Geplaatst Bokt community
Monya Spijkhoven. Foto: privébezit.
Monya Spijkhoven is een paardentrainster. Ze is bekend geworden van Het Balingehof, dat ze samen met haar ex-man runde. Inmiddels woont en werkt ze in Spanje en komt nog regelmatig in Nederland. Wij hebben haar bereid gevonden om voor Bokt blogs en colums te schrijven.
Als je een hond hebt hoor je bij een soort hondenfamilie. Die familie tref je op je vaste rondes. Steevast "hee hoi" en een opgestoken hand aan de overkant van de straat, of geklets en geroddel in kleine clubjes op vaste speelplekken.
Twee jaar geleden schreef ik over Dante. Dat was de broer van Massimo. Ineens was 'ie er niet meer. Tranen in de ogen had hij, mijn buurman. Ik had hem al voorbij zien lopen met één hond in plaats van twee. Dante bleek acuut leverfalen te hebben en er was geen andere keuze.
Massimo was de minst gezonde van de twee. Hij liep altijd een beetje vreemd en zag er, eerlijk gezegd, ook een beetje vreemd uit. Vandaag hoorde ik dat ook Massimo er niet meer is. “Hij wilde hem niet onnodig laten lijden.” Exact dezelfde woorden die hij twee jaar geleden voor Dante gebruikte.
Wat ik begrijp
Ik heb zelf ook voor situaties gestaan waarin ik afscheid moest nemen van dieren, en het zet me altijd weer aan het denken.
Wat is onnodig lijden eigenlijk?
In een acute situatie is het duidelijk. Ik had geen keus toen Nomeado met een volledig gebroken bovenbeen in een weide stond waarin ik hem niet had achtergelaten. Maar chronisch lijden? Chronisch lijden betekent zoveel als: er is altijd een vorm van ongemak. In een gradatie van laten we zeggen 1 (licht) tot 10 (heftig).
In mijn tijd in ’t Balingehof ben ik veel in aanraking gekomen met “leed”. Mentaal leed, fysiek leed en soms onoverkomelijk leed. Soms week mijn gevoel hierin sterk af van die van een ander, en zag ik een duidelijke 10 in plaats van de 3 van de eigenaar. ?
Soms is lijden namelijk ook het lijden van een eigenaar. Een eigenaar die een afscheid nog niet kan verwerken en om uitstel vraagt, de situatie van langdurig dokteren. Iedereen doet het op zijn eigen manier. En wanneer is het genoeg? Wanneer kun je zeggen: ja, dit is "onnodig" lijden en durf je afscheid te nemen?
Ik heb zelf een enorme weerstand tegen afscheid nemen. Ik kan het, maar het voelt als een soort overgave aan totale onmacht. Mijn hele systeem panikeert en “vecht” ertegen tot het zo ver is. Dan stap ik in een soort vacuüm van onvermijdelijkheid. Een overgave die eerst letterlijk alles in mijn voeten laat zinken en een soort rust met koude oplevert. Pas later gaat het weer stormen.
Wat ik heb geleerd is dat voor iedereen dat punt van afscheid nemen op een ander niveau ligt. Lijden is zo lastig te definiëren dat niemand dat voor jou kan bepalen. Als eigenaar sta je in connectie met jouw dier en alleen jouw afscheid telt, net zoals alleen jullie leven samen telde.
Je kunt je laten adviseren en aanhoren wat anderen te zeggen hebben, maar samen leven en samen sterven is iets intiems. Ik laat mijn dieren nooit alleen.
Een hoofd kan nog zoveel redenen en motivaties hebben en daar heel intensief aandacht voor vragen. Een hart heeft lijden meestal zo door.
Jouw hart ook?
. Zo hoort het ook al heeft het lang geduurd voordat ik de andere beelden weer terug kreeg van ons leven samen. 
