Geplaatst Algemeen
Een muildier, dit is niet Alan uit dit artikel. Foto: Bokker spatter/Bokt Wiki
Als je al van kinds af aan gek bent op paarden, dan is de kans groot dat je minimaal één Breyerpaard hebt gehad. Wellicht had je zelfs het geluk om een complete stal vol te hebben. Misschien had je ze op de plank staan, nog onaangeroerd in hun dozen, of misschien speelde je er wel regelmatig mee, had je onhandelbare kleine broertje ze wel met merkstift besmeurd en waren gebroken benen gerepareerd met lijm en pleisters.
Stel je eens voor: je bent intussen volwassen en opent je inbox om daarin een mail van vertegenwoordigers van Breyer te vinden. Ze overwegen een van jouw eigen paarden onsterfelijk te maken door er een Breyer-model van te maken.
Dit is exact wat Whitney Barnard overkwam.
Barnard wist dat Alan A Day’s Work, het muildier dat zij als vierjarig, nog maar net halstermak dier redde, al een beetje een bekendheid met lange oren aan het worden was.
“Op twee momenten realiseerde ik mij dat Alan bekend begon te worden”, herinnert Barnard zich. “De eerste keer was toen ik ’s avonds uit eten ging met enkele kennissen uit de paardenwereld, en een bekende eventingruiter zei ‘Oh, jij bent Alan’s moeder!’. Ik realiseerde mij toen dan meer mensen mij kenden als ‘Alan’s mom’ dan als Whitney!”
De tweede keer was toen twee jonge meisjes rondkeken naar paarden die te koop stonden bij de stallen waar Alan woont, in Kentucky. Een van de meisjes zag Alan buiten lopen en herkende hem meteen, hoewel zij honderden mijlen verderop woont, in Virginia. Zij bleek hem te volgen op Instagram.
Maar nog was Barnard afgelopen zomer erg verrast toen Breyer haar vroeg voor een interview over Alan, en de mogelijkheden wilde bespreken om hem uit te nodigen voor het Breyerfest 2024. In de eerste e-mail werd nog wel gewaarschuwd dat er geen garantie was dat Alan geselecteerd zou worden als model, dus ze ging het Zoom-interview in met elk verhaal dat ze had, om te zorgen dat het comité verliefd zou worden op Alan.
Achteraf gezien was dat niet eens nodig.
Ze waren nog maar kort in gesprek, toen een van de vertegenwoordigers van Breyer aangaf dat ze Alan geweldig vonden en hem wilden als onderdeel van de campagne van dit jaar. Ze wilden toestemming van Barnard om een model te maken van haar inmiddels 15-jarige, bruin-roan-appaloosa muildier en natuurlijk stemde ze toe. Welke trotse eigenaar zou dat niet doen?
“Het is geweldig om met de mensen bij Breyer te werken”, zegt Barnard. “Ik heb foto’s opgestuurd van het lichaam van Alan, vanuit alle hoeken gezien. Hij is een roan en ziet er elk seizoen anders uit!. Hij heeft wit aan de punten van zijn oren, ik dacht ze dat niet zouden zien, maar ze zagen het wel. Ze hebben ook zijn gestreepte hoeven, en ze hebben zelfs het witte in zijn ogen dat alleen zichtbaar is als hij echt ergens over nadenkt. Ze hebben het echt geweldig gedaan.
Het thema van het Breyerfest 2024, dat van 12-14 juli wordt gehouden op het Kentucky HorsePark is ‘Against all Odds’, en het verhaal van Alan gaat zeker over het overwinnen van hindernissen.
Dertien jaar geleden was Barnard klaar voor een nieuw project. Ze houdt van een uitdaging en als haar paarden ‘er klaar voor zijn’, gaan ze door naar een nieuw huis. Tijdens een zogeheten ‘judged trail ride’ kwam ze in gesprek met een mevrouw die op een muildier reed. Die mevrouw bracht Barnard in contact met een vriend die moeite had om een kudde van zo’n 30 paarden, ezels en muildieren te verzorgen.
“Uiteraard voelde ik me aangetrokken tot de zachtmoedige, angstige, kleine appie”, lacht Barnard. “Hij kon meelopen aan een touw… een beetje. We wisten hem in onze trailer te krijgen en thuis in de wei te lokken. De eerste paar dagen en weken hing ik gewoon wat rond bij hem. Soms kon je hem vangen, soms niet. Ik leerde snel dat als je iets met een muildier wilt doen, dat het hun idee moet zijn. Ze denken erg onafhankelijk. Dat is het grootste verschil tussen hen en paarden.”
Maar ze zou wel willen dat mensen de uitdrukking ‘zo koppig als een ezel’ zouden loslaten.
“Ze zijn erg gevoelig”, zegt Barnard. “Ze onthouden ook alles. Je moet met een muildier echt voorzichtiger zijn. Als ik een fout maak, dan helpt Alan me wel om dat niet te vergeten!”
Ze zegt dat die gevoeligheid haar band met Alan zoveel meer de moeite waard maakt dan de band die ze had met welk paard dan ook. “Hij moet mij vertrouwen”, zegt ze, “En ik moet hem vertrouwen. Als ik mijn tijd neem om los te rijden, dan doet hij echt alles voor mij.”
