Geplaatst Bokt Community
Een tweetal weken geleden belde een kennis van op wedstrijd me. We hadden het al even over haar veulen, dat zijn plek niet leek te vinden op de opfok. Aankijken of niet? Gewoon moeten wennen en stress van het afspenen of is hij echt niet op zijn plek, óf speelt er meer?
We sparden samen en alle mogelijke medische oorzaken werden onderzocht en hij testte op alles negatief. Op 5 december kreeg ik een voice bericht dat erg overstuur klonk dus ik belde haar. Het leek alsof hij ingestort was. Of ik een plek wist waar hij heen kon. De stress van het verhuizen woog niet meer op tegen hoe hij was ingevallen. Een kort overleg met mijn man resulteerde er in dat we maandagavond de derde stal leeg maakten en opstrooiden, de bakken goed uit wasten, een net met hooi ophingen en dinsdag ochtend ging mijn man op pad om de kleine op te halen in Nederland,
6 december liep er dus een overspannen eigenaresse met een zwalpend veulen over mijn erf. Mijn man had gelukkig ook al gezien wat ik gezien had en zei ‘doe het hek maar open zodat hij over het gras naar de paddock kan.’
Normaal gebruiken we die toegang niet, maar deze over een drempel doen gaan zag ik niet goed komen en mijn man ook niet.
Ik begeleidde veulen en eigenaresse naar het hooinet waar hij niet meteen interesse in toonde. ‘Laat hem maar los en even bekomen.’ De kleine man was duidelijk een binnenvetter en das met doffe ogen aan het verwerken waar hij nu weer terecht gekomen was.
Nadat ik de eigenaresse gekalmeerd had, die bleef beweren dat hij boos op haar was en dat ze hem te kort gegaan, en even contact gelegd had met de kleine ging ze zijn laatste spullen ophalen en ze zou later op de dag terugkomen. Rond de middag besloot ik even meer contact met hem te zoeken en tegen de tijd dat de eigenaresse de rest van zijn spullen kwam brengen, had de jongeman al een gepaste portie slobber achter de kiezen en was hij het hooinet met veel overtuiging leeg aan het eten. Hij kwam meteen naar ons toe.
‘Hij komt gewoon naar je toe? Daar zijn ze de 1e week amper aan hem kunnen komen.’ Hij liep van mij uit naar zijn eigenaresse en duwde zijn hoofd tegen haar aan… de emotie was zichtbaar… ‘dit is mijn veulen terug… Dit deed hij niet meer…’
Ik glimlachte en zei ‘hij komt er wel boven op. Hij eet goed. We gaan hem gewoon geleidelijk naar de portie brengen die hij nodig heeft en voor je het weet, heb je een heel ander veulen.’
Ze keek me een beetje ongelovig aan.
Al een tijd beschrijf ik mezelf, mijn lijf, mijn zijn, mijn manier van doen als harmonie in chaos… Mijn, lijf, mijn hoofd, mijn leven is één en al chaos, maar op de één of andere manier blijft het werken. Ik ben nooit tevreden, maar men verwacht nooit “mij” als ze me alleen van mijn dossier kennen. Recent moest ik een scan ondergaan waaruit gebleken is dat zowat elk gewricht, elk bot en een aantal organen vol ontstekingen zitten. Toen de verpleegster na de eerste scan (de scan gebeurde in delen) me vroeg of ik alles nog zelf kon, wist ik al hoe laat het was. Een bokker zei het heel mooi: “Ik ben mijn eigen kerstboompje dit jaar.” (Op deze scan zouden alle ontstekingen en letsels oplichten.)
Dit veulen had één en al chaos in zijn hoofd… En zijn lijf toonde wat hij zelf niet kon uiten. En laat ik nu met één ding heel veel ervaring hebben (tot mijn spijt soms): harmonie brengen in de chaos van anderen.
