Geplaatst Bokt Community
Een vriendin vroeg me hoe ik wedstrijd rijd, terwijl ik relatief weinig train. Nu heb ik toevallig een paar wedstrijdvrije jaren gehad, maar als ik wedstrijd rijd, train ik in verhouding inderdaad relatief weinig. Mijn paarden lopen maximum 3 keer per week en krijgen geregeld, ook tijdens het seizoen, een week vrij. Ik maak me niet druk als ik op woensdag voor het laatst gereden heb terwijl ik zondag wedstrijd heb.
Als het weer mooi is, en de bodem droog, staan mijn paarden 24/7 buiten. Ik ben behoorlijk zeker dat dat helpt met het behoud van hun conditie. Want ondanks dat mijn paarden nooit zwaar getraind worden, komen ze ook nooit conditie te kort. Ik train zelden tot nooit echt proef/wedstrijd gericht. Als ik 45 minuten rijd incl. in en uit stappen dan heb ik lang gereden.
Mijn lijf is, zoals geweten, behoorlijk brak. Dat houdt in dat ik heb moeten leren hoe ik kort maar efficiënt kan trainen zodat ik mijn lijf niet te zeer over belast. Consequent zijn is één van de belangrijkste punten die mij helpen om met weinig training een redelijk resultaat te behalen. De oefeningen die ik vraag, moeten goed zijn. Als het mis gaat, overloop ik waar het mis ging en waarom en doen we het opnieuw. Ik sluit altijd af met een correcte oefening ongeacht de omstandigheden. Wat ik op wedstrijd niet wil, sta ik ook in de training nooit toe.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat mijn paarden geen fouten mogen maken. Het gaat me er dan meer om dat mijn paarden bijvoorbeeld bij een eenvoudige wissel niet consequent “een pasje draf” mogen smokkelen” omdat we toch “maar thuis trainen”. Op zulke dingen worden ze consequent geattendeerd, waardoor mijn paarden ten eerste te allen tijde weten waar ze aan toe zijn en ten tweede ik het hen niet moeilijker maak dan nodig. Wanneer je dat pasje soms wel toe staat en soms niet, zorg je alleen maar voor verwarring. Die verwarring zorgt vervolgens voor een moeizame communicatie en die zorgt op zijn beurt er dan weer voor dat je de neiging zal hebben om “meer” te gaan trainen, want het moet beter. Terwijl veel van zulke dingen voorkomen kunnen worden door consequent en duidelijk te zijn.
Bovenstaande kan ik onder andere, omdat ik me niet echt aan een vast schema of doel houdt. Als ik opstap, heb ik geen vast “idee” in mijn hoofd waar ik aan wil werken. Ik heb een paar ideeën die ik graag zou willen doen en ik bepaal tijdens het opwarmen welke van die doelen die dag het beste past bij hoe mijn paarden voelen. Om altijd duidelijk en consequent te zijn met mijn paarden, moet ik ironisch genoeg in staat zijn om flexibel te kunnen zijn: Wanneer Sam extreem heet en gespannen is kan ik wel in mijn hoofd hebben dat ik hem vanaf het begin lang en laag door de piste wil hebben lopen maar dat is vragen om teleurstelling en frustratie van beide kanten.
Beter kan ik dan even mee gaan in zijn temperament en dingen doen die er beter bij passen en waarin hij zijn ei kwijt kan. Zo houdt dat voor Sam in dat sneller zal galopperen en galopwerk met hem doe tot ik hem voel ontspannen. Van daaruit kan ik dan naar mijn uiteindelijke doel toe werken. Eerst in galop, daarna in draf. Op die manier heb ik geen moment discussie met hem gehad en kan ik op een positieve manier met hem werken. Dat werkt door op lange termijn: samenwerken is een gewoonte. Net zoals in discussie gaan dat is. Wanneer hij op wedstrijd dan eens te heet is om meteen te verzamelen, kan ik datzelfde riedeltje “verkort” doorlopen, hij herkent het patroon en vindt daarin zijn “veiligheid” en ontspanning waardoor ik ook op wedstrijd zonder discussie met een kleine, amper merkbare omweg, naar die ontspanning toe kan. Of ik nu meteen ga draven en vechten, of ik ga galopperen en rijd hem er rustig naar toe: de tijd gespendeerd is in het laatste geval minder dan in het eerste.
Rêve daarentegen moet ik in zo’n bui eerst laten kalmeren in draf. Haar op zo’n moment in galop zetten is vragen om een rodeo sessie. Dan is ze ook haar ei kwijt overigens, maar met wat pech mij ook.
Op wedstrijd zal Rêve in de toekomst dus eerder in draf naar ontspanning toe gereden worden. Belangrijk hierin is je paarden kennen, weten wat werkt en wat niet. Weten welke dingen ze makkelijk vinden en waarvan ze ontspannen. En die kennis gebruiken om elke keer weer naar die ontspanning terug te kunnen wanneer je iets vraagt dat spanning geeft.
Door dat mijn paarden zelden echt moe gemaakt worden, zijn ze eigenlijk altijd vrolijk en fris. Mijn man grapt wel eens dat ik mijn paarden niet eens zou kunnen overwerken als ik het wilde.
Tijdens de trainingen en heb ik nog niet vaak mee gemaakt dat hun humeur niet mee zat. Die enkele keer dat dat gebeurde, heb ik simpelweg mijn training aangepast naar heel simpel een ontspannen rondje en klaar. Morgen weer een dag. Al meer dan eens heb ik de commentaar gekregen dat ik op die manier mijn paarden “leer” dat ze onder het werk uit komen, maar in praktijk kan ik alleen maar ervaren dat mijn paarden me eigenlijk nooit in de steek laten wanneer ze aan mij voelen dat het telt.Ik houd rekening met hun en in ruil houden zij rekening met mij lijk het wel.
Omdat mijn paarden weten wat er van hun verwacht wordt, verspillen ze letterlijk minder energie aan twijfelen en “zoeken” naar wat ik wil. Ik denk dat dat minstens een deel van de reden is waarom mijn paarden altijd conditie zat hebben om wedstrijden te lopen terwijl ze in verhouding veel minder zwaar getraind worden dan de meeste paarden die op wedstrijd gaan. Er gaat weinig tot geen energie verloren aan discussie en verwarring. Een paard kan niet doen alsof, als je wil dat het makkelijk oogt, dan moet het paard het makkelijk vinden. En dat start in mijn mening in het hoofdje. Ik heb het idee dat dat nogal eens vergeten wordt.
Ik ben technisch zeker niet de meest talentvolle ruiter maar ik probeer mijn paarden ten alle tijden voorop te stellen.
Ik ben geen uitzonderlijke ruiter met een enorm palmares dus ik vind het altijd best "gewaagd" om mijn manier van trainen als iets te zien waarover ik zou "moeten/mogen" schrijven... Maar goed de vraag kwam nu eenmaal dus ja.. 
Ik zeg altijd "ik doe maar wat." en dat is gewoon de waarheid. 
Dan moet ik dus al gaan aanpassen want dan moet ik hem in stap zo ver krijgen dat hij me "laat zitten" want zolang Sam niet los laat is doorzitten geen doen voor ons allebei niet. Als mijn vermoeden klopt dan gaat die knie een permanente aanwinst zijn dus dan moet ik terug herberekenen... 
Dan besteed ik dus een training aan dat even bevestigen en moet al de rest even naar achteren geschoven worden.
en dat vind ik heel erg jammer. Paarden zijn leuk, paardrijden is leuk.... Als je er onzeker of oncomfortabel van wordt dan moet je het roer omgooien.