Geplaatst Bokt Community
In een van mijn topics werd gevraagd naar mijn manier van rijden.
Er werd zelfs een volg topic geopperd, maar de waarheid is dat ik niet regelmatig genoeg rijd om dat enigszins boeiend te houden voor het moment.
Ik vind het best moeilijk om dit onderwerp te starten, maar ik kom vast op gang. Paarden en africhten zijn mijn grote passie en waar het hart van vol is…. Maar opstarten is altijd een dingetje voor mij dus vergeef me een eventueel stroeve start.
Eerst is het misschien goed om te zeggen dat ik absoluut niets unieks of speciaals doe. Mijn manier van rijden is een samenraapsel van verschillende instructeurs, persoonlijke voorkeur en medische noodzaak. Mijn doelen zijn dezelfde als die van elke ruiter: een ontspannen, soepel paard dat goed door het lichaam beweegt en plezier heeft in het werk.
Over een deel van mijn ‘keerpunt’ als ruiter heb ik al veel geschreven: mijn herseninfarct en de gevolgen daarvan. Maar een belangrijke factor die me op dit pad gezet heeft is mijn grote koning… Sammeke….
voor nu begin ik bij het begin… met Sam… Rêve zal er snel bij gehaald worden omdat ze twee uitersten zijn die, als ze samen besproken worden, een mooie grijze zone bieden. Maar als ik dat meteen doe, wordt deze blog een scriptie. Dit jaar maak ik Joy zadelmak en doorloop ik letterlijk het proces weer van het begin, dus die verschijnt vast ook op een gegeven moment.
Sam kwam als vijf jarige ruin naar me toe met veel ergernissen en heftige reacties. Ik merkte al snel dat mijn ‘nieuwe lijf’ mijn ‘oude manier’ niet meer aan kon, en bovendien had Sam ook een behoorlijke hekel aan de traditionele: ‘actief van achter naar voren tegen de hand op rijden.’
Sam steigerde als je aan zijn mond kwam of gooide dusdanig met het hoofd, dat hij een vorige ruiter een hersenschudding bezorgd heeft. Sterker, er is me verteld dat hij in een van zijn acties zichzelf een hersenschudding bezorgd heeft. Het zou veel verklaren.
Hoe dan ook: geopereerd zijn aan je schedel is een sterke motivatie om dat te voorkomen.
Als je je been aanlegde, werd hij een gevaar voor zichzelf en dus ook voor iedereen rondom hem. Het was heel snel duidelijk: als ik met mijn nieuwe lijf en nieuwe paard wilde kunnen samenwerken, moest ik gaan nadenken.
Grof gezegd was mijn eerste zorg zijn hoofd. Een klap tegen mijn hoofd was voor mij op dat punt zelfs met cap gevaarlijk. Ik koos voor de weg van de minste weerstand: geen contact maakte dat hij geen reden had om te gooien met zijn hoofd. Maar natuurlijk kom je nergens als je letterlijk niet aan je paard kan komen.
Initieel ging ik op zoek naar ontspanning en niets anders. Losse teugel en been zoveel mogelijk van hem af. Door dat te doen ging ik onbewust werken met een verbasterde vorm van neckreining, al had ik dat absoluut niet door. Buiging verkreeg ik niet met mijn been, maar met mijn zit. Dat was de enige manier om niet tegen mach vijf door de piste te vliegen. (Sam kan bizar snel galopperen.
)Ik herinner me nog steeds dat ik op een moeilijke dag zei; ‘als ik deze aan het lopen krijg, krijg ik elk paard aan het lopen.’
Woorden uit frustratie, onwetendheid en vooral: woorden die aan tonen hoe onzeker ik op dat moment was.
De tijdspanne kan er wat naast zitten, want we zijn inmiddels bijna 15 jaar verder. Maar na een paar maanden hadden Sam en ik een fragiele balans gevonden die me toestond hem in drie gangen te rijden, maar ook niets meer. Nog steeds had hij uitbarstingen van ongecontroleerd rennen als ik even mijn been aan legde, al werden die minder. Ik heb letterlijk heel bewust met hem moeten werken met doorzitten, omdat hij steeds wegvloog alsof de duivel zelf achter hem aan zat als ik langer dan drie passen doorzat.
