Geplaatst Algemeen
Een Paint Horse, dit is niet Charlie uit het verhaal.
Foto: XiaoNa/Bokt Wiki
Op een kille, grijze ochtend aan het eind van november 2009 reed er een lange rij trucks naar Jim Cummings Highway in Bradyville, Tennessee, net buiten Nashville. De stoet werd aangevoerd door een zwarte SUV met op het portier het groene logo van de Cannon County Sheriff’s Department. Ze draaiden de oprit op van een vervallen boerderij met ongeveer 120 hectare grond. Hier leefden zeker vijftig paarden in erbarmelijke omstandigheden.
De sfeer was grimmig, maar ook vastberaden. De afgelopen weken hadden de wetshandhavers meerdere berichten ontvangen van omwonenden die bezorgd waren over het welzijn van de paarden. Kinderen die vlakbij aan het spelen waren, vertelden dat zij dode paarden hadden zien liggen in de bossen. Wat volgde, was een gezamenlijk onderzoek van de Tennessee Department of Agriculture en de agenten van het Cannon County Sheriff’s Office. In een later stadium werden ook de noodhulpdiensten van de Humane Society of the United States (HSUS) gevraagd om te helpen. Op die sombere novembermorgen, net voor Thanksgiving, was het team van officials klaar voor actie. Achter hen stond een hele rij trailers gereed. Iedereen hoopte dat de eigenaren de dieren zouden afstaan die er het slechtste aan toe waren, en de zorg voor andere dieren zouden verbeteren.
Toen zij arriveerden, vonden de wethandhavers 84 paarden – voornamelijk Tennessee Walking Horses, Quarter Horses en Spotted Saddle Horses – die uitgemergeld waren. Vijftien andere paarden waren al overleden. Sommige paarden waren zo verzwakt, dat ze amper konden staan. Eén jong veulen zocht steun bij de muur van de stal, en viel om zodra hij probeerde te drinken bij zijn moeder. In een verhaal dat later in een lokale krant werd gepubliceerd, omschreef een ooggetuige de dieren meer als “letterlijk vel over been”, dan als paarden.
In eerste instantie wilden de eigenaren – vader en zoon Charles Eugene Howland en Charles Clint Howland – niet meewerken en weigerden de officials toegang om het terrein volledig te doorzoeken, maar de officials hadden al genoeg gezien. Cannon County Sheriff Billy Nichols regelde een huiszoekingsbevel dat de reddingsploegen toegang gaf tot het hele terrein en een paar uur later werden de Howlands gearresteerd. De rest van de dag werd er hard gewerkt om alle dieren van het terrein af te halen. Het team werd hiervoor aangevuld met vertegenwoordigers van de HSUS, United Animal Nations en vrijwilligers van Volunteer Equine Advocates.
Toen de wolken begonnen te verdwijnen en de heldere maan tevoorschijn kwam, werd het 84ste paard ingeladen, een jonge overo Paint Horse. Deze ruin was erg kalm, in tegenstelling tot veel andere dieren, die mensenschuw leken te zijn, maar hij wou simpelweg niet in een trailer geladen worden. Uiteindelijk lukte het, met behulp van snoepjes, veel geduld en de enorme wilskracht van zijn redders om hem in een wachtende veewagen te laten stappen. Deze bracht hem naar de Tennessee State Fairgrounds, een evenemententerrein in Nashville, waar de rest van kudde ook werd opgevangen. De vrijwilligers gaven hem de naam Charlie, en hoewel hij dat zelf nog niet wist, zou zijn leven weldra ingrijpend veranderen, de goede kant op.
***
Toen Laurel Carrion in 2004 naar Mount Juliet, Tennessee verhuisde, had ze nog nooit paardgereden – ze had het zelfs nog nooit overwogen. Wel leek het haar een goed idee om haar drie kinderen te laten opgroeien op het platteland, dus kocht ze een boerderij met vijf hectare grond. Lange tijd was de boerderij alleen een thuis voor een paar dwerggeitjes en later kwam daar, bijna zonder dat het de bedoeling was, een Shetlandpony bij voor de kinderen. Toen Carrion naar de Shetlander ging kijken, stond daar zijn maatje – een Walking Horse – bij en Carrion kon hem daar niet achterlaten. Dus kocht zij de Walking Horse ook. Carrion geeft toe dat zij in die tijd geen idee had wat ze deed, ondanks dat ze vanaf dat moment de eigenaresse van twee paarden was.
