Algemeen
![Afbeelding](https://live.staticflickr.com/7835/32179820357_d9305a0176_w.jpg)
Angelique Hoorn hier met Blauwendraads O'Brien.
Foto: agnes-tenwolde.nl
Ze is de enige vrouwelijke tweevoudig Nederlands kampioene springen, is nu 47 jaar en voelt zich oud. Ze woont haar hele leven al in Wanneperveen, maar heeft een huis in Spanje gekocht. Ze vindt landenwedstrijden rijden het mooiste wat er is en zou de springwereld graag nog eens verbazen. Als we O’Brien zeggen weet je natuurlijk dat dit gaat over Angelique Hoorn!
Angelique: “Ik ben 47 jaar, ja en ik voel me oud. Vroeger waren we de jongsten en nu zien we alleen maar jongeren om ons heen. Ik rij momenteel op iets lager niveau dan ik heb gedaan, omdat ik hèt paard niet heb. Alles heb ik gereden, Olympische Spelen, EK’s, WK’s, ik heb veel gereisd en veel gewonnen en de tijd van mijn leven gehad. Ik ben echt een team mens. Ik won liever met het team dan een Grote Prijs. Met het team win je met elkaar en daar beleef je veel meer plezier aan. Helaas hebben niet alle ruiters dit, de sport wordt steeds individueler, het draait meer en meer om geld. Ik rij nog ca. 7 paarden per dag, veel jong spul, maar ook een paar zevenjarigen waarmee je me met een beetje geluk over twee jaar weer op de grotere concoursen ziet. Ik ben nog steeds veel op concours en het is de kunst om rustig te blijven. Maar ik hoop straks wel weer los te kunnen.
Stelletje boeren
Heel lang geleden kwam ik voor de eerste keer op het CHIO Rotterdam. Altijd als ruiter, want als publiek ben ik er nooit geweest. Mijn eerste keer was met Hascal in 1998, Hascal was toen 9 jaar. Ik weet nog goed dat ik daar rond liep en overal tegenop keek. Vooral de statige manege vond ik heel indrukwekkend. We hadden daar een diner en ik zat daar samen met Albert Zoer in mijn rijkleding tussen allemaal sponsoren. We voelden ons echt een stelletje boeren. Verder herinner ik me eigenlijk weinig van dat eerste jaar.
Bos, Big en bosje
Als ik aan het CHIO denk, denk ik aan het Kralingse bos. Dat mooie pad van de stallen naar het voorterrein, schitterend, dat zie je nergens. Ook de Big is natuurlijk beroemd bij ons ruiters, heerlijke pannenkoeken hebben ze daar. Het bosje bomen bij de ingang van de ring, ook zo typisch Rotterdams. En ik noem hem nog een keer, de Rotterdamsche Manège, zo mooi vind ik die.
Snelle O’Brien
Mijn mooiste herinnering aan Rotterdam is een van de keren dat ik in het team zat. Ik reed dubbel nul met O’Brien, Louis Konickx bouwde. Ik ging als eerste van het team van start als derde ruiter van de startlijst. O’Brien was heel snel en daarom ging ik altijd als eerste van start, hij had toch nooit een tijdfout voor het geval de tijd nog aangepast zou worden. Ik reed 5 seconden binnen de tijd en Louis constateerde dat die goed stond. Echter bijna alle ruiters na mij reden vervolgens tijdfouten. Ik reed eigenlijk altijd als eerste van het team. Zoals gezegd O’Brien was snel, maar ik vond het ook fijn, ik reed altijd mijn eigen rondje en je went aan die eerste startplek.
Tweevoudig Nederlands kampioen
Ik heb veel meegemaakt en gewonnen, maar de mooiste momenten uit mijn carrière blijven toch het behalen van het Nederlands kampioenschap in 2001 met Hascal en in 2007 met O’Brien. De Olympische Spelen waren ook geweldig hoor, maar een NK beleef je anders. Bovendien ben ik de enige vrouw die twee keer Nederlands kampioen springen is geweest en dat vind ik toch best wel cool.
Over 2 jaar weer van de partij
Ik ben nu wat meer thuis, maar als ik weer een goed paard heb, pak ik weer meer wedstrijden. Nee, ik ben de concoursen zeker nog niet zat. Net als het rijden. Zoals vroeger 10 à 12 paarden per dag, dat hoeft voor mij niet meer, maar ik heb er nog steeds lol in. Over twee jaar, als het CHIO Rotterdam 75 jaar bestaat, lijkt mij een mooi moment om weer eens in Rotterdam te rijden. Die wens is reëel gezien de paarden die ik nu heb. Volgend jaar zal nog te vroeg zijn. Sinds ik niet meer in Rotterdam ben gestart, ben ik er ook niet meer geweest. Ik ben wel eens uitgenodigd, maar om als toeschouwer rond te gaan lopen dat voelt voor mij niet goed, ik baal als ik niet kan rijden.
Huis in Spanje
Bovendien ben ik wat rustiger geworden, vroeger was ik een feestbeest en wilde ik niets missen, maar dat gaat over. Daar komen wel andere dingen voor terug, zo hebben mijn vriend en ik een huis in Spanje gekocht en daar gaan we regelmatig een paar dagen heen. In Spanje heb ik geen paarden en dat geeft mij rust. Bovendien hou ik van het heerlijke weer daar.
Nog één keer
Maar, ik heb nog wel dromen op paardengebied. Ik zou nog graag één keer echt wat goeds doen. Vooraan mee doen, een Grote Prijs winnen, zodat de mensen zeggen wie had dat nou verwacht !” Angelique lacht, zoals ze vaak doet tijdens het gesprek. Ze voelt zich oud, maar ze is nog steeds hetzelfde. Nuchter, bescheiden en goedlachs, met hart voor de sport.
Paardenwelzijn
Zoals we vaak doen in deze serie vragen we haar het gesprek zelf af te sluiten. Angelique: “Paardenwelzijn vind ik momenteel echt een dingetje. En dat wordt meer en meer. Ik hoop dat de paardensport nog lang op deze manier door mag gaan en dat de politiek niet doordraait. Wij zijn heel goed voor onze paarden, maar dat ziet niet iedereen. Weet je wat ik zielig vind ? De paarden in de Oostvaardersplassen! Er wordt gezegd dat onze paarden opgesloten staan, maar dat staan zij ook, zij kunnen ook niet gaan en staan waar ze willen. Bovendien worden onze paarden tot in de puntjes verzorgd en in de Oostvaardersplassen worden ze aan hun lot overgelaten. Onze paarden willen vaak helemaal niet de hele dag in de wei staan, zij zijn topsporters, doen graag hun werk en zijn gewend onder de mensen te zijn”.