Ik stond met hem op een manege die veel onderlinge wedstrijden organiseerde en ik besloot hem, zodra hij het doorzitten accepteerde, in te schrijven om de simpele reden dat ik dan kon trainen tijdens de wedstrijddag.
ik had totaal geen illusies over de resultaten of enig competitief doel, ik wilde gewoon ook kunnen trainen op zondag gezien ik nog 40 uur per week werkte op dat moment.Ook dát heeft een grote en een i.m.o. belangrijke verandering in mij teweeg gebracht. En zo zie je maar dat het leven je soms ook heel subtiel compleet verandert. Waar wedstrijden daarvoor voor mij echt competitie waren, is wedstrijden rijden sindsdien voor mij puur een onderdeel van de training. Ik heb een bepaald doel in mijn hoofd voor de proeven, dat veelal niks te maken heeft met effectief winnen of hoog scoren en alles met hoe mijn paard reageert en hoe ik daar vervolgens op in speel.
Je hoeft niet altijd een figuurlijke klap voor de kop te krijgen om anders tegen dingen aan te gaan kijken.
Het was via Bokt en op zo’n wedstrijdje dat ik mijn eerste grote hulp ontmoette. Een Bokker met veel kennis, die wilde luisteren naar zowel Sam als mij. Ik weet niet of de Bbokker in kwestie genoemd wil worden, dus voor nu doe ik dat niet.
We begonnen met Sam te leren te ontspannen, ondanks dat we aan hem kwamen. Dat begon heel simpel en ging tegen alles in wat me ooit geleerd was: Sam leerde in stilstand afkauwen op licht contact. Zodra hij losliet, stak ik mijn hand naar voor. Daar wilden we hem hebben: dat de reactie op licht contact geen paniekerig gooien met het hoofd meer was maar in de plaats het hoofd omlaag.
Van daaruit gingen we in stap werken aan mijn been licht tegen hem leggen. De eerste lessen heb ik letterlijk enkel gestapt en haltgehouden. Sam moest eerst ontspannen en los in de hals stappen. Pas wanneer hij helemaal goed voelde, vroeg ik rustig een halt en voegden we er lichte ‘bugeltritt’ aan toe. Zodra hij halthield en ontspande, werd hij beloond. Sam is ontzettend slim en werkwillig, dus hij snapte snel de bugeltritt, zeker gezien hij snel doorhad dat ik daardoor ook de teugel hulp verminderde. Hij legde ook de link dat mijn been geen gevaar was. Ik kon nl. hulpen geven zonder aan hem te moeten komen. Sam zijn gehele opleiding was eentje waar veel geduld voor nodig was.
Toen we konden halthouden en weg stappen zonder paniek, namen we de draf er bij. Dit bestond uit ‘aandribbelen’, niet uit effectief veel draven.
Mijn been werd heel licht aangelegd wanneer hij mooi los en ontspannen stapte, en ik maakte mezelf ‘lichter’. Ik weet niet goed hoe ik dit het beste omschrijf. Ik laat eigenlijk mijn been iets meer ‘hangen’ en daarmee krijg je het tegenovergestelde effect van je bekken kantelen om ‘terug te rijden’. Dat is voor mijn paarden de hulp om aan te draven. Sam mocht in het begin maar een paar passen draven. ‘De spanning voor zijn’, als het ware. Voor hij zich ging opdrukken, vroeg ik hem terug naar stap waar hij eerst weer ontspanning en rust kon vinden.
Om dat succesvol te doen, moest ik echt gaan voelen. Niet enkel los in de hand, maar ook ‘dwingen’ in de rug en heupen. Zodra hij zelfs maar één spier ‘blokkeerde’, was het terug naar stap en ook in stap terug op zoek naar die losse soepele manier van gaan.
Dit klinkt als een heel gedoe, maar in praktijk werkt dit voor mij tot nu toe bij elk paard dat gespannen is snel en goed. Sam ging in een drietal lessen van niet te rijden zonder uitbarstingen naar ontspannen en los in stap en draf. Zo ontspannen dat we zelfs wat schouder voor konden vragen, wat met Sam zijn bouw een belangrijke schakel zou blijven.
nog maar even niet aan denken. Hij wordt gewoon 100. 