het genoeg als je gewoon in het midden blijft zitten.
Maar als je ook gewoon de zijgangen meeneemt, moet je zelf ook alert blijven op mee blijven in de beweging van je paard, zodat je mee draait met de schouders en begrenst en opent waar en wanneer nodig.
Waar Sam een enorme vluchter is, was Rêve, naar mijn normen, flegmatiek. Naar het dwarse toe. Dus waar ik Sam moest desensibiliseren op mijn hulpen en beweging, moest Rêve juist leren reageren en dan liefst op een manier die niet resulteerde in een scheiding van onze wegen. Bovendien moest ik in gedachten houden dat Sam overtuigd was dat ik sterker was dan hij, en dat Rêve geen enkele twijfel heeft over wie van ons twee wint als het op kracht aankomt. Haar sensibel maken, was en is dus een erg fijne lijn waarbij juist in het begin stadium die losse teugel in mijn mening mijn redding geweest is. Ik heb haar nooit de kans gegeven om tegen mijn hand in te gaan en nu ze meer naar de hand toe gereden wordt, heeft ze er simpelweg geen reden meer toe. Haar lijf is sterk en soepel, en ze heeft voldoende ‘tools’ in haar assortiment om nieuwe vragen te beantwoorden zonder protest.
Liever een paard dat zijn hals nooit tegen de hand in gezet heeft, dan eentje die een keer test dat ie die hals er op kan zetten en kan door drammen. Ik ben 100% zeker dat als Rêve met haar karakter in het beginstadium een keer door de hulpen heen gebroken was, ik er gewoon niet meer op had moeten kruipen.
Wellicht een onpopulaire mening, maar ik blijf erbij dat je zowel van een sensitief als van een flegmatiek paard af moet kunnen blijven.
‘