Boompje1985 schreef:Daarom zeg ik vaak een stapje terug is soms ook vooruitgang! Even terug naar de basis om elkaar weer te vinden is ook echt niks mis mee en je hebt er zo ontzettend veel aan als het vertrouwen gevonden of hersteld is!
![Ja :j](https://boktimg.nl/s/yes.gif)
En soms hoeft het zelfs geen stap terug zijn maar gewoon even stap op de plaats. Als een paard te gestresseerd raakt, even lucht geven, even stappen, draven of galopperen met een langer teugeltje, even afstand nemen van hetgeen dat je aan het doen was om terug te hervatten wanneer ie mentaal er weer bij is.
MyWishMax schreef:Zo had ik ooit een discussie over opstappen op een paard dat niet stil wil staan, overeind komt en weg wil vliegen steeds. Gewoon snel erop vond ik geen optie. Al helemaal niet omdat dit geen normaal gedrag was, nog nooit voorgekomen. Dan heb je alleen maar verliezers als je die strijd aan gaat. Ik ben gewoon rustig verder gegaan met aan de hand werken tot stil staan wel kon en later me op liet stappen. En zo elke keer wat verder gegaan. Zo heb ik nog meer vertrouwen gewonnen ipv strijd aan gaan waarbij paard juist vertrouwen verliest.
Ja, ik had snel op kunnen stappen en in de houdgreep rond kunnen rijden en dat was goed gegaan als in ik was blijven zitten en had riedeltje kunnen rijden. Maar wel zonder ontspanning en zonder paard die zich happy voelt. En dat vertik ik.
Heb zo ooit een haflinger gereden die weg vluchtte bij het op stappen. Ze had er al verschillende mensen bij gehad en idd als je een beetje vlot was raakte je er echt wel op. Maar zij zelf was daarmee niet geholpen want bij haar vluchtte ie alsnog. Dus ik heb haar uitgelegd dat de kans dat we er "vandaag" op zouden gaan zitten klein was maar dat ik het wel zover wilde krijgen dat zij gewoon rustig kon opstappen. Veel kritiek vanuit de omgeving, want wat heb je aan iemand die er niet op kruipt?
De 4e keer kon ze opstappen terwijl ik hem losjes vast hield. Na nog een tweetal keer kon ze gewoon opstappen.
Ja, ik had kunnen doen wat mijn voorgangers deden. Voor mijn ego was dat goed geweest, ik had haar kunnen tonen dat ik er wel op raakte. Maar daar hadden ze allebei niets aan want zij zelf was een beetje angstig geworden (begrijpelijk) en was ook simpelweg minder ervaren dus ze had de snelheid die nodig was om én er op te komen en hem meteen bij je te nemen zodat ie je niet net zo hard weer er af gooide. Dus pas op de plaats. Zorgen dat opstappen niet meer eng was voor beiden en ze waren vertrokken.
LuffB schreef:Zo belangrijk dat meer mensen gaan snappen dat gedrag dat wij niet wenselijk vinden, vaak voort komt uit eennpaard die niet snapt wat wij nu willen. Rustig opnieuw proberen uit te leggen wat de vraag is zodat het paard het goede antwoord kan vinden werkt zoveel fijner dan er maar heel veel druk op zetten.
callippo schreef:Echt zo'n goed stuk!!
Dachten alle ruiters maar zo, zag iedereen maar dat het heel vaak angst is waarom iets niet werkt, wat zou de wereld voor paarden dan een stuk fijner zijn.
Dankjewel voor je blog, ik lees ze altijd en leer er ook vaak wat van.
Thx
Het verbaast me wel eens hoeveel mensen die echt wel ervaring hebben met paarden tóch van mening zijn dat ze een gevecht moeten aan gaan... Veelal over situaties die echt geen gevecht nodig hebben... Is dat druk "van buitenaf"? Of is dat toch een intern iets? En hoe geniet je van de tijd met je dier als je over onbenulligheden met hem moet vechten om jezelf goed te voelen?
beline1 schreef:Vertrouwen geven is vertrouwen krijgen.
Onze ruin was erg gespannen toen hij bij ons kwam, echt vluchten en de hand niet vertrouwen.
Met opstappen meteen weg draven, en hard galopperen.
Bij de vorige eigenaar werd hij uitgebracht in de springsport, bij ons mag hij als recreatiepaard door het leven.
Hij is professioneel beleerd voor de wagen en dat vindt hij nu leuk omdat we lekker in het bos rijden.
Onder zadel vooral niet aan de teugels het tempo willen terug rijden, maar voltes en vertrouwen geven in mijn handen.
De oorzaak lag bij hem helaas in ernstige maagzweren, arm paard, wat een pijn zal hij gehad hebben.
Na ruim 2 jaar gelukkig weer beter, maar hadden wij maar eerder geweten van zijn verborgen gebrek.
