Geplaatst Algemeen
Laura Tomlinson en Mistral Højris tijdens de OS 2012 in London.
Foto: Franz Venhaus/ Flickr
Mensen die elkaar online verguizen vanachter het toetsenbord van hun computer, met maar heel weinig kennis van zaken en soms zelfs helemaal niet. We hebben het hier over de zogeheten toetsenbordridders. Dressuuramazone Laura Tomlinson is er helemaal klaar mee. De voormalig medaillewinnares bij wereld- en Europese kampioenschappen en Olympische Spelen schrijft in haar column voor Horse & Hound: "Het is me opgevallen dat voor veel ruiters en amazones op verschillende niveaus, inclusief het allerhoogste niveau, het leven erg onaangenaam gemaakt kan worden door agressieve opmerkingen van mensen online."
Hiermee doelt zij op de proef van Matthias Alexander Rath tijdens het CDI 4* in Mannheim afgelopen weekend, waarmee hij zijn rubriek won. ClipmyHorse.tv zette dit filmpje online, waarna er vreselijk nare commentaren volgden. En niet alleen aan het adres van Rath, maar die eigenlijk gericht konden zijn aan elke dressuurcombinatie. Het werd zelfs zo erg, dat topamazone Jessica von Bredow-Werndl nog tussenbeide kwam en openlijk vroeg om rekening te houden met de gevoelens van ruiters, en om niets te schrijven dat ze ook niet recht in iemands gezicht zouden zeggen.
Laura Tomlinson heeft als amazone en moeder van vier kinderen weinig tijd om zich zorgen te maken op wat er allemaal gezegd wordt op de sociale media. Maar ze heeft wel kennisgenomen dat het leven van veel ruiters, op verschillende niveaus inclusief de topsporters, heel onaangenaam wordt gemaakt. Door de agressieve opmerkingen die men online gooit!
“Toen ik de commentaren doorlas, was ik niet alleen bezorgd om de geestelijke gezondheid van Matthias, maar ook om onze sport in het algemeen. Waar de meesten van ons die het weten zouden zeggen: ‘Wat een harmonieuze proef met een open frame,’ zien veel van de critici het tegenovergestelde - en sommigen zijn het er niet mee eens dat een paard überhaupt bereden wordt of gebruikt wordt voor het rijden in high-end wedstrijden. Het probleem is niet alleen de "haters", en hoe zij de geestelijke gezondheid van mensen kunnen beïnvloeden ten voordele van hun "kruistochten", maar ook hoe de competitieve paardensport in zijn geheel wordt gezien.”
Als voorbeeld noemt zij haar Olympische kür uit London, met haar paard Mistral Højris. Een persoon schreef hoe erg het was dat het dier schuimbekkend rondliep. Maar hoe zou iemand moeten weten dat een klein beetje schuim juist wordt gezien als teken van een goede aanleuning? De oplossing draagt ze ook al aan: verbeter de commentaren als de sport aan het grote publiek wordt getoond. Volgens haar is er een commentaar nodig waarbij deze dingen worden uitgelegd aan de kijkers die niet totaal niet thuis zijn in de paardensport. En wellicht zouden er bij meer wedstrijden na de proeven interviews kunnen worden afgenomen met de ruiters. Interviews waarbij ze kunnen uitleggen waar ze op dat moment staan in hun reis met dat specifieke paard. De column die Mark Philips schreef na de Badminton Horse Trials is volgens haar een mooi voorbeeld van hoe het ook zou kunnen. Het ging hier weliswaar om de eventing, maar hij ontleedde de ritten van de concurrenten op een zeer eerlijke manier. Volgens Tomlinson zouden ze in de dressuursport ook meer van dit soort eerlijke kritiek kunnen gebruiken.