“Ik had geen idee hoe je moest opzadelen of wat een hoevenkrabber was, ik wist niets”, lacht ze. “Maar dat was wel hoe ik erachter kwam dat ik een zwak had voor paarden.”
Al snel werd Claire Perrigo, Carrion’s dochter, lid van een ponyclub en samen begonnen ze de basis te leren van het paardrijden en het verzorgen van paarden. Later begon Carrion ook lessen te nemen en werden er extra rijpaarden gekocht. Gedurende de jaren werd Perrigo steeds meer aangetrokken tot de eventing en ging ze uiteindelijk wedstrijden rijden op het instapniveau, terwijl Carrion de voorkeur gaf aan de verschillende disciplines in de western.
In die tijd was ook de redding van de 84 paarden in Bradyville – vijf jaar nadat ze zelf in Tennessee was komen wonen – en voor Carrion bevestigde dit dat zij paardenliefhebber was, ze was geschokt door wat ze las over de conditie van de paarden. Een buurman merkte op dat de Humane Society nog op zoek was naar vrijwilligers om te helpen met de zorg voor dieren en Carrion twijfelde geen moment. Samen met een vriendin reed ze naar het evenemententerrein, waar de paarden nog steeds gestald stonden. Een plaatselijk filiaal van een grote winkelketen had 84 dekens gedoneerd en aan de vrouwen werd gevraagd een deken te pakken, te kijken op welk paard die paste, het dier te verzorgen en daarna de deken op te leggen.
“Ik pakte een roze deken en kwam toevallig terecht bij de stal van Charlie”, vertelt Carrion. “Hij had verschrikkelijk last van rain rot, en toen ik hem begon te aaien werd duidelijk dat hij vreselijk veel jeuk had, hij vond dat echt heel fijn. Dus ik nam ook mijn tijd. Toen ik klaar was met borstelen, draaide hij zich om en keek me aan. Ik zweer je dat hij mij een kusje op mijn neus gaf – hij raakte met zijn mond mijn neus aan – en ik dacht echt ‘Wat ga ik nu doen?’”
Na hun arrestatie werden de Howlands aangeklaagd voor 84 gevallen van dierenmishandeling. Zij stonden het eigendom van de dieren af aan de Humane Society, welke samenwerkt met lokale opvangcentra om een nieuw thuis voor dieren te zoeken, zodra hun gezondheid dat toelaat. In vergelijking met de anderen in kudde was Charlie gezond, hij had alleen voedsel en verzorging nodig, en dus kon hij gelijk geadopteerd worden door Carrion.
De jonge paint had nog wel een lange weg te gaan. Zijn lichamelijke conditie scoorde onder de 2,5 en omdat hij volledig uitgehongerd was, had hij totaal geen bespiering meer. Als gevolg van de verwaarlozing was zijn exacte leeftijd niet in te schatten. Dierenartsen gokten dat hij niet ouder was dan drie of vier jaar. Carrion wist niet zeker of Charlie training had gehad en zo ja wat, maar gebaseerd op zijn gewillige houding en het vertrouwen in de omgang met mensen, moest er ooit iemand met hem bezig geweest zijn.
Terwijl Charlie bij haar thuis herstelde van zijn beproevingen en in gewicht aankwam, concentreerde Carrion zich op de westernlessen die zij kreeg met Breeze, haar kruising Quarter Horse. Een aantal maanden later bracht zij op een dag ook Charlie mee en vroeg aan Mark Bennett, een zogeheten colt starter, om eens wat tijd met Charlie door te brengen om te zien wat hij al kende.
“We zadelden hem op en Mark steeg op”, vertelt Carrion. “Charlie zette zich schrap en Mark zei: ‘ik denk dat hij nog niet beleerd is.”
Carrion wist dat zij zelf nog niet ervaren genoeg was om zelf veilig en vol vertrouwen een groen paard te beleren, maar ze wist ook dat Charlie daar mentaal ook nog niet klaar voor was. Ze bracht hem weer naar huis en focuste gedurende een aantal maanden op het verbeteren van zijn algehele conditie. Intussen las ze alles dat ze kon vinden over natural horsemanship en het beleren van een jong paard.
“Ik kocht een stapel DVD’s van Clinton Anderson en legde een roundpen aan”, zegt ze. Charlie en ik hebben samen maanden in de roundpen doorgebracht. Daar zijn we echt begonnen. Toen heb ik hem twee weken naar Mark gestuurd, zodat hij met hem aan de slag kon. Toen Mark hem terug kwam brengen, zei hij tegen mij: ‘ik denk dat je je horse of a lifetime hebt gevonden’.”