Nu rijden we samen heerlijk in het bos, en ook voor de wagen. Hij rijdt één X per week dressuur in de bak en dat gaat goed.
Wat een heerlijk paard, een maatje waar wij zoveel respect voor hebben.
Mooi om dit te lezen ![Lovers :+:](https://boktimg.nl/s/loveys.gif)
Elisa2 schreef:Prachtige blog! dit is ook mijn insteek voor het werken met paarden..zonder vertrouwen heb je niets en ook geen samenwerking. En naar mijn bescheiden mening kun je door het werken op vertrouwen een paard ook veel makkelijker beleren.
Vertrouwens geeft ontspanning en alleen ontspannen spieren zijn te trainen, als er spanning is zal een paard zich altijd ergens hard of strak maken. Werken moet ook ontspanning geven, dat het fijn voor ze is..ze lekker kunnen briesen en dan is de rest allemaal niet zo moeilijk meer. Juist ook als er wel wat moeilijkere momentjes in zitten is het zo belangrijk om weer terug te kunnen vallen op het basis stukje van vertrouwen.
Ik ben ook voor een stapje terug doen als het even niet gaat, mij werd vroeger weleens verweten door een werkgeefster dat ik alles "stappend oploste" maar ipv door te duwen en rijden ging ik stappen. Paard lange teugel, beide ontspannen en kon ik nadenken over wat IK fout deed. En soms als het gewoon de dag niet was, dan even een stapje terug doen..afsluiten met iets wat wel goed gaat en morgen is er weer een dag.
Sowieso denk ik dat het "gevecht aangaan" nooit goed is, waarom zou je willen vechten met je paard? Beter is om te kijken waar het gedrag vandaan komt en eventuele problemen slimmer op te lossen. Ook bij paarden die "uitproberen" die testen gewoon of jij wel een goede leider bent wat vaak op te lossen is door zelf wat slimmer en sneller te zijn. Boos worden op het paard als jij dat niet bent heeft helemaal geen zin, een paard spiegelt alleen maar. Beter is om in die spiegel te kijken.
Ik doe dus hetzelfde. Als het hier mis gaat ga ik veelal of stappen of voorwaarts neerwaarts draven en nadenken wat er precies gebeurde en waarom. Als het kan proberen we de oefening dan in stap en als dat goed gaat worden ze beloond en gaan we verder met iets anders. Pikken we die oefening in de bedoelde gang de dag erna of een paar dagen later wel op en vaak merk ik dan veel minder stress. Daar hebben ze op die manier dan ook totaal geen reden voor want je hebt geluisterd toen ze aangaven dat het niet ging. Zelfs als je niet 100% zeker weet waarom het die bewuste dag niet lukte, dan nog heb je vertrouwen gewonnen want je luisterde.
ben het eigenlijk over de gehele lijn met je eens. ![Lachen :)](https://boktimg.nl/s/smile.gif)
Heb vrij recent een jonge merrie gereden die verkocht moest worden maar die "niet te rijden was.". Ze had haar al een paar maanden staan inmiddels, huidige ruiter en eigenaresse werden haar eigenlijk wel een beetje zat omdat er geen vooruitgang in zat en ze ging geheid verlies maken op haar gezien hoe lang ze al stond. (ze had haar bijna een jaar tegen de tijd dat ze mij over de merrie vertelde dus kan je nagaan. Normaal vraag ik niet naar hoe lang ze een paard hebben maar omdat ze via app stuurde dat ze haar een pak geld kostte en icm de enorme frustratie die er was tov die merrie vroeg ik hoe lang ze haar dan eigenlijk had staan en toen bleek dat ze haar al 9 maanden had.
)
Mijn man kwam mee omdat mijn man mijn grond persoon is en wanneer we het over een paard hebben dat "alleen zadelmak" is, ik toch graag eerst even aan de longe er op ga.
(Dat is wat in eerste instantie tegen me gezegd was, dat ze een paar maanden zadelmak was. Pas later kwam ik er achter dat ze daar al 9 maanden stond.
) Maar goed, in mijn ervaring vertellen ze me zelden alles wanneer ze me vragen om een paard te rijden.
één van de vele redenen waarom ik óf ze eerst zelf aan de longe wil om te kijken hoe ze aan de longe zijn of iemand die ik vertrouw vraag om ze even aan de longe te nemen als ik er op ga. ![Clown :+](https://boktimg.nl/s/clown.gif)
Ze geven me die merrie in handen die "vaak al niet uit de weide wilde komen". Dus ik geef haar een snoepje, aai haar even over de hals en wandel rustig met haar naar de poetsplaats. Ze spant even op bij een doorgang die ook simpelweg best "eng" is (donker, smal maar nét genoeg licht om de tractor te onderscheiden maar dan weer niet genoeg om goed te zien wat er staat zeg maar. De ideale omstandigheden om een paard nerveus te maken dus.
ze kon zien dat er "iets" stond maar niet precies wat.)
