Geplaatst Algemeen
Rodolpho Riskalla. Foto: FEI/Liz Gregg.
In deze editie van The Para Equestrian Digest geeft paralympisch en wereldkampioen, en medaillewinnaar Rodolpho Riskalla (Brazilië) zijn visie op wat bedrijven kunnen doen om een meer inclusieve omgeving te creëren voor mensen met een beperking.
"Ik verhuisde naar Parijs (Frankrijk) in 2012, om te trainen en mijn vaardigheden als dressuurruiter te ontwikkelen, zodat ik Brazilië kon vertegenwoordigen op de Olympische Spelen. Vervolgens ging ik in 2014 werken bij modehuis Christian Dior, een baan die me de kans gaf om iets anders te doen dan paardrijden.
In augustus 2015 werd kreeg ik tijdens een vakantie in Brazilië bacteriële meningitis, waardoor ik mijn benen onder mijn knieën verloor, net als mijn vingers. Toen Dior hoorde wat er gebeurd was, brachten ze me terug naar Europa voor al mijn behandelingen en ze steunden mijn moeder en mij op alle mogelijke manieren.
Toen ik er weer aan toe was om aan het werk te gaan, nam het bedrijf een ergotherapeut in dienst, die allereerst ging kijken wat ik fysiek aan mijn werkomgeving moest aanpassen, in plaats van me gewoon weer aan het werk te zetten, zoals ik eerst deed.
Mijn kantoorbaan betekende dat ik mijn werkplek niet al te veel hoefde aan te passen, maar tegen die tijd was ik al begonnen aan mijn reis naar de Paralympische Spelen in Rio. Wat ik nodig had, was tijd om te trainen. Dior stond me een flexibel werkrooster toe, zodat ik de tijd had om me goed voor te bereiden op de Spelen.
Deze sessies met de ergotherapeut hebben me ook geholpen om erachter te komen dat wat ik echt wilde doen, was betrokken zijn bij de organisatie van de evenementen van Dior. Mijn werkgever heeft opnieuw naar me geluisterd, en een baan voor me gevonden in het evenemententeam.
In 2017 begon ik bij het evenemententeam van Dior, waar ik backstage assisteerde bij de organisatie van een paar modeshows. Maar het was moeilijk om dit werk te doen en tegelijkertijd mijn trainingsschema bij te houden, dus had het managementteam van Dior een ander voorstel: namelijk om in het evenemententeam te blijven, maar me bezig te houden met alle kunsttentoonstellingen. Zo kon ik een flexibeler schema hebben, zodat ik kon trainen en naar al mijn wedstrijden kon gaan. Het is nu vijf jaar geleden, en ik geniet nog steeds van wat ik bij Dior doe. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik werk voor een maatschappelijk verantwoorde werkgever als Dior, en ik denk dat andere bedrijven veel kunnen leren van hun cultuur van inclusiviteit.
Het management van Dior staat open voor samenwerking met iedereen met een beperking en ze zullen manieren vinden om de werkomgeving aan te passen aan de specifieke behoeften van de persoon. Belangrijk is dat er geen cultuur van schaamte heerst, dus het is absoluut geen probleem om je beperking aan te geven. Bedrijven spelen een belangrijke rol door te laten zien dat mensen met een beperking in staat zijn hun werk zonder problemen te doen. Het geeft een sterk signaal aan de samenleving, dat het mogelijk is om een sterke bijdrage te leveren aan de werkplek, zelfs met een beperking.
Vandaag de dag zijn er zoveel manieren waarop organisaties hun werkplekken gemakkelijk kunnen aanpassen aan mensen met een beperking, ze moeten alleen wel bereid zijn om dat te doen.
Mijn ervaring is dat de mode-industrie, althans in Parijs, de inclusie van mensen met een beperking echt serieus neemt en actief op zoek is naar manieren om inclusie en toegang te verbeteren. Modehuizen zijn niet bang om te laten zien dat ze samenwerken met invaliden.
De inclusie van mensen met een beperking in commerciële bedrijven mag geen onderdeel zijn van een 'quotum', of alleen voor de show. Bedrijven over de hele wereld moeten meer doen om mensen met een beperking in staat te stellen hun beste leven te leiden, en naar hun hoogste vermogen te werken.
Zelfs met een beperking kan je alles! Het maakt je niet minder goed, soms maakt het je zelfs beter!"