Op dat moment concentreerde Carrion zich bijna volledig op haar werk met Breeze, ze had totaal geen specifieke ambities met Charlie. Toen Breeze EPM kreeg, wat hem fataal werd, was het haar groeiende band met Charlie die Carrion door haar rouw hielp.
“Ik begon van alles en nog wat te doen met Charlie”, vertelt ze. “Ik nam westernlessen bij mijn Quarter Horse trainer. Ik begon westernwedstrijden met hem te rijden. Ik reed een paar trailparcoursen, daarna nam ik hem mee naar Big South Fork in de bergen en ging een trailrit met hem rijden.”
“Hij is heel rustig, je kunt echt iedereen op hem laten rijden en alles met hem doen”, voegt ze er nog aan toe. “Hij is overal voor in – zo’n paard is hij gewoon.”
***
Hoewel Carrion een toegewijde westernamazone bleef, was haar dochter Perrigo volledig gefocust op eventing. Al snel bracht Carrion Perrigo wekelijks naar haar lessen bij een eventingtrainer en ze bedacht dat het misschien makkelijker zou zijn als zij haar wekelijkse les op dezelfde tijd had.
“Ik zei er wel bij ‘Ik ga niet overschakelen op Engels rijden’”, herinnert Carrion zich lachend. “Dat duurde ongeveer zes maanden, toen kocht ik voor $ 500 een tweedehands zadel en een paar rijlaarzen. Ik dacht “ik ga niet springen, maar misschien kan ik wat instapwedstrijden in de dressuur starten.”
Ze geeft toe dat zij in eerste instantie niet wist wat ze allemaal niet wist over dressuur. Bij hun eerste instapwedstrijd – de eerste wedstrijd die Carrion Engels reed – scoorde Charlie 84% in de beginnersproef, versie B.
“Ik wist niet eens genoeg om te weten dat niemand een 84% scoort”, herinnert zij zich lachend.
Het vroege succes gaf haar zelfvertrouwen wel een boost. Toen Perrigo begon te trainen bij eventingamazone Jenna Schildmier van JMS Eventing in Bon Aqua, Tennessee, maakte Carrion ook de overstap – en de dressuurskills van Charlie gingen serieus vooruit.
“Sinds dat moment, is het echt begonnen voor mij en Charlie”, zegt Carrion. “Zonder Jenna zouden we niet gekomen zijn tot waar we nu zijn. In mijn testament heb ik aangegeven dat al mijn paarden naar haar gaan – zij zegt dat alle paarden dan verkocht gaan worden, met uitzondering van Charlie.”
Schildmier schrijft het op haar beurt aan Carrion toe dat zij Charlie de basis heeft gegeven die hij nodig heeft om succesvol te zijn, ongeacht de discipline waar ze op focussen. Ze was gelijk onder de indruk van Charlie’s grootmoedige temperament, zowel op de grond als onder het zadel.
“Lesgeven aan Laurel was heel anders, omdat zij een sterke horsemanship en trainingsgerichtheid meeneemt in de lessen”, zegt Schildmier. “Ik werk niet vaak met mensen die echt zo rechtstreeks met dressuur bezig zijn. Dit is wel heel erg leuk om te werken met iemand met haar interesses. Het ging er veel meer om haar de kleine dingen te leren. Net als bij een Engelse ruiter die ineens met ander tuig gaat rijden, ze moet haar lichaam anders gebruiken.”
“Charlie is waarschijnlijk een van de netste, vriendelijkste paarden die ik ooit ben tegengekomen”, vervolgt ze. “Het is geweldig om met hem te werken, omdat je gewoon kunt voelen hoe graag hij samen met jou een team wil vormen. Zelfs met mij, en ik ken hem ook nog niet zo goed. Je ziet hem denken: ‘Wat gaat deze persoon van mij vragen?’ Hij is dat altijd aan het uitzoeken.”
Met de hulp van Schildmier stegen Charlie en Carrion in niveau, naar trainingsniveau en dan het eerste niveau. Ze deden ook alleen mee aan lokale onderlinge wedstrijden. Nadat Carrion een jasje en langere laarzen had aangeschaft, ging de combinatie in 2020 van start in hun eerste USEF-dressuurwedstrijd. Hier reden zij op het eerste niveau naar een score van rond de 65%. Aan het einde van het seizoen vroeg Carrion aan Schildmier of kwalificatie voor de Great American Insurance Group/U.S. Dressage Federation Region 3 Championships 2021 een optie was.
