Geplaatst Sport
Beatrice De Lavalette en Sabrina Ibáñez, de secretaris - generaal van de FEI.
Foto: © FEI/Dirk Caremans
In deze editie van The Para Equestrian Digest praat de Amerikaanse Paralympiër en 2021 FEI Against All Odds Award winnares Beatrice De Lavalette over mentale gezondheid en hoe ze omging met het verlies van haar beide benen bij de terroristische aanslag op de luchthaven in Brussel (BEL) op 22 maart 2016.
"Mijn relatie met mijn paard is sterker dan die met welk mens dan ook."
Ik was een mentaal wrak toen ik uit de coma kwam na de bomaanslag, en het kostte me waarschijnlijk twee maanden om een punt te bereiken waarop ik niet elke dag huilde.
Het had maar een seconde geduurd voor mijn leven voor altijd was veranderd, dus het duurde even voor ik me had aangepast.
Ik had geen idee wat ik met mijn leven zou doen na de bomaanslag. In feite wist ik niet of ik op dat moment nog wel een leven had, en als je in die gemoedstoestand verkeert, is het moeilijk om het licht aan het eind van de tunnel te zien.
Mijn moeder had een regel opgeschreven voor mijn ziekenhuiskamer, die luidde: "Als je je niet kunt beheersen, kom dan niet binnen. Niet huilen in deze kamer!" Ze stond alleen grapjes, lachen en vrolijke gedachten toe, en dat heeft me mentaal erg geholpen. Ik heb geluk gehad met mijn moeder, die mijn rots in de branding is.
Vanaf het moment dat ze het nieuws over de aanval kreeg, nam ze de leiding. Ze hield iedereen op de hoogte van wat er aan de hand was, zonder alle smerige details te vertellen. Ze was mijn beschermer en mijn stem toen ik die niet had.
En als ik volledig afgesloten was, was mijn moeder de enige met wie ik kon praten.
Maar het was mijn paard, DeeDee, die mijn heldere licht was. Toen ik haar voor de eerste keer zag (toen mijn moeder, mijn coach Julie en mijn groom Claire haar naar het revalidatiehospitaal brachten), realiseerde ik me dat ik iets had om voor te vechten. Ze herkende me; ze omhelsde me en speelde met me. Mijn eigen hond herkende me niet eens!
Paarden zijn mijn leven sinds mijn geboorte en ze zijn mijn comfortzone.
Mijn band met DeeDee was al heel sterk voor de aanval; zij was mijn eerste paard en ik zorgde elke dag voor haar. Sinds het ongeluk was zij degene die me vooruit hielp en me in feite in leven hield.
Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat mijn relatie met mijn paard sterker is dan die met welke mens dan ook. Teruggaan naar paarden was een makkelijke keuze en in mijn achterhoofd wist ik dat ik weer kon paardrijden.
Het was niet gemakkelijk om terug in het zadel te stappen en ik stelde mezelf vragen als: "Mag ik dit doen?", "Is het veilig?"
De eerste keer dat ik DeeDee besteeg, droeg ik een rugbrace en er waren vijf tot zes mensen om me heen nodig om ervoor te zorgen dat ik er niet afviel. Ik kon lange tijd niemand vertrouwen, maar ik vertrouwde deze mensen om te voorkomen dat ik van mijn paard zou vallen.
Deze maand is het zes jaar geleden dat ik werd aangevallen en in veel opzichten ben ik nog steeds aan het wennen.
De weg naar de Paralympics was echt zwaar, zowel fysiek als mentaal.
Fysiek moest ik weer in vorm komen en een elite atleet niveau van rijden bereiken, en mentaal, moest ik in mezelf blijven geloven. Mijn coach Shayna Simon deed dit met mij. Ze hield me gefocust op mijn doel.
Na de aanval waren het eerst mijn paard en daarna mijn kwalificatie voor de Paralympische Spelen die me op de been hielden. Maar toen de Paralympische Spelen werden uitgesteld vanwege de pandemie, stootte ik op een stenen muur en ik klapte er mentaal drie maanden uit. Toen - om het nog erger te maken - raakte ik geblesseerd. Ik kon DeeDee niet eens berijden tijdens de eerste lockdown.
Het was echt moeilijk om uit te zoeken hoe ik door kon gaan en wat ik moest doen om weer in de groef te komen. Het duurde lang voor ik besefte dat het wel goed zou komen.
Alles binnen de perken houden is nooit een goed idee, want dan stapelt het zich op en op een dag zal er een totale inzinking zijn en dan wordt het gewoon een zooitje.
Als ik me down voel, praat ik er meestal over met mijn moeder of met een goede vriend die me heel goed kent. Of ik word gewoon stil, zet een film of tv-programma op om mijn gedachten te verzetten en de dingen te laten gaan.
Voor mij was het belangrijk om mensen te hebben die er voor me zijn, die gewoon naar me luisteren, die me laten uithuilen, die met me meehuilen of gewoon mijn hand vasthouden. Ik besef dat niemand ooit zal begrijpen wat ik echt doormaak, maar het feit dat ze er voor me proberen te zijn wanneer ik dat nodig heb, betekent heel veel.
Het is echt belangrijk om professionele hulp te aanvaarden en te zoeken. Mam, Shayna en ik gaan allemaal naar dezelfde traumapsycholoog omdat ik iemand nodig heb om mee te praten en zij begeleiding nodig hebben over hoe ze met mij om moeten gaan.
Ik heb mijn 'Bea 2.0' leven moeten uitzoeken en dat was soms super moeilijk. Een ondersteunend netwerk hebben maakt het verschil tussen falen en slagen. De psycholoog, mijn familie, mijn vrienden, en - natuurlijk - mijn geweldige stalteam, evenals de steun die ik krijg van mijn USA-teamgenoten, Rebecca Hart, Kate Shoemaker en Roxanne Trunnell, onze USEF Team fearless leader Laureen Johnson (die me tolereert als ik dingen vergeet of belangrijke papieren kwijtraak), en Michel Assouline, onze hoofdcoach en chef d'equipe.
Toen ik eenmaal op de Paralympics in Tokio was, wist ik dat ik de eerste slag gewonnen had. Ik had mezelf bij elkaar gehouden en me op mijn doelen geconcentreerd.
Als ik dit kan, kan iedereen het. Mijn volgende doel is het wereldkampioenschap van dit jaar in de nazomer, en daarna de Spelen van Parijs in 2024. Ik blijf gewoon nieuwe doelen stellen en hard werken om ze te bereiken. Dat is wat me op de been houdt.
Als er één boodschap is die ik aan iedereen wil meegeven, dan is het om nooit je dromen op te geven en je niet door de wereld te laten dicteren hoe je leven eruit gaat zien.