Rodi
Algemeen
Marlen Persoon (28) doet vrijwilligerswerk op de manege, voor Stichting Myosotis Westland. Voor de doelgroep, mensen met een verstandelijke beperking, lijken de paarden en pony’s zich aan te passen. “Bij ons luisteren ze goed, maar na ons is er een les waarin je dan dezelfde pony’s ineens een beetje vervelend ziet worden.”
Stichting Myosotis Westland organiseert verschillende activiteiten voor mensen met een verstandelijke beperking. “Ze bieden onder andere koken, zwemmen en dansen aan en workshops, uitstapjes en feesten”, vertelt Marlen. “Zelf help ik elke week bij het paardrijden op zaterdagochtend bij manege de Nieuwe Oranjehoeve.”
Haar vader is al een tijd vrijwilliger bij de manege en zo kwam Marlen er ook bij. “Ik ging sporadisch wel eens mee kijken. Door mijn bijbaantje in de tuin, als een echte Westlander, kon ik vroeger niet zelf op zaterdag naar de manege. Nu kan dat wel, want ik werk door de week en ben in het weekend vrij.”
Muziekles
In het dagelijks leven is Marlen leerkracht op de basisschool. “Groep 1 en 2. Ik werk fulltime. Op vrijdagmiddag zijn de kleuters vrij. Dan geef ik muzieklessen aan de andere groepen, om de beurt een andere klas. Ik leer ze van alles wat, vooral zingen, maar ook ritmes, met klappen of met instrumenten. Nu zijn we op school begonnen met een methode voor muziekles. Daarmee kunnen mijn collega’s ook in hun eigen groep aan de slag.”
Op de manege helpt Marlen elke zaterdag, maar de deelnemers komen om de week. “In de ene week begeleid ik een deelnemer op een paard en de andere week een andere deelnemer op een pony. De vrijwilligers begeleiden vaak dezelfde deelnemers. Er moet een match zijn met het paard en een match met de deelnemer. Ik help bij het opzadelen en het poetsen en loop tijdens het rijden naast paard en ruiter in de bak. Het zijn leuke groepjes met vijf deelnemers en vrijwilligers per keer.”
Het meelopen met een les is goed voor de conditie. “Het duurt een half uur tot drie kwartier en er wordt een aantal keer gedraafd. Max twee rondjes en dan weer even wandelen. Vooral de eerste rondjes moet je er nog even in komen. Het is te vergelijken met lopen op zacht zand op het strand. Na een paar rondjes door de bak is de hoefslag, het pad, wat harder en loopt het makkelijker.”
Pony’s
De paarden en pony’s lijken aan te voelen dat bij deze les de mensen andere behoeftes hebben. “Bij het poetsen en opzadelen en bij het opstappen blijven ze netjes staan. Na ons is er een les waarin je dezelfde pony’s ineens een beetje vervelend ziet worden. Dan doen ze bij opstappen net een stapje opzij. Dat vind ik wel interessant om te zien.”
Marlen zingt bij Musical Express. “Je oefent een jaar lang samen naar een musical toe en daar treed je dan mee op. Ik heb meegespeeld in The Wiz, Belle en het Beest, Hairspray, De Kleine Zeemeermin en vorig jaar Pettycoat. Ik heb ook wel eens solo gezongen en grote rollen gehad. Zo was ik Ariël de zeemeermin. Je wisselt af tussen grote en kleine rollen en dat is ook prima. Zingen is echt mijn ding. De groep voelt als familie.”
Ook in Marlens eigen familie zit muziek. “Mijn moeders familie is erg muzikaal en mijn vader kan gitaar spelen en ineens een pianostuk uit zijn mouw schudden.” Marlen heeft drie broers. “Iets betekenen voor een ander heb ik van huis uit meegekregen. Iedereen staat altijd voor iedereen klaar. Nee zeggen is niet mijn sterkste punt en dat herken ik ook in het gezin. De mentaliteit van iedereen kan mee-eten en dat doe ik even erbij.”
Sri Lanka
Omdat ze op reis gaat, is Marlen tijdelijk met de musicals gestopt. “Ik ga een week of zes op reis met een vriendin van mijn opleiding. We gaan in Sri Lanka backpacken. Je hebt daar veel afwisseling: strand, safari, tempels. We gaan rondreizen en eindigen op de Malediven. Daar gaan we snorkelen. Kijken of het echt net zo mooi is als op de plaatjes.”
Als ze terug is, gaat Marlen graag weer terug naar de manege. “Het is fijn om met deze doelgroep bezig te zijn. Ze zijn altijd enthousiast. Dat geeft veel energie. Laatst hadden we ergens een optreden. Er was een meisje van Myosotis. Ze herkende me. Ik vroeg me af of ze naar me toe zou komen. Dat deed ze. Ze zei: ‘ik ken jou.’ Dat vond ik heel erg leuk.”