‘s Avonds kwam de jongeman gewoon binnen met Sam en Rêve, hij werd gewoon mee genomen in het dagelijkse ritme. Zodra het hier op stal staat, hoort het erbij en wordt het verzorgd alsof het mijn eigen dier is. Waar hij dag 1 en 2 nog wat aanmoediging nodig had, kwam hij dag drie na een “Skyhy, kom vriend!” al zelf de stal binnen. Je zag de spanning uit zijn spieren weg ebben en zijn blik helderder worden. Na een paar dagen stond hij met Rêve op de weide, terwijl ik Sam trainde (om onduidelijke redenen moest Sam niks van Sky weten dus die heb ik uit elkaar moeten houden.) en ineens steigerde hij. Kwam neer, stond een paar seconden stil, steigerde nog eens en hij was vertrokken. Met een glimlach heb ik Sam doen halthouden en gefilmd hoe dat kleine hoopje ellende zich gedroeg zoals een veulen hoort te doen: Als een debiel zonder zelfbehoud. Ik stuurde de filmpjes door en kreeg al snel een berichtje terug dat ze hem dat niet meer had zien doen sinds ze hem weg gebracht had.
Zijn eigenaresse kwam natuurlijk regelmatig naar hem toe en stuurde me al vrij snel een berichtje dat ze weer met tranen naar huis gereden was, maar deze keer met tranen van geluk en opluchting.
Waarop ik haar terug gestuurd heb dat ik oprecht hoop dat dit het begin mag zijn van een periode waarin ze eindelijk gewoon kan genieten van haar kleine man.Inmiddels staat Sky samen met Joy op een weide op vijf minuten van mijn huis en die twee lijken wel voor elkaar gemaakt. Waar Joy ook wel eens wat zuur kon zijn op zijn vorige maatje, is hij met Sky weer helemaal zichzelf. En Sky? Sky die gooit af en toe zijn kont uit om Joy duidelijk te maken dat hij dan wel jonger is maar zich niet op zijn kop laat zitten.
Hij doet het goed, hij zit bijna op de portie die een veulen van zijn leeftijd hoort te krijgen en hij is fysiek mooi aan het bijkomen. Ik eindig mijn jaar met het volste vertrouwen dat deze jonge man, die uit een opfok komt die zich de ogen uit de kop zou moeten schamen, er helemaal bovenop komt. Het enige dat hij nodig had, was iemand die harmonie in zijn chaos bracht. Ik denk dat mens of dier, vrijwel iedereen eigenlijk gewoon nood heeft aan een beetje harmonie in de chaos die het leven is. En wetende, dat dit dier er komt, brengt ook een beetje harmonie in mijn eigen chaos… Wat je aan een paard geeft, ongeacht de leeftijd, krijg je terug… Met die stelling wil ik graag mijn laatste blog van dit jaar afsluiten, hopende dat meer mensen dit gaan integreren. Want Sky is het levende bewijs dat we er nog lang niet zijn, er lopen nog heel veel Sky’s rond waar ik geen weet van heb (en nooit zal hebben.) en elke “Sky” zoals hij thuis aan gekomen is, is er eentje te veel.
Verder wil ik jullie allemaal erg fijne feestdagen wensen en voor het nieuwe jaar blij ik bij mijn standaard wens: Een goede gezondheid en de rest kan je zelf doen!
Dokters weten niet goed wat ze aan moeten met de beelden. Moet door naar een reumatoloog en gezien er ook minstens 1 orgaan aangetast is zal ik nog wel een andere "oog" krijgen maar dat duurt nog wel even gezien de wachttijden.
Dus ik denk niet dat het nog echt goed komt met mijn lichaam. 
Kent de volgorde van het omhangen van de voerzakken en steekt zelf zijn neus er al in. 
Momenteel is er veel regen dus ze zien allebei een beetje verwilderd uit maar zijn ruggengraat ligt niet meer duidelijk zichtbaar en zijn heupen zijn minder hoekig. 
Als ik zie hoe Sky nu bij komt zonder dat ik daar echt veel extra's voor moet doen (gewoon onbeperkt hooi en slobber zoals alle paarden hier krijgen en de juiste hoeveelheid veulenmengeling.) dan kan ik me ook niet voorstellen dat Sky zo'n uitzonderlijk moeilijk geval was om "goed" te houden. Want hij is goed in het vel daarheen gegaan. Een kleine terugval kan gebeuren met een gevoelig veulen maar niet in deze mate. Maar geef je zo'n veulen dan een handje mix en beperkt hooi ja... Dan kan het snel gaan natuurlijk... 
Hij heeft weer een hals