Barnard kocht Alan in eerste instantie als een project voor de verkoop. Na verloop van tijd realiseerde zij zich dat Alan in haar hart was gekropen.
“De eerste keer dat ik met Alan ging springen, vroeg ik de ouder van een leerling om even bij de bakrand te blijven hangen”, vertelt ze. “Ik wilde graag iemand in de buurt hebben, voor het geval er iets zou gebeuren. Maar toen we een kruisje sprongen en later een klein steilsprongetje, vond Alan dat helemaal geweldig. Ik herinner mij dat ik erover dacht om hem nog wat langer te houden.”
Uiteindelijk realiseerde Barnard zich dat de band met Alan permanent was.
“Ik bereikte het punt waarop Alan en ik zoveel dingen samen hadden gedaan, en iedereen op hem kon rijden”, vertelde ze. “Hij is klein, en geweldig met kinderen. Ik dacht erover om voor hem een thuis te zoeken waar hij een rijdier voor kinderen kon zijn. Maar elke keer als ik probeerde een advertentie op te stellen, kon ik dat gewoon niet. Muildieren hebben echt een hele nauwe band met hun mensen. Ik realiseerde mij, dat als ik hem zou verkopen, dat het net zo moeilijk zou zijn voor hem als het voor mij zou zijn. Dus hij gaat nergens heen.”
Maar het was niet alleen de band tussen Barnard en Alan die de interesse opwerkte bij de mensen van Breyer en hen inspireerde. Alan is een ambassadeur geworden van de integratie van muildieren in de springwereld.
In 2021 werd er een regel ingevoerd die ervoor zorgde dat muildieren mochten meedoen aan springrubrieken in de competities van de USEF. Dit gebeurde na een zwaarbevochten en jarenlange campagne en was mede te danken aan Alan. Barnard was vanwege haar taak als assistent managing director of education bij de USHJA altijd voorzichtig met haar betrokkenheid bij voorstellen tot het wijzigen van de regels. Maar wel stond ze Katie Karpavage bij, een andere eigenaresse van muildieren, toen die een verzoek indiende om muildieren toe te laten tot springrubrieken in 2022. Barnard en Alan komen sinds die tijd ook in het springen uit.
In 2023 deed Kimmy Risser, een groot fan van Alan, een eigen verzoek om muildieren ook toe te laten in de hunterrubrieken. Ze merkte op dat als er toch al muildieren op de wedstrijden aanwezig waren voor de springrubrieken, het voor hen ook mogelijk moest zijn om uit te komen in de hunterrubrieken. Ze geloofde dat het toelaten van muildieren in meer rubrieken de sport in zijn geheel inclusiever maakt, in het bijzonder op de lagere niveaus.
Afgelopen december werd het voorstel om muildieren ook toe te laten in de hunterrubrieken goedgekeurd door het bestuur van de USHJA. In juni, een maand voordat de Alan van Breyer beschikbaar komt tijdens het BreyerFest, zal er door het bestuur van de U.S. Equestrian Federation worden gestemd op het voorstel voor deze verandering in de hunterrubrieken. Als dit wordt goedgekeurd, zullen muildieren vanaf januari 2025 mogen deelnemen aan wedstrijden die zijn goedgekeurd door de USHJA en de USEF. Barnard kan niet wachten tot het zover is.
“Ik denk dat veel mensen niet begrijpen wat het domino-effect kan zijn van deze reglementswijziging”, zegt ze. “Alan is een muildier met een schofthoogte van 13.3 hands (circa 1.35 meter). In eerste instantie hadden we geen ambitie om op wedstrijd te gaan. Maar we konden later ook niet met onze vrienden naar een hunterwedstrijd hier om de hoek, want die lokale organisatie volgde de regels van de USEF. Alan en ik werden uitgesloten van veel lokale wedstrijden omdat muildieren niet waren toegestaan op nationaal niveau.”
Inclusiviteit op nationaal niveau bracht hen, en vele anderen, nog meer kansen.
Volgens de website van Breyer zullen de ‘Against All Odds’-modellen, die beschikbaar komen tijdens het BreyerFest allemaal een verhaal vertellen over het ‘overwinnen van tegenspoed, vooruitgang boeken ondanks het heersende ongeloof en verwachtingen trotseren bij elke bocht’.
De grote oren van de kleine Alan zijn er klaar voor om jonge mensen, en mensen die zich nog jong voelen, te inspireren met zijn verhaal van doorzettingsvermogen en inclusiviteit.
“Welk kindje droomt er nou niet van een Breyer-versie van zijn of haar favoriete paard?” vraagt Barnard zich af. “Ik groeide op met tonnen Breyers om mij heen, ik had geen eigen paard totdat ik naar High School ging. Breyers waren voor mij de manier om met paarden bezig te zijn tussen mijn wekelijkse lessen in. Te weten dat Alan gaat verschijnen in kinderkamers door het hele land, en hen de kans geeft om met paarden bezig te zijn op dezelfde manier als ik, toen ik opgroeide – dat raakt mij echt.”
Disclaimer: Wij hebben geen foto die aansluit bij dit artikel, of waar wij toestemming voor hebben om te gebruiken. Daarom hebben wij er een foto ter illustratie bij gezet. Heb jij een passende foto met toestemming voor commercieel gebruik? Stuur dan even een PB naar één van de Nieuwsredactieleden of het Nieuwsredactie-account.