Laura vervolgt: "Vaak heb ik het gevoel dat de toetsenbordridders ervan uitgaan dat de topruiter in kwestie gelooft dat ze perfect waren, en dat het de taak van de criticus is om hen te vertellen dat ze dat niet zijn. Maar in werkelijkheid zijn ruiters vaak hun eigen grootste critici! In de dressuursport worden we beoordeeld in de ring, maar we worden niet online aan stukken gereten door lafaards en vaak mensen die niet weten waar ze het over hebben. Als moeder maak ik me zorgen om te zien hoe gemeen mensen kunnen zijn als ze zich achter een scherm verstoppen. Ik ben het ermee eens dat paarden geen stem hebben en in sommige, zeldzame, omstandigheden moet iemand voor hen opkomen, maar dat is waar stewards voor zijn, evenals kritische maar respectvolle journalisten en commentatoren die zijn uitgerust met de feiten - niet alleen met toetsenborden. In veel opzichten is de wereld toleranter en ruimdenkender aan het worden, maar tegelijkertijd heb ik het gevoel dat veel mensen wreder zijn geworden sinds ze het internet als platform hebben."
Een andere amazone die onlangs met nare reacties te maken kreeg, is de Australische paradressuur-amazone Emma Booth. Zij rijdt momenteel twee paarden van Maree Tomkinson’s en hoopt zich te kunnen kwalificeren voor de Wereldkampioenschappen para-dressuur 2022, deze zomer in Herning. Eurodressage.com schreef hier een artikel over en plaatste daar een foto bij die Booth en Tomkinson zelf ook hadden gekozen voor bij hun post hierover op de sociale media. Op deze foto is Emma te zien die op een van de paarden rijdt. Op de foto is een mooi opwaarts frame te zien bij het paard, de poll is het hoogste punt en het contact met de mond is zacht. Emma leunt wat achterover in het zadel, maar daar kan ze niets aan doen. Zij heeft in 2013 een auto-ongeluk gehad, wat haar bijna fataal werd. Sinds het ongeluk is zij verlamd. Zij heeft niet dezelfde kernkacht als valide ruiters en haar houding iets achterover, helpt haar in evenwicht te blijven in het zadel. Haar paard ondervindt hier geen hinder van. Nadat Eurodressage dit bericht linkte op Facebook, liep het storm. Binnen een paar uur had dit bericht honderden reacties, veelal van een groep mensen die beledigde, ongefundeerde en onwetende opmerkingen maakten. Eurodressage schuwt de discussie op Facebook niet, ze vertellen graag over trainingssystemen en ruiters, en die discussies kunnen wel eens hoog oplopen. Maar nu waren het duidelijk negatievelingen die de moeite niet nemen om op een link te klikken en het verhaal te lezen hoe de para-amazone bijna stierf bij een ongeluk, nu haar moed toont door weer in het zadel te zitten en met een beter contact met de paardenmond dan sommige ruiters uit de elite van de wereldtop. Het werd zo erg dat besloten werd om dat bericht van Facebook te verwijderen.
De Britse para-dressuuramazone Erin Orford, die zelf ook op Wk’s en EK’s reed is verbijsterd over de behoefte van mensen, die soms zelf ook paardrijden, om ruiters af te kraken op sociale media. “Het is misschien niet persoonlijk, maar het is nog steeds een vorm van communicatie. Zij zien het, hun vrienden zien het - het komt waarschijnlijk bij hen terug. Ik betwijfel of veel mensen op een show naar een ruiter toe zouden lopen die je niet kent en hem beginnen te bekritiseren... Een artikel over een nieuwe geweldige kans voor een Para ruiter en ze geven alleen commentaar op hun positie op een foto. Als je op dat niveau rijdt, heb je een heleboel EXPERTS in je team die je feedback en advies geven, van trainers, fysio's, kracht- en conditietrainers, teamcoaches en nog veel meer, om nog maar te zwijgen van de eigen kennis en ervaring van de ruiter. Als je iets hebt opgemerkt, weten zij dat waarschijnlijk al en zijn ze ermee bezig of is er een reden voor. Ongeacht onze fysieke beperkingen, proberen we allemaal ons best te doen en zo goed mogelijk te zijn.”
Net als Laura Tomlinson zegt ook zij dat de meeste ruiters zijn kritischer zijn over zichzelf dan over iemand anders. Ze roept dan ook op om iedereen een kans te geven, prestaties en inspanningen boven alles te vieren. Die ruiters feliciteert ze en wenst ze veel succes. Aan iedereen die online misbruik heeft meegemaakt wil ze meegeven: als de mening van toetsenbordridders echt zo waardevol was, zouden ze die waarschijnlijk niet gratis uitdelen!