“Ze zei dat het absoluut mogelijk was”, herinnert Carrion zich. “Dus dat werd ons doel van afgelopen jaar.”
De combinatie kwalificeerde zich, de scores reden zij bij elkaar in slechts twee wedstrijden. In oktober 2021 reisden ze naar Atlanta om aan de kampioenschappen deel te nemen. Het was pas de vierde USEF-wedstrijd uit hun carrière. Zij werden niet geplaatst, maar de reis die hen naar deze regionale wedstrijden leidde, was voor Carrion meer waard dan welke rozet dan ook.
“Ik was zo trots en blij”, vertelt Carrion. “Hij was een ongewenst paard, dat niet eens was beleerd of vrij mocht rondlopen en we reden tegen geïmporteerde sportpaarden. Toen ik de ring uit kwam, begon ik te huilen. Het was echt een momentje van mijn bucket-lijst. Het was één van de top tien hoogtepunten uit mijn leven en staat naast de geboorte van mijn kinderen.
“Het gebeurt niet vaak dat je een paard hebt dat je mee kunt nemen de bergen van het Cumberlandplateau in, en daarna naar de dressuurpiste om vervolgens er een vijfjarig kind op te zetten”, vervolgt ze. “Waar je hem ook mee naar toe neemt, het is hetzelfde paard. Ik zou hem nu voor $ 20.000 kunnen verkopen, maar ik zou dat echt voor geen goud doen. Om Charlie mee te nemen naar de bossen achter mijn huis, en daar met een los teugeltje te galopperen – dat is gewoon onbetaalbaar.”
De lessen die Charlie haar leerde, gaven Carrion het zelfvertrouwen om een tweede geredde paard te adopteren, een bruine ruin met de naam Pocket Change. Hij was onderdeel van een kudde van 43 Thoroughbreds die achtergelaten werden gevonden in Lexington, Kentucky. Waar Charlie een heel stabiel paard is, is ‘Pocket’ dat niet. Elke dag merkt Carrion dat ze de skills toepast die zij ontwikkelde in de samenwerking met haar oude partner.
“Als je wedstrijden wilt rijden, kun je paard kopen dat al goed getraind is, of je kunt gaan leren en het dier zelf trainen”, zegt ze. “Als ik dit niet had gedaan met Charlie, dan had ik geen mogelijkheid gehad om Pocket te adopteren. Charlie gaf mij de ervaringen en gereedschappen die ik nodig had en die ik nu gebruik voor een ander paard.”
Als Carrion vandaag de dag naar Schildmier gaat voor les, staan zowel Charlie als Pocket in de trailer. Nu ze een tweede paard heeft om te rijden, geeft dit haar extra tijd om te oefenen. Ze leert nieuwe oefeningen als schouder voor, en die zijn nodig om haar volgende doel met Charlie te bereiken: uitkomen op niveau twee.
“Ik hoop voor hen dat we de juiste inspanning, training en tijd in kunnen steken, dat ze dat doel kunnen bereiken en dat ze dat samen kunnen doen”, zegt Schildmier. “Zelfs als zullen zij niet de meest competitieve deelnemers zijn, als zij sterk genoeg en gelukkig genoeg zijn, met voldoende harmonie om het echt samen te doen, dan zou ik dat geweldig voor hen vinden.”
Beide vrouwen blijven Charlie wel in de gaten houden op signalen dat het hogere niveau wellicht teveel voor hem is.
“Ik zal waarschijnlijk nooit een andere Charlie hebben”, zegt Carrion. “Ik probeer hem het respect te geven dat hij verdient. Als hij straks ouder wordt, zal hij mij nodig hebben als zorgverlener, die hem speciale zorg zal geven. Hij verdient dat.”
“Soms is er gewoon die connectie met een gered paard”, voegt ze toe. “Voor mij voelt het alsof Charlie mij gekozen heeft op die dag in de stal. Er zijn dingen in het leven die je niet op een cognitief niveau kunt verklaren. Hij is werkelijk mijn once-in-a-lifetime-paard.”
Disclaimer: Wij hebben geen foto die aansluit bij dit artikel, of waar wij toestemming voor hebben om te gebruiken. Daarom hebben wij er een foto ter illustratie bij gezet. Heb jij een passende foto met toestemming voor commercieel gebruik? Stuur dan even een PB naar één van de Nieuwsredactieleden of het Nieuwsredactie-account.