Dus ze verstijfd, ik laat haar even staan, aai haar terug over haar hals, lijdt haar af met een snoepje en loop door terwijl ze nog aan het knabbelen was. Ik heb al een paar keer gemerkt dat eten en "echt bang" zijn niet samen gaan dus ze liep soort van zonder nadenken achter me aan terwijl ze fleemde omdat ze vermoedelijk die smaak van het snoepje nog niet kende ofzo. Sam hier doet dat iig als hij een nieuwe smaak krijgt.. Probleem opgelost.
eigenaresse gaf aan dat ze met geen stokken vooruit te krijgen was als ze daar eens ging stil staan. Nee, kan ik me voorstellen. Dan geef je een argwanend maar nog niet bang paard reden om bang te zijn en verstijfd ze helemaal. ![Clown :+](https://boktimg.nl/s/clown.gif)
eerste wat we hebben gedaan is het bit lager gehangen. Bit hing zo hoog dat ze bijna glimlachte. "Maar je moet toch een rimpel zien?"
Nee, het bit moet comfortabel en op de juiste plek hangen. Dat kán betekenen dat je een rimpel ziet maar dat hangt van de mond af. Als ze haar mond niet dicht krijgt en er drie rimpels te zien zijn kan je er vrij veilig van uit gaan dat het bit niet comfortabel is. ![Nagelbijten / Gniffelen :=](https://boktimg.nl/s/nailbite2.gif)
Dus bit lager, zadel er op, longe er aan, aan de longe was ze vlot (zoekende naar balans) maar niet stout. Even een galopje gevraagd omdat ze vaak pas ontploffen bij die aansprong, niks aan de hand dus longe los en even stappen door de bak. Een aantal dingen die me op voorhand verteld waren was het volgende;
-stoppen en niet meer willen doorlopen
-met het hoofd slaan
-steigeren
-als ze dan toch liep durfden ze haar niet op de hoefslag rijden omdat ze je in het hek ramde.
-Rennerig en geen rem.
-totaal niet kunnen ontspannen
Dus ik stap met haar rond, heel licht contact. Net genoeg om haar te voelen maar niet zoveel dat ze ergens tegen in kon gaan. Ik zet haar in draf met datzelfde contact, ze kwam natuurlijk niet aan de teugel maar dat kon ook niet met de spanning in dat lijf, maar ze gooide ook niet met haar hoofd. Er was nl helemaal niks om op te reageren.
tot zover ging het goed. Zodra ze zelf wat meer contact ging zoeken en ik haar tijd gaf om zelf uit te zoeken welk contact ze nu precies vertrouwd vond wil ik haar in galop zette en ik voel dat ze richting het hek beweegt dus ik bedenk me niet en stel haar naar buiten. Plots zag ze haar eigen neus eerder naar die planken gaan dan mij.
Ze schrikt, springt vooruit en bokt even. Ik had even druk op de teugels toen ik haar hoofd naar buiten zette en heb een ophouding gegeven bij de bok en daarna los gelaten en been gegeven. Zodra ik haar weer voorwaarts reed had ze dus terug ruimte en wederom geen reden meer om nog ergens tegen in te gaan.
Dus ik rijd haar gewoon voorwaarts alsof er niks gebeurt was en mompel iets van "dat was niet lief." (eh ja ik kan nogal duf reageren als ik gefocussed ben op iets.
).
Eigenaresse schrikt in mijn plaats en spreekt mijn man aan dat dát nooit in haar op gekomen zou zijn. Op die momenten probeerden zij haar dus stil te trekken waarop ze dan of ging stilstaan zoals gevraagd maar niet meer wilde bewegen, of zich er uit trok en steigerde.
Na een klein uurtje (met stappauzes als ze verwerkingstijd nodig had) had ze nog steeds flink tempo maar ze gaf me stelling en buiging, ze liep laag en rond en in galop kon ik de volte verkleinen en reageerde ze daarop door dat bekken te kantelen ipv zich er uit te trekken. Heb haar in totaal vier keer gereden en twee keer de eigenaresse en verkoper geholpen (De overige dagen reed ze de merrie waar ze niet meer op wilde kruipen terug zelf.) en een kleine week na de laatste keer dat ik daar geweest ben is ze verkocht aan mensen die haar wilden gebruiken om privé lessen op te geven.
Van "onrijdbaar" naar "lespaard" in drie weken tijd alleen door niet met haar te vechten en te zoeken naar wat haar hielp om de spanning die ze had te laten af vloeien. Van het moment dat ze begreep dat er niet gevochten werd maar geluisterd, kalmeerde ze al zodanig dat het een stuk makkelijker werd om de spanning af te laten vloeien. Ik heb nog nooit een paard of een relatie beter zien worden van vechten en escalatie doordrijven. Waarom mensen daar dan tóch zo aan blijven vast houden is me echt een raadsel.