Geplaatst Bokt Community
Enigszins getriggerd door een topic op bokt begin ik aan deze blog.
Wanneer je geconfronteerd wordt met een ziekte of beperking die alles veranderd. Dan ben jij niet de enige van wie het leven veranderd.
Ook de mensen rondom je hebben ineens te maken met een geheel nieuwe versie van jou. Een versie die een geheel nieuwe benadering vergt en er zit voor niemand een handleiding bij.
Ik weet uit de periode van mijn actieve revalidatie proces dat veel mensen hun partner verloren door die verandering waar geen van beide raad mee wist. Frustraties lopen soms hoog op en als dat te vaak gebeurt dan kiezen mensen uiteindelijk voor zichzelf. In mijn mening is daar van uit de revalidatie artsen/begeleiders te weinig oog voor maar dat is een geheel ander onderwerp.
Toen ik moest wennen aan mijn nieuwe lijf en zijn, moesten ook mijn ouders, mijn broer en mijn gehele omgeving dat doen. Mijn paarden gingen er moeiteloos in mee maar de rest van mijn omgeving iets minder. Uit pure bezorgdheid ging mijn omgeving me behandelen alsof ik een kind was dat voor alles af geschermd moest worden. In mijn specifieke geval kwam na ongeveer een week de “pas op voor uw hoofd” mijn keel uit, alsof ik niet degene was die voelde dat mijn hoofd geopereerd was.
Die goed bedoelde en onvermijdelijke bezorgdheid gaven mij het gevoel dat mijn omgeving me zag als iemand die tekort kwam, zowel fysiek als mentaal. Iemand die beschermd moest worden tegen zichzelf. Dat resulteerde er in dat ik steeds bozer werd op mijn omgeving en steeds eigenzinniger ook. Ik kreeg het gevoel dat ik me moest bewijzen zodat ik terug een eigen leven kon gaan leiden.
Dat mijn paarden me die gevoelens nooit gaven, maakte dat ik veel meer naar paarden toe ging trekken en me meer en meer af sloot van de mensen rondom me die me constant het gevoel gaven niet meer genoeg te zijn.
Het waren mijn man en mijn broer die als enigen me niet dat gevoel van "invalide" zijn gaven. Door me vanaf het eerste moment te behandelen als iemand die “volwaardig” was. Iemand die hier en daar wat hulp nodig had net als elk ander mens maar wel iemand die zichzelf kon redden. Mijn broer in het gewone dagelijkse leven en mijn man zowel in het dagelijkse leven als met de paarden.
Hij bood zijn hulp aan met de paarden maar altijd op zo’n manier dat ik het zelf kon doen. Waar de rest van mijn omgeving de neiging had om me problemen uit handen te nemen, was mijn man degene die me effectief hielp. Wanneer ik moe ben of pijn heb van een dag met de paarden vindt hij dat natuurlijk niet leuk maar hij beseft ook dat ik het nodig heb om dingen te kunnen blijven doen, ook al moet ik daarvoor over mijn grens heen gaan.
Toen het tijd werd om Rêve te beleren wilde hij in eerste instantie dat iemand anders dat risico nam. Maar na veel gesprekken snapte hij dat ik gewoon wilde kunnen doen wat ik altijd gedaan had. Dus hij werd mijn grond-persoon en ik stemde in met een rugbeschermer… Wanneer Rêve of Sam aan de hand erg druk zijn op bv. vreemd terrein dan accepteer ik dat mijn man ze over neemt om de simpele reden dat ik besef dat ik vanaf de grond simpelweg minder handig ben door mijn infarct. Anderzijds zal mijn man dan weer nooit aan mijn vaardigheden twijfelen eens ik in het zadel zit. En dat is waar het op het einde van de dag op neer komt wanneer je moet samen leven met iemand die beperkingen heeft of wanneer je iemand bent die beperkingen heeft: Compromissen sluiten.
Die compromissen vereisen niet alleen open, oprechte communicatie zonder verwijten maar ook een dosis realisme en zelfkennis. Beseffen wat je kan en waar je hulp bij nodig hebt en die hulp ook accepteren. Anderzijds vergt het van de omgeving de vaardigheid om daadwerkelijk te helpen in plaats van alles gewoon uit iemands handen te nemen. Respect hebben voor de persoon zijn “zijn”.
Het is een moeilijke balans om te vinden. En eentje die een levenslang onderhoud vereist om de simpele reden dat, met ouder worden, de beperkingen veranderen en daarmee dus ook de balans. Leven met een beperking, of het nu de jouwe is, of die van iemand die je nauw aan het hart ligt is een levenslange zoektocht naar balans. En toch zouden wij, als ruiters, die oefening aan moeten kunnen. Want op het eind van de dag is die balans vinden een kwestie van respect voor de ander hebben en communiceren met en op gevoel… Weinig mensen zijn beter voorbereid op wat er nodig is om te leven met een beperking of met iemand met een beperking dan mensen die met paarden werken. Het is immers een kwestie van grenzen aanvoelen en toch het beste in de ander naar boven